Opuszczony magazyn.

Crystal

Gdy wyjdzie się z lasu (z jego zachodniej części) to po przejściu przez ulicę, można ujrzeć niewielki sklep. Jedno z jego okien umieszczonych na dole budynku prowadzi do opuszczonego magazynu. Można w nim znaleźć kilka niepotrzebnych skrzynek, pudełek i worków. Miejsce może nie jest za ładne, ale za to jest idealnym schronieniem przed deszczem, wiatrem itp. oraz przed ludźmi. Jest to jedyne miejsce należące do człowieka, gdzie wilki mogą spokojnie usiąść, porozmawiać lub odpocząć.

Elena

Płomiennoruda przechadzała się ostrożnie po terenach ludzkich aż trafiła tutaj. Weszła do magazynu i usiadła przy jakichś pudłach rozglądając się dookoła. Nawet przyjemne wydało się jej to miejsce a ponieważ nie dostrzegła niczego dziwnego położyła się na ziemi uprzednio rozgarniając kurz ogonem.

Crystal

Crystal akurat przechodziła koło opuszczonego magazynu. Wsadziła głowę do okna i ujrzała wilczycę. Weszła do środka i postanowiła się przywitać:
-Hej! - powiedziała.

Elena

- Witaj. - odparła Evana z uśmiechem. - Crystal, tak? - zapytała i skinęła głową. Jej futro tak rażąco odbijało się od panującej tu szarości, że dziwiło rudą, że białą nie razi w oczy jej kolorek tak, jak razi Hexe.

Crystal

- Tak, Crystal. Ty to Evana, nie? Chyba już gdzieś cie widziałam... W lesie roślinożerców, nie - spytała.
Przekrzywiła głowę i spojrzała na wilczycę. Rzeczywiście jej kolor był trochę rażący, ale nie aż tak.

Elena

- Zgadza się. Co cię tu sprowadza "Stasiu"? - powiedziała miłym tonem i puściła oko do wilczycy. Po chwili owinęła łapy długim, puszystym ogonem i zastrzygła uszami, a szklane koraliki wprawione w ruch uszami wygrały miłą dla ucha melodię.

Crystal

- Ojej! Nie wiedziałam, że ja jako Stasia jestem już taka popularna. - zaśmiała się. - Pytasz co mnie tu sprowadza? Tak właściwie to sama nie wiem. - powiedziała i uśmiechnęła się. -A ciebie?

Elena

- Najzwyklejszy odpoczynek od tłoku i jazgotu. - uśmiechnęła się do niej. - Czasami i mnie męczy towarzystwo aż takiej liczby wilków i pragnę od nich odpocząć. Na szczęście tutaj jesteśmy tylko my. - ponowiła uśmiech i odcisnęła łapę w kurzu na podłodze.

Crystal

- Ja w prawdzie lubię gdy dookoła jest dużo wilków, ale czasami mam po prostu dosyć tłoku. - przyznała się.
- Ty też już nie możesz doczekać się wiosny? - spytała.

Elena

- Pewnie! Mam dosyć mrozu i śniegu. Chce już słońca, zieleni, kwiatów... i motyli! - powiedziała i pogodnie się uśmiechnęła, jednak po chwili zrobiła złą minę i spojrzała na śnieg. - Śnisz o takim pięknym świecie... ale budzisz się i masz to! - wskazała łapą na biały puch

Crystal

- Zgadzam się z tobą. W prawdzie lubię zimę, ale po dwóch miesiącach mam jej serdecznie dość. Nawet nie wierz jak już chcę zielonej trawy, świeżych liści, ciepłych wiosennych deszczów, turlania się po kępkach stokrotek... - powiedziała i rozmarzyła się. Dobrze wiedziała, że już niedługo zaczną się roztopy i śnieg zamiast śnieżnobiały będzie cały brudny, wszędzie będzie błoto itp. Jednak nic nie mogła zrobić - trzeba było czekać...
- Muszę już iść! - powiedziała i wybiegła z opuszczonego magazynu.

Elena

- Do zobaczenia. Miło było cię poznać! - krzyknęła za odchodzącą i sama ruszyła przed siebie by poznać kolejne, nieznane jej zakątki tej cudownej, pełnej uroku i magii krainy.

[zt]

Clawdeen

No, czas zwiedzić i okolice krainy! Clawdeen bezszelestnie wybiegła z pobliskiego lasu, w kilka sekund pokonując ulicę. Równie prędko zbliżyła się do niedużego budynku, wślizgując się do jego wnętrza przez uchylone okno. Nie przewidując skutków nieprzemyślanego wtargnięcia na ludzkie tereny, z powodu zbyt szybkiego biegu, wpadła wprost na stertę kartonowych pudeł. Wzniecił się kurz. Młode kichnęło kilka razy, ogonem próbując rozproszyć szarawą 'mgłę' unoszącą się tuż nad nim. W końcu opadła, a usatysfakcjonowane szczenię przysiadło w rogu owego pomieszczenia. [Szczenię]Przymknęło oczy, dając na chwilę ponieść się swym własnym myślom...

Agrael

Agrael również postanowił pozwiedzać miejsca wokół krainy. Opuszczony magazyn? Chyba nie aż tak bardzo, skoro są tu wilki. Szczeniak spojrzał na samiczkę, która się działa w rogu pomieszczenia. Uśmiechnął się nonszalancko i podszedł do młodej.
- Witaj, piękności. Czy mi się wydaje, czy twoja osoba rozświetla to pomieszczenie? - zaczął podrywanie. - Jestem Agrael, natomiast ty chyba nazywasz się Ślicznotka, prawda? - mrugnął do niej okiem.

Clawdeen

Wraz z chwilą wyczucia nowej woni w otoczeniu, Clawdeen odruchowo otworzyła jedno oko. Gdy usłyszała zaś słowa wypowiadane przez nowo przybyłą istotę, drugie postąpiło dokładnie tak samo. Basior, a raczej basiorek rzucał do niej przedziwne teksty, których zapewne nie spodziewałaby się nawet od największego adoratora. Młode strzeliło ogonem niczym batem, z bezwyrazową miną.
- Clawdeen - odparła, przekrzywiając lekko łebek. Nie bardzo wiedziała jak odpowiadać na to wszystko. Poddać samca kwarantannie? Nieee, to by było zbyt dziecinne i proste. Nawet jak na szczenię. Cóż, jego słowa były raczej miłe, alee... dla niej na miłość i zaloty przyjedzie jeszcze czas... A już z pewnością nie teraz!

Agrael

- Clawdeen? Wspaniałe imię - rzucił wesoło i usiadł koło samiczki. - Może się w coś pobawimy? - zapytał spokojnie. Najpierw się z nią zaprzyjaźni, a dopiero później zacznie podrywać. Jak widać na razie wilczyca nie jest skłonna do podrywu.

Clawdeen

- Ekhem... Dziękuję - odparła delikatnym głosem. Zapewne gdyby nie futro, widać byłoby jak jej policzki stawały się coraz bardziej zarumienione. Ach, chyba właśnie w tej chwili zaczęła dostrzegać kolejne jego pozytywne strony.
- Amm.. a w co konkretnie?

This is BRAK WENY!

Agrael

- No nie wiem. W berka? W chowanego? A może masz jakieś pomysły? - zapytał wesoło. Tak, miło będzie się w coś pobawić. Przy okazji pozna bardziej charakter Clawdeen i będzie wiedział jak dobrze ją poderwać. Agrael nie myśli o niczym innym.

Clawdeen

- Jaa? Niee - pokiwała łebkiem przecząco, machając przy tym swą idealnie do tej pory ułożoną grzywką. Cóż, w owej chwili już nie można było tak o niej powiedzieć. Wśród wielu rozstępów, idealnie widać było białe, wysokie czoło O ile wilki mają czoło, mniejsza. x3 samiczki.
- Hmmm, a znasz jeszcze jakieś? - zapytała.

Jack

Jack szedł, leniwie stawiając łapy. Ostatnio coś się z nim działo. Nie miał takiego zapału do życia jak kiedyś. Rozglądał się po okolicy, następnie wszedł do jakiegoś starego magazynu. Zauważył tam dwójkę wilków. Samica i samiec. Westchnął, przeciągając się. Ziewnął, stawiając kolejne kroki w ich kroki. Był już na miejscu, więc klapnął na cztery litery. Zastrzygł uszyma, zmierzając ich zabójczym wzrokiem.
- Cześć - powiedział do niechcenia. Taki mały kurdupel, a jak się zachowuje?