Przepaść

Daria

Daria przyszła zaczęla płakać ciąc sobie skóre aż w końcumówiąc do wszystkich żegnajcie zycie jest besensowne nie chce mi się życ i skoczyła;(

Kyuubi · Gość

Daria poczułaś jakbyś uderzyła o lód, tak lód. Kiedy otworzyłaś oczy byłaś na pustkowiu, był tylko śnieg.

//MG + Upiór. x3

Laun

Podszedł pod skraj przepaści, o mały włos nie spadł. Zaczął zastanawiać się nad sensem życia.

Idalia

Przyszła nad przepaść powolnym krokiem. Zatrzymała się i przez chwilę zawzięcie węszyła. Szybko rozpoznała miejsce, w którym się znalazła. Ta grobowa cisza... - "Urwisko" - pomyślała i usiadła.

Jaina

Jakże powolnym krokiem Jai tu przywędrowała. Tyle wspomień wiązało się z tym miejscem. Swoimi smutnymi oczami popatrzyła w głąb przepaści. - Cześć. - odezwała się melancholijnie.

Idalia

Usłyszawszy czyjś głos, skierowała w stronę przybyłej jedno wielkie ucho. Nie odpowiedziała, bo nie była pewna czy powitanie było skierowane do niej. - "Ta wilczyca musi być zdołowana" - pomyślała, wnioskując po melancholijnym głosie.

Jaina

- Jak Cię zwą? - zwróciła się w stronę wadery, która stała gdzieś niedaleko. Podniosła do góry, aby móc ją lepiej słyszeć.

Idalia

Zbliżyła się nieco do wilczycy. Ostrożnie, bo nie wiedziała gdzie dokładnie jest krawędź przepaści. - Hekate - odpowiedziała. Zaciągnęła się zapachem wadery - do tej pory jeszcze nie spotkała Watahy Wiatru. Dodała po chwili. - A Ciebie?

Jaina

- Jaina. - odparła i spojrzała na jej oczy. - Jesteś ślepa? - zapytała szczerze, ponieważ to nie dawało jej spokoju.

Idalia

- Tak - odpowiedziała krótko. Ucieszyło ją, że wadera zadała to pytanie od razu. Nie lubiła jak ktoś unikał tego tematu, który, jak często zdawało się innym, mógł być dla Hekate nieprzyjemny.

Jaina

- Przykro mi. - szepnęła cicho. Naprawdę współczuła waderze za ten okrutny los. Napewno musi być jej ciężko..

Idalia

Uśmiechnęła się lekko. - Chyba przejmujesz się moją ułomnością bardziej ode mnie - powiedziała. - A to wszystko jest kwestią przyzwyczajenia. Szczerze mówiąc, gdyby była jakaś szansa na odzyskanie wzroku, chyba bym jej nie wykorzystała.

Jaina

- Zawszę martwię się o innych bardziej niż o siebie. Niesłychane. Naprawdę nie wykorzystałabyś takiej okazji? Dlaczego? Przecież mogłabyś spełnić swoje marzenia... - odpowiedziała trochę zaszokowana. Ale.. nie..

Idalia

- Kiedyś, krótko po tym jak straciłam wzrok, marzyłam o jego odzyskaniu. Ale teraz, gdy potrafię się poruszać bez niego i poznaje coraz to nowsze wilki, myślę o tym trochę inaczej. Przestałam widzieć wygląd zewnętrzny i zaczęłam poświęcać więcej uwagi na prawdziwe poznanie wilków - ich charakteru, usposobienia i prawdziwej wartości - powiedziała.

Jaina

- To naprawdę bardzo szlachetne. Życzę Ci dużo szczęścia w życiu. Jeżeli będziesz czegoś potrzebowała, jestem gotowa by Ci pomóc. Niezależnie od pory. - dodała po chwili i usiadła na zadzie. Wpatrzyła się w waderę z zaciekawieniem.

Idalia

Uśmiechnęła się lekko i odpowiedziała. - Dziękuję. Jesteś bardzo pomocną wilczycą - Tu westchnęła cicho. Dodała. - Niewiele takich wilków pozostało w tej krainie.

Daria

Daria przyszła jednak polamana na urwisko usiadla i zaczęła płakać;(

Desmond

Wolnym krokiem w strone przepaści zbliżył sie Des.
Jego oczy były niebieskie i pełen bólu.
Rozejrzał sie, ale nie dostrzegł żadnego znajomego wilka.
Wogóle nie chciał z niki gadać, nie chciał nikogo widzieć. Ale cóż, jak są tutaj to niech będą. Podszedł do skraju przepaści, i usiadł patrząc w dół. Jego łapy troche wystawały za przepaśc, chciał skoczyc, ale nie mógł zostawić Watahy. Nie teraz, lekko sie cofnął.

Jaina

- Ależ bardzo proszę, Hekate. Zawsze do usług. A teraz wybacz, ale pójdę już. Jak coś, znajdziesz mnie na terenach watahy wiatru. - powiedziała i pobiegła na tereny swojego stada.

Desmond

Patrzył przed siebie, wiatr targał jego sierść.
Siedział tak patrzać, zamyślił sie.
Myślał o Watasze, wogóle nie chciał o niczym inncym myślec.
Ziewnąl lekko, przeciągnął sie i położył.
był zmęczony, po chwili zasnął.

Edit: Obudził sie i wybiegł.