Kraniec Świata - Granica Południowa

Insanis

Samica uśmiechnęła się diabolicznie i zapytała:
- A możesz komuś odebrać życie, ot tak? Bez żadnego powodu? Czy byłoby to łamanie jakiś praw?
Wyciągnęła z... no właśnie skąd?! Mniejsza o to, ważne, że jest. Więc wyciągnęła skądś swoją zieloną buteleczkę. Otwarła ją, a płyn cicho zabulgotał. Jej oczy zaświeciły szaleńczo z radości i pożądania, ów zielonego napoju.
Po kilku sekundach przystawiła swoje wargi do szklanej szyjki naczynia. A połowa całego płynu zawędrowała szybko do jej brzuszka.
Jej oczęta zaświeciły się na zielono, a na jej pysk wpełzł szalony, nienormalny uśmiech.

Abraham Van Helsing

Wilk popatrzył się na samicę, wzrok jego padł na jej zielone oczy. Po chwili niezręcznej ciszy odpowiedział.

<center>Bez powodu życia nie odbieram, ale każdego oceniam.
Tyrani, grzesznicy, dobroczyńcy czy bohaterzy się nie ukryją.
Życie odbieram tym, których zaświaty żądają,
Lucyfer czy Stwórca, dla obu służy moja wola.
Jako dusza z czyśćca poczęta,
Kostucha ze mnie idealna.
Wyjątkiem od reguły tej wieczystej,
Jest nocy służba,
I obrona....</center>

To prawda że nie jest jeszcze pełnoprawną śmiercią. Dostał ciało swoje z powrotem, a żywot jego ma być sprawdzianem. Mimo iż dusza jego już do szatana należy, tego żniwiarzem uczynić zamierza.

Insanis

Samiczka ponownie zaśmiała się diabolicznie.
Lecz po chwili nagle przez jej ciało przeszła silna fala bólu. Ta sama, którą pierwszy raz poczuła będąc dzieckiem. Przy ojcu...
Insanis wstrzymała oddech i upadła na ziemię. Otworzyła szeroko zielone oczy. Ból... Ból... Ale ten "ból" sprawiał jej przyjemność. Nienormalną przyjemność...
Jej ciało lekko się wyginało.
Lecz po chwili "fale" ustały... Lecz wilczyca cały czas leżała na ziemi cicho się śmiejąc.
Mogłabym teraz dodać do tego posta, że Insanis zaczęła słyszeć głosy. Ale to by było trochę za szybko... Będzie je słyszeć dopiero gdy będzie starsza... Jeśli dożyje.
Po kilku minutach jak gdyby nigdy nic wstała i usiadła na zadku.

Abraham Van Helsing

Wilk popatrzył się na wilczycę którą spowił ból. Cóż miał teraz zrobić? Zastanawiał się nad tym chwilę. Czyżby właśnie nadszedł jej czas? Może należy ukrócić jej męki. Domysły te skończyły się gdy wadera wstała, ciekawe czymże jest ów płyn? Sprawianie sobie bólu ją cieszy, naprawdę dziwne z niej stworzenie.

<center>Z śmiercią lepiej nie igraj,
Gdy zechce to i tak cię weźmie,
Ciesz się że życie jeszcze posiadasz.</center>

Insanis

Samica zaśmiała się jeszcze głośniej. Diaboliczny rechot... Właśnie ten dźwięk mógł usłyszeć ów mroczny wilk Abraham.
Po chwili odpowiedziała:
- Po pierwsze... Ten napój nie powoduje, że mogę pożegnać się z moim życiem. A po drugie mam jeszcze wiele spraw do załatwienia na tej Ziemi... Na przykład... Muszę jeszcze tylu wilkom sprawić ból czy zdenerwowanie.
Muszą poczuć moją obecność. Tak szybko się mnie z tego świata nie pozbędziecie.
Po czym koło niej lekko i delikatnie chciał przelecieć motylek. Gdy był koło jej łapy, Insanis, jak to Insanis po prostu, jednym szybkim ruchem go.. zmiażdżyła. Tak. No właśnie...

Abraham Van Helsing

Wilk popatrzył na nią swoim pustym wzrokiem. Skąd w niej tyle nienawiści i żądzy bólu. Chwilę się nad tym zastanawiał, ale to w końcu nie jego sprawa.

<center>Uważaj z sprawianiem bólu
Albowiem inni mogą ci go sprawić</center>

Nagle Alucard zakrakał dość charakterystycznie i nietypowo. Cóż to mogło znaczyć? Czas wrócić do pracy.

<center>Zaświaty wiecznie głodne duszy żądają
Kogoś świeca dzisiaj zgaśnie
My się moja droga jeszcze spotkamy</center>

Płynnym ruchem ruszył w drogę aby po chwili zniknąć w oddali.

ZT