Przepaść

Donn

- Mówiłem o tobie, choć nie powiem też nie jestem specjalnie zajęty - spojrzał na nią mierząc ją wzrokiem. - Jak cię zwą? - zastrzygł uchem.

Kaisa

- Nie jestem znudzona - zaprzeczyła, po czym przeniosła na wilka wzrok, lustrując go uważnym spojrzeniem. Przedstawiła się krótko. - Kaisa.

Donn

- No skoro tak. - położył się na krawędzi i wbił wzrok w jej dno. - Kocham to miejsce...- pomyślał a nikły uśmiech zagościł na jego pysku.

Arya.

Błąkała się po całej krainie, aż wreszcie przybyła tutaj. Rozejrzała się dokoła, gdyż miejsce, w którym się znalazła było jej zupełnie nieznane. Spokojnie i z gracją podeszła do pobliskiego drzewa przy przepaści. Położyła się pod nim i popatrzyła przed siebie.

Kaisa

Wodziła wzrokiem za przybyłą wilczycą. - "Dlaczego ostatnio gdy przybywam do spokojnego, opustoszałego zwykle miejsca, po chwili przychodzi do niego też istny tłum?" - pomyślała z niezadowoleniem. Spojrzała na Volire, która milczała już od dłuższego czasu.

Volire

Kiwnęłam głową na odpowiedź Kaisy.
- Ja też się tu urodziłam. Właściwie, dopiero niedawno stałam się dorosła - rzekłam, lustrując wzrokiem swojego brata.
Zmrużyłam oczy uśmiechając się cwaniacko. Wstałam i usiadłam niedaleko niego.
- Proszę proszę, Donn okazuje dorosłość - zaśmiałam się, żartując oczywiście.

Arya.

Wciąż siedziała pod drzewem. Jej ciemnoszara sierść zlewała się z otoczeniem tak, że trudno było ją dostrzec. Ona sama, obserwowała pozostałe wilki. Nie była rozmowną wilczycą, wolała słuchać innych.

Kaisa

Zaczynała ją męczyć przedziwna atmosfera panująca nad tą przepaścią. Wilczyca spojrzała na Volire i rzekła. - Ja już muszę iść... może jeszcze kiedyś się spotkamy.
Wstała i wyszła powolnym krokiem.

Volire

- Do zobaczenia - pożegnałam się z ledwo poznaną wilczycą.
Spojrzałam na brata, a potem na wilczycę, siedzącą nieopodal.
Podniosłam się jakby od niechcenia i powolnym krokiem ruszyłam przed siebie.

Dea

Mała postać smoka kroczyła lekko,rozglądnęła się i przysiadła pod drzewem wpatrując się pustym wzrokiem w dal

Arya.

Siedziała pod drzewem i wciąż obserwowała pozostałych. W jej wnętrzu ponowała idealna cisza, na zewnątrz robiło się coraz tłoczniej. Z każdą chwilą przybywało więcej istot. Teraz, Arya zauważyła smoczycę. Zlustrowała ją swym pustym wzrokiem, po czym kontynuowała obserwowanie innych.

Dea

Poczuła na sobie wzrok Dea była inna była o wiele mniejsza od rówieśników.Podeszła wolno do brzegu klifu wahała się czy skoczyć.Jej rodzina już o niej zapomniała,westchnęła cicho.

Arya.

Przeniosła wzrok na smoczycę. Patrzyła na nią swoimi jasnofioletowymi ślepiami z zainteresowaniem. Była ciekawa co tak mała istota robi nad urwiskiem. Zauważyła, iż pochodzi ona coraz bliżej przepaści. Arya wciąż spokojnie leżała na ziemi nie spuszczając z niej wzroku.

Dea

Stała już przy samej krawędzi miała skoczyć jednak tego nie zrobiła,usiadła przy urwisku i przyglądała się ciemnej otchłani w którą miała skoczyć

Arya.

Patrzyła na smoczycę "Wszystkie szczeniaki są takie same" pomyślała. Nie lubiła ich. Małe myślą, że postradały wszystkie zmysły. Uważają, że są pępkiem świata. Na samą myśl o tym, zrobiło jej się niedobrze. Przeniosła swój pusty wzrok na niebo.

Dea

Wstała,przeciągnęła się i wróciła na swoje miejsce gdzie była poprzednio - Witaj - mruknęła do wadery która przed chwilą się na nią patrzyła

Arya.

Zapatrzona w gwiazdy, nawet nie zauważyła, że ktoś podszedł w jej stronę. Usłyszała nagle czyjeś przywitanie skierowane zapewne w jej stronę. - Witaj - odpowiedziała spokojnie nieodrywając wzroku od nieba.

Dea

Jak masz na imię? - spytała chcąc jakoś rozpocząć rozmowę machała wolno swym ogonem

Hakuro

Jednym susem niesiony przez wiatr przeskoczył urwisko na drugą stronę. Pochylił łeb ku ziemi i zaciągnął się powietrzem by wyczuć od razu zapach wszystkich zebranych tu wilków. Dawno go nie było i zdawał sobie sprawę z tego, że wszystko jest inne.

Arya.

Powoli odrywała wzrok od nieba. Jej ślepia spoczęły na małej smoczycy - Arya - przedstawiła się krótko. Nagle, w oddali, dostrzegła wilka. Obserwowała go przez chwilę, po czym swój wzrok znów przeniosła na nieboskłon.