Przepaść

Shade

- Nie wiem czydam radę utrzymać tą rodzinę. - powiedziała cicho. - Sama nie jestem w stanie tego zrobić. A teraz wybacz. Dziękuję za wszystko. - powiedziała i przytuliła ją delikatnie. Po chwili zniknęła.

Luan

Pokiwał głową przecząco. " Zrobiłem jej nadzieję ... nie wiem jak ona to odniesie ... ".
- Kaiso nie o to chodzi ... -. odparł. Wziął wdech i wykrztusił to z siebie.
- Ja ... mam partnerkę -. powiedział do niej. I co teraz ? i nic. Kaisa na pewno wpadnie w szał lub nie będzie się do niego odzywać.

Kaisa

Westchnęła ze smutkiem. Już miała nadzieję... ale cóż. Najważniejsze, że jej ojciec był szczęśliwy. Po chwili uśmiechnęła się i odrzekła. - To wspaniale. Będę mogła ją poznać?

Sune

Chciała jeszcze coś powiedzieć, jednak nie zdążyła. Pożegnała ją tylko szybkim - Do zobaczenia - po czym sama stąd wybiegła.

Luan

Uśmiechnął się do Kaisy.
- Jasne że będziesz mogła ją poznać ... -. odparł.
- A co u ciebie, Kaiso ? Poznałaś już może jakiegoś wilka ? -. spytał. Chciał aby jego córka też była szczęśliwa.

Kaisa

- Odkąd wróciłam, nie poznałam nikogo. Ani wilka, ani wilczycy - odpowiedziała, choć jej ton nie brzmiał specjalnie smutno. - Całymi dniami tylko snuję się z jednego kąta do drugiego.

Luan

- Rozumiem ... -. odparł i zastrzygł jednym uchem. Tak chciał by jego córka była szczęśliwa ale jak ma to zrobić ?. Luan po chwili wstał.
- Na mnie już czas ... Do zobaczenia, Kaiso -. mruknął i wybiegł.

Kaisa

- Do zobaczenia... - powiedziała cicho, patrząc jak ojciec odbiega. Pewnie nawet jej nie słyszał. Westchnęła ciężko, kładąc pysk na spękanej ziemi. Znowu została tu całkiem sama.

Volire

Przyszłam tu sprężystym krokiem. Nie zwróciłam uwagi na nikogo, ani na nic. Zatrzymałam się dopiero przy krańcu ziemi, reszta prowadziła w przepaść. Spojrzałam z grymasem w dół. Ciekawe, ile samobójców leży na dole. Zwróciłam oczy w niebo, podnosząc lekko pysk. Wiatr wiał, rozrzucając liście, a czasem zrzucając je w przepaść. Westchnęłam i dopiero teraz rozejrzałam się po otoczeniu. Zauważyłam wilczycę. Może czas poznać kogoś swoich niedawno zdobytych wymiarów. Siadłam niedaleko niej.
- Witaj, jestem Volire - uśmiechnęłam się, patrząc w oczy nieznajomej.

Kaisa

Spojrzała na nieznajomą i, uśmiechnąwszy się lekko, wstała z lekkim ociąganiem do pozycji siedzącej. - Miło mi, Kaisa - odpowiedziała. Jak dawno nie rozmawiała z nikim spoza rodziny...

Volire

- Mi także - rzekłam.
Jak cień na mojej szyi pojawiła się wiewiórka, otulając ją puszystym ogonem, wciąż przeżuwając orzechy.
- Długo jesteś w tej krainie?

Kaisa

Przez chwilę zastanowiła się nad odpowiedzią. - Nie - w końcu odrzekła krótko. Po chwili dodała. - Urodziłam się w tej krainie, jednak spędziłam w niej bardzo niewiele czasu.

Donn

Na krawędzi przepaści pojawił się czarny wilk o dwukolorowych lśniących ślepiach i masywnej budowie. Spojrzał na wilczycę po przeciwległej stronie przepaści i wbił swój wzrok w otchłań, z wnętrza tej szczeliny wydobywał się silny wiatr.

Kaisa

Spojrzała w niebo. Pochmurne, tak samo jak dzień, dwa trzy dni temu... Wilczyca westchnęła i przeniosła wzrok na drugą stronę przepaści. Jej wzrok spoczął na dużym wilku. Przyglądała mu się, lecz po chwili przeniosła wzrok na swoją rozmówczynię.

Donn

Przymrużył ślepia i uniósł łeb wysoko węsząc. Po chwili spojrzał przeszywającym wzrokiem na młodą wilczycę, której nie znał[Kaise] . Zamyślił się patrząc na nią wręcz bezczelnie, jedynie jego końcówka ogona poruszała się na boki.

Kaisa

Czując na sobie wzrok nieznajomego wilka, z powrotem na niego spojrzała. Zmarszczyła lekko brwi. Nie lubiła gdy ktoś się w nią wpatrywał.

Donn

Naprężył się do skoku i już po chwili był za wilczycą. - Witam - rzekł z szyderczym uśmiechem na pysku. Odszedł kawałek i usiadł w cieniu.

Kaisa

- Witaj - odrzekła obojętnym tonem, po czym z powrotem położyła się na suchej ziemi i oparła pyszczek o przednie łapy. Zdążyła wrócić do tej krainy, a już była nią zmęczona.

Donn

Westchnął i oparł się o pień drzewa - Ktoś jest znudzony...- stwierdził i przejechał pazurami po pniu drzewa zostawiając widoczny ślad.

Kaisa

Westchnęła, nie podnosząc łba z ziemi. - Cóż... zawsze możesz sobie znaleźć jakieś absorbujące zajęcie - odpowiedziała cicho.