Przepaść

Morir

Położył się niedaleko wilczycy, czekając, aż się do niego odezwie. Przyglądał się w międzyczasie znajomemu wilkowi stojącego na krawędzi skały.
- "Ciekawe, czy skoczy" - pomyślał

Kelir

Wyczuł, że jest obserwowany. Zerknął kątem oka na Morira. Wstał, powlókł się smętnie do ludzkiej osady. Postanowił coś zjeść i jak najszybciej trafić do swojego legowiska.

Orussis

Oj, Mor... Jesteś... - wyrwała się z zamyślenia. - Czekam chwilkę...

Morir

- O czym tak myślisz? - zapytał się, podnosząc zad z ziemi. Przez ostatnie kilka chwil bacznie obserwował Or.

Orussis

A.. tak ogólnie... I tak sobie myślę, że za dużo dzisiaj zjadłam - powiedziała i wyszczerzyła się lekko przypominając sobie owcę. - A co? - spojrzała na niego.

Morir

- A nic, nic. Tak tylko. Miałaś taką minę...taką dziwną - odrzekł zakłopotany, po czym zaśmiał się - Żeby to tylko owca była...a bezgłową kaczkę pamiętasz? - wyszczerzył się w łobuzerskim uśmiechu.

Orussis

Bieedna kacuskaa... - powiedziała, z udawanym smutkiem.
To znaczy jaką minę? - spytała patrząc na niego swoimi dzikimi oczami.

Morir

- No tak, jakby cię dręczyły wspomnienia z przeszłości - powiedział Morir, wiedząc, że to co stwierdził jest oczywiste, ale nie przychodziło mu nic innego na myśl. Bynajmniej nic racjonalnego...

Orussis

Nie... tym razem ta mina oznaczała co innego... - powiedziała, lekko zawstydzona typowo `kobiecym` problemem.

Morir

- Ahh...to o to chodzi - powiedział ze zrozumieniem, błyskając oczyma.
Nie wiedział, co dalej powiedzieć, więc siedział w milczeniu wpatrując się w przestrzeń rozciągającą się znad skraju urwiska aż po horyzont. Pierwszy raz siedział w takim miejscu, w dodatku z dojrzałą wilczycą. Najgorsze było to, ze w głowie miał pustkę, i kompletnie nie wiedział, co powiedzieć.

Orussis

Ziewnęła krótko. Szturchnęła go ogonem - Mów coś! - zachęciła go po czym położyła się. Ułożyła łeb na łapach. - Co będziemy robić, bo mi się nudzi... - wyszczerzyła do niego kły w potężnym uśmiechu.

Daria

Przyszła i zobaczyła siedzące lub lezące wilki połozyła się niedaleko Morir i zaczeła wyć by nawiązać z wilkami kontakt

Orussis

Spojrzała dziwnie na przybyłą wilczycę. Po chwili odwróciła od niej łeb patrząc na Morira, ignorowała tą bardzo dziwną wilczycę. Nie mogła po prostu podejść i zagadać? Może to i lepiej. Na razie wolała gadać tylko z Morirem.

Morir

Odwrócił się, gdy niespodziewanie rozległo się wycie obcej mu wilczycy. Zdumiał się...nie wiedział czemu wilczyca położyła się obok i wyje.
- "Może ją coś boli?" - pomyślał, po czym spojrzał ponownie na Oru$$. W pierwszej chwili chciał ją zapytać, czy może zna tą dziwną nieznajomą, ale w końcu doszedł do wniosku, że nie jest to coś, co go aktualnie interesuje.
Uśmiechnął się, gdy oberwał ogonem po uszach.
- Mówiłaś, że pochodzisz z rodziny kolorowych wilków...nigdy o takich nie słyszałem. Może mi coś opowiesz o swojej rodzinie? - zagadnął przyjaźnie.
Spojrzał na wilczycę, po czym stwierdził, że są przysypani cieniutką warstwą śniegu. Wstał i strząsnął z siebie puch, który w większości spadł na nadal leżącą wilczycę.
- Teraz wyglądasz jak smakowita owieczka - zaśmiał się, błyskając łobuzersko ślepiami - Masz szczęście, że nie jestem głodny, bo mógłbym się pomylić.

Orussis

Te cholery... to znaczy kolorowe wilki... Pozostało ich naprawdę niewiele.. Albo są poznaczone różnymi kolorami, albo po prostu... ich sierść ma określony kolor. Gdy dorastają, ich sierść zmienia się na czarny lub biały, samce czarne samice białe. - Uśmiechnęła się. - A moja rodzina... Ojciec próbujący zabić własną rodzinę, matka chroniąca własne dzieci... mnie i moją siostrę... W końcu jednak jemu się udało dopaść moją matkę i siostrę.. Gdy je zabił, szukał mnie... ja byłam szybsza... Chociaż byłam szczeniakiem, miałam straszne kły i pazury... możesz nie wierzyć... Zabiłam go... A to... - pokazała dość sporą szmirę na łapie. - To zostało mi po ostatnim spotkaniu z nim... Potem uciekłam i dorastałam, tutaj... - odchrząknęła. - No wiesz?! Ja owieczka... Może i smakowita... ale owieczkę sobie wypraszam! - otrzepała się ze śniegu, i udała że się obraziła, odwracając się od niego.

Kelir

Orzeźwiony dopiero co zakończonym snem, roztrącił gałęzie krzewów i wybiegł spomiędzy skał. Uśmiechnął się, widząc Morira i białą wilczycę.
- Co, młody, podrywamy? - mruknął niedorostkowi do ucha, przystając na moment tuż obok niego. Wyprostował się, rzucił okiem na samicę. - Mleko masz jeszcze pod nosem... ale rozumiem cię, smakowity kąsek - mrugnął żartobliwie okiem i potruchtał do krawędzi skarpy. Skinął głową wilczycy, odwrócił się ku pustce i wciągnął powietrze do nozdrzy. Marzyło mu się solidne polowanie.
- Jelenie, jelenie, gdzie jesteście? - odsłonił zęby.

Orussis

Spojrzała na basiora i wyszczerzyła się - Zaraz Ty będziesz smakowitym kąskiem! - rzuciła mu krótko śmiejąc się cicho przy tym. - Wariaaty... - dodała już ciszej.

Kelir

Przestał węszyć. Odwrócił się, zerknął na wilczycę i podszedł do niej.
- Dla ciebie zawsze - wyszczerzył się, z trudem panując nad wybuchem wesołości. Humor wprost go rozpierał, wewnętrzna energia buzowała w wypoczętych mięśniach. Machnął ogonem. - Nie miałabyś ochoty na porządne polowanie? Jakieś jelenie na przykład... Zające już mi bokiem wychodzą. Może ktoś jeszcze się przyłączy.

Orussis

Niedawno zjadłam... owieczkę... i głowę kaczki... - wyszczerzyła się - Tutaj gdzieś były niedźwiedzie polarne... - popatrzyła na niego. - Poza tym... `obraziłam się` i czekam na przeprosiny, od tego tutaj - trąciła ogonem Morira.

Kelir

Przez moment przyglądał się wilczycy, po czym westchnął demonstracyjnie.
- No trudno - mrugnął do niej okiem i ruszył w kierunku przełęczy. - Niech cię mały przeprosi jak należy. Nie przeszkadzam kiełkującemu uczuciu - zaśmiał się pod nosem i przyspieszył kroku. Kierował się ku legowiskom samotników.