Kraniec Świata - Granica Południowa

Mystic

Mystic nagle odskoczył w tył z sercem w gardle. - Aleś ty mnie przestraszyła. - Powiedział, znów sie uśmiechając. Cóż, lubił takie wilczki, lecz nikt nigdy go nie przstraszył aż tak. Jednak jego serce jeszcze waliło. Dopiero się uspokajało. Usiadł, i czekał aż Token wyjdzie zza krzaka.

Feuer

- Wiem. - Powiedziała wesoło Token, podchodząc do brata. - A zaprowadzisz mnie w inne ciekawe miejsce? - Zapytała. Tak bardzo chciała poznać resztki krainy, uzupełnić wszystkie zaległe miejsca. Ale nagle coś się jej przypomniało. Pamiętała jeszcze, jak mama opowiadała jej o wodospadzie miłości. Zawsze chciała go zobaczyć. - Chodź za mną. - Już odpowiedziała i poszłą w pewną stronę.

zt.

Mystic

- Dobrze, dobrze, pójdę za tobą. - Odpowiedział z uśmiechem. No więc instynktownie pojął, gdzie ona idzie. Również pomaszerował za nią. W końcu też i znikł stąd, tak szybko, jak się pojawił(Czyli wolno).

zt.

Destiny

Mama puchata kulka szła bardzo powoli i ostrożnie. Rozglądała się dookoła patrząc zmęczonym wzrokiem na to co ją otaczało. Tyle nieznanych zapachów i dźwięków. Destiny położyła się pod gęstym krzakiem chowając się tak. Odpocznie chwilę i ruszy dalej. Potem będzie musiała znaleźć coś do jedzenia. Jednak teraz musiała poleżeć. Szczeniątko zwinęło się w kulkę. Gdyby nie końcówka ogona była by całkowicie niewidoczna.

Massacre

Massacre zauważył szczeniątko pałętające się po krzakach. Gdy położyło się, a z krzaczka wystawał nieznacznie ogonek, ruszył ku niej.
Dla nie poznaki rozpuścił się w powietrzu tak by szczenię nie zauważyło jego nadejścia. Po chwili stanął za krzakiem przy którym leżało owe zwierzę i odsłonił swe oblicze. Cichym głosem wyszeptał:
-A cóż tu robisz malutka?- był ciekaw reakcji młodej.

Destiny

Destiny leżała zwinięta w kłębek chcąc usnąć aż usłyszała czyjś głos. Pisnęła trochę przestraszona. Uniosła pyszczek niezdanie wstając. Spojrzała w stronę właściciela tego szeptu. Mała wilczyca nie odpowiedziała bo się bala. Całe jej małe ciałko drżało.

Massacre

Basior spojrzał na malutkie ciałko szczenięcia. Zauważył, że całe drży, zapewne ze strachu. Uśmiechnął się do wilczątka po czym przysiadł obok niego.
-Nie obawiaj się mnie. Jestem tylko duchem, ale nie straszę innych, wybacz mi, że Ciebie przestraszyłem.- odpowiedział, a z jego warg wydobywał się swoisty dźwięk mogący uspokoić nie jednego wilka.
-Na imię mi Massacre. A Ciebie jak zwą?- spytał ochoczo.

Destiny

Destiny patrzyła na niego bacznie błękitnymi oczętami.
- De... Destiny. -Powiedziała niemal bezgłośnie swoje imię dalej uważnie patrząc na tego dziwnego wilka.
- Du...Duchem? Ale... co to? -Zapytała urywanymi słowami gdyż przez ciarki jakie targały jej ciałkiem szczekały jej ząbki dlatego słowa wychodziły jak wychodziły.

Massacre

-Miło poznać.- odpowiedział.
-Tak, duchem. Sama zobacz.- po tych słowach po prostu znikł z miejsca w którym siedział obok wilczątka. Po chwili jednak pojawił się ciut nad nią.
Czy to dziwne, że latał? Oczywiście! duchy to potrafią.
-Jestem duchem ponieważ zmarłem.- dodał po chwili.

Destiny

Destiny ponownie się położyła i zasłoniła oczka łapkami i położyła uszka po sobie. Znowu zaczęła cała drzeć.
- To niemożliwe.... to mi się śni... -Mówiła cicho. Mała Destiny nie widziała jeszcze wiele o świecie. Widziała w sumie tylko ludzi i inne wilki które znała. Ale nigdy takie latające.

Massacre

Samiec wiedział, że zamiast uspokajać waderkę, to jeszcze ją bardziej przerażał. Nie o to przecież mu chodziło!
-Wybacz mi moje zachowanie... Po prostu nie wiem co mam uczynić byś przestała się mnie bać.- rzekł do szczenięcia bardzo przejętym tonem.

Destiny

Destiny uchyliła jedną łapkę i spojrzała na niego.
- Nie... lataj już... dobrze? -Poprosiła łamiącym się głosikiem. Mała kulka dalej leżała na brzuchu z rozłożonymi na boki tylnymi łapkami.
- Nie wiesz... czy daleko... stąd jest moja... mama i tata? -Zapytała cicho.

Massacre

-Emm...- zawiesił się na chwilę... Przecież on nie znał jej rodziców więc skąd miałby to wiedzieć??
-Na pewno są nie daleko!- zdecydowanym już głosem odpowiedział szczenięciu.
W sumie to żal mu było tej małej kulki... Była taka słodka i niewinna.
Przestał już lewitować i przysiadł na przeciw szczenięcia.
-Nie martw się, na pewno przyjdą tu po Ciebie.- rzekł troskliwie. Chciał ją pogłaskać, ale przecież był tylko duchem... To było nie możliwe.

Destiny

- Ale oni... nie wiedzą gdzie jestem... bo takie... istoty mnie... zabrały... a ja chce... do mamy i taty. -Powiedziała a w jej oczkach pojawiły się łezki. Tak Destiny chciała do swojej mamy i takty. Tak samo do rodzeństwa. Ale oni byli tak bardzo daleko i nie wiedziała gdzie. Nie umiała ich nawet znaleźć.

Massacre

Basior posmutniał. Jak takie małe szczenię mogło pozostać same?? To nie do zniesienia...
-Nie bój się, mogę się Tobą zaopiekować póki nie odnajdą Cię rodzice!- oznajmił ciepło do istotki, która najwyraźniej tęskniła za rodziną.
-A gdyby Ciebie nie odnaleźli... to poszukamy ich razem!- dodał po chwili by dodać otuchy szczenięciu. Chciał mu pomóc z całych swoich sił.

Destiny

Destiny wytarła łapkami oczka żeby nie zacząć płakać. bardzo tęskniła za rodzicami. Chciała się znowu przytulic do puszystego futerka mamy i pobawić się długim ogonem taty. Oraz pobrykać na łące z rodzeństwem.
- Dziękuję. -Powiedziała cichutko i chciała przytulić się do łapy wilka. Ale... przeleciała przez nią lądując w nieporadnym rozkroku na ziemi. Destiny podniosła pyszczek przekrzywiając łepek i patrząc na łapę wilka.
- To było dziwne. -Stwierdziła patrząc się na łapę wilka.

Massacre

Duch popatrzył troskliwym spojrzeniem na małą kulkę.
-Tak już jest... Jestem nie materialny toteż nie można mnie dotknąć ani złapać...- rzekł stanowczo.
-Jednak możesz liczyć na mnie, będę miał na Ciebie oko- dodał po chwili by dodać nieco entuzjazmu szczenięciu.

Destiny

Destiny usiadła pomiędzy jego łapami i zastanawiała się. Włączył jej się umysł odkrywcy i Sherlocka Holmesa. Szczeniątko zastanawiało się i przejechała kilka razy w powietrzu rozwiewając jego łapę.
- A jesteś pewny że każdy duch tak ma? -Zapytała już nieco bardziej ufnym tonem.

Massacre

-Oczywiście!- oznajmił szczeniątku
-Każdy duch jest taki sam jak ja...- dodał po chwili zastanowienia.
Z jego tonacji głosu można było wywnioskować, że wie co mówi.
-Jednakże nie każdy duch ma na celu straszyć innych. Masz zresztą na to dobry przykład czyli mnie.- rzekł z uśmiechem na kufie.

Destiny

- To jest was tutaj więcej? -Zapytała zadzierając pyszczek do góry aby móc na niego spojrzeć. Hm... w sumie taki duch nie był taki straszny. Chociaż straszne było to że nie dało się go dotknąć i potrafił latać. Tak to było upiorne. Ale w końcu nic jej nie zrobił. Ba! Nawet powiedział ze jej pomoże znaleźć rodziców.