Przepaść

Hakuro

Jego pamięć po wypadku zawodziła, nie orientował się gdzie dokładnie jest. Podszedł do młodej wilczycy jak zwykle pewnym i majestatycznym krokiem i skinął jej nisko łbem okazując szacunek. - Piękna Damo czy mogłabyś mnie utwierdzić w tym gdzie teraz jesteśmy? Widzisz wróciłem po długie wędrówce do krainy i pamięć mnie za wodzi, ale mniejsza o to. - obserwował ja uważnie.

Arya.

Arya wpatrzona w niebo, nie zauważyła, iż wilk podszedł w jej stronę. Gdy usłyszała jego słowa, przeniosła swe ślepia na jego sylwetkę. W jej oczach można było dostrzec zdziwienie. Ona sama była tu nowa - Jesteśmy nad urwiskiem. - rzekła krótko wciąż mu się przyglądając.

Hakuro

Skinął jej łbem - Dziękuję. - po czym nie chcąc jej przeszkadzać podszedł do krawędzi urwiska i pochylając łeb nad nią wpatrywał się w jej głębie. Teraz powoli wracała mu pamięć co do tego miejsca.

Arya.

Jej ślepia wciąż go dotykały. - Skoro pamięć cię zawodzi, może lepiej byłoby gdybyś nie był teraz sam? - zapytała spokojnie dziwiąc się sama sobie. Ona nigdy nikomu nie pomagała, jej serce zawsze było zimne.

Hakuro

Odwrócił łeb przez bark patrząc na nią i starając się ją rozgryźć. - Może i tak,...ale nie wiem czy ktokolwiek jeszcze mi bliski jest w tej krainie. - odrzekł, cicho westchnął i potrząsnął łbem ponieważ przeszywający ból spowił jego łeb. Złapał jedną łapą za głowę i zmrużył ślepia czekając aż to przejdzie. Po wypadku, który mu się zdarzył miał sino czerwoną szramę na środku łba.

Arya.

Podeszła bliżej niego - Na pewno jest tu dużo twoich bliskich. - rzekła spoglądając na wilka. Arya miała tu tylko swoją młodszą siostrę, na którą i tak nie mogła zawsze liczyć. Jednak dzięki swojej samotniczej naturze, nie potrzebowała otaczać się samymi przyjaciółmi.

Hakuro

- Nie sądzę...kiedy odchodziłem już nie było tu nikogo. Ty na pewno masz tu rodzinę...ja nie zaznałem takiego luksusu jakim jest posiadanie bliskiej osoby, choć jednej. - odrzekł i zadrżał, starał tłumić w sobie te objawy.

Arya.

Westchnęła na słowa wilka. Ona także nie posiadała prawdziwej rodziny. Pewnie w głębi swojego zimnego serca marzyła o tym, by mieć prawdziwy dom, jakiego nigdy nie zaznała. Jednak skutecznie się z tym broniła - Mam siostrę - odpowiedziała spokojnie.

Hakuro

- Więc się nie myliłem. Mój brat zginął...z łap wilka, który mieszka w tej krainie. Nie zdążyłem mu pomóc i do dziś się za to obwiniam. - westchnął ciężko. - Została mi po nim jedna pamiątka. - wskazał na głębokie ślady po pazurach z boku pyska.

Arya.

- Przykro mi - rzekła spokojnie. Ona już od dawna uporała się ze swoimi uczuciami. Po tragicznej śmierci rodziców, wszystko odbierała zupełnie inaczej. - Wiem jakie to trudne - dodała wciąż patrząc na wilka.

Hakuro

- Nie...nic nie jest już trudne w moim życiu. - położył się na zimnej glebie skalnej - Dziękuję...za towarzystwo - dodał i uśmiechnął się delikatnie acz szczerze.

Arya.

Wyraz jej pyska wciąż był poważny - To nic wielkiego - odpowiedziała spokojnie. Arya także, za wiele przeszła w życiu, by coś mogło ją zranić.

Hakuro

- Nie czuję od ciebie żadnej watahy...samotniczka? - spytał a raczej stwierdził. Ogarnął ją wzrokiem i lekko się uśmiechnął. - Ja należę do watahy a czuje sie samotnikiem - dodał.

Arya.

- Tak, jestem samotniczką - rzekła krótko. - Od zawsze byłam sama, mogłam liczyć tylko na siebie. Może kiedyś się to zmieni, ale głęboko w to wątpię - dodała spokojnie patrząc na wilka.

Hakuro

- Miło wiedzieć, że jest ktoś w krainie podobny do ciebie. - stwierdził mówiąc o sobie i Aryi. Zastrzygł uchem a silny wiatr rozwiał jego futro.

Arya.

- Sugerujesz, że jesteśmy do siebie trochę podobni? - zapytała, lecz brzmiało to raczej jak stwierdzenie. Delikatny, prawie znikomy uśmiech zawitał na jej pysku. Była to rzecz rzadko spotykana, gdyż Arya nieczęsto okazywała swoje uczucia.

Hakuro

- Stwierdzam fakt. - uśmiechnął się i przeciągnął pazurami po skale robiąc hałas i widoczny ślad. Lustrował wzrokiem przeciwległy brzeg przepaści.

Arya.

- Jak tam z twoją pamięcią? Trochę lepiej? - zapytała spoglądając na wilka. Wstała i z gracją położyła się na zimnej glebie. Przeniosła wzrok w niewidzialny punkt gdzieś w oddali.

Hakuro

- Taak, powoli wraca. - musnął jej bok swym ogonem i uśmiechnął się patrząc na nią. - Głodna? - spytał dość ciepłym głosem.

Arya.

- To dobrze - stwierdziła spokojnie. Jej ślepia znów zatrzymały się na wilku - Może trochę. - dodała tym samym tonem. Arya miała ochotę na polowanie, którego ostatnimi czasy musiała unikać, ze względu na małą siostrę.