Przepaść

Tasha

-Hmmm.... tajemnicza postać. Jeżeli wampir, mam nadzije, że na drugie imię nie masz Edward...-powiedziała do siebie i również zniknęła.

Alayna

Powolnym krokiem przyszła tutaj wraz z Charlie, widniał na jej pysku nikły uśmiech. Grzybka zasłoniła jej ślepia. Uczucie okazywać była wstanie jedynie tym, których Kochała najbardziej. Usiadła przed przepaścią, zerknęła na małą - Ty wiele krwi się przelało, pamiętaj; nie rób tego czego byś później żałowała.

Charlie

Cała droga obyła się bez zadawania pytań. Choć miała ochotę zadać je wiele razy, jakoś się powstrzymała. Gdy obie dotarły nad urwisko, mała rozejrzała się dokoła. Wszystko było inne niż dotychczas. Do tej pory widziała jedynie legowisko i łąkę, ale o tym jej mama już nie wiedziała. Uśmiechnęła się delikatnie oglądając to miejsce.

Daria

ponieważ nikt nie udzielił wilczycy pomocy, odeszła od lecznicy i pokierowała się w strony przepaści. Stojąc nad przepaścią - mruknęla to już koniec i rozpędem skoczyła przepasć ale nie zgninęla bardzo cięzko poraniona straciła przytomność.

Alayna

Nie wiadomo z jakiego powodu zaczęła pod nosem nucić. Czy bycie matką zupełnie zmieniło tą wilczyce, która zamordować potrafiła każdego, Kochać nigdy nie potrafiła a teraz? Teraz nikt nie wie co się stanie.

Charlie

- Dużo się ostatnio wydarzyło, mamo - rzekła na długiej chwili ciszy, spoglądając na wilczycę. Chciała jej wszystko opowiedzieć. Nikle się uśmiechnęła.

Alayna

Spojrzała na nią lekko zdziwiona - A co się stało? - zapytała podchodząc do niej, usiadła powoli na przeciw niej z delikatnym uśmieszkiem. Mlasnęła pod nosem. Była ciekawa co miała na myśli Charlie.

Charlie

- Po pierwsze, wydoroślałam - rzekła z cwanym uśmiechem - Po drugie zwiedziłam dużo miejsc i poznałam ciekawe osoby - powiedziała spokojnie - Poznałam Shade, moją babcię. Nauczyła mnie polować - dodała tym samym tonem.

Alayna

Słysząc słowo babcia zaczęła się śmiać, szybko się opanowała - Tia, przynajmniej się od babci czegoś nauczyłaś. Ja tylko mogę Cie jednego nauczyć jak walczyć. A co do Shade twój kochany Ojciec nigdy nie miał mi jej zamiaru przedstawić. - mówiła spokojnie, wstała. Po czym dodała - A on sam teraz zniknął i mnie zostawił... - mruknęła opuszczając lekko łeb w dół.

Charlie

- Widziałam się wczoraj z tatą - rzekła patrząc na mamę - Nauczysz mnie walczyć? Kiedy? - pytała. Nie mogła się doczekać. Samo słowo wzbudzało u niej wiele emocji.

Alayna

- Widziałaś się z nim? Nie raczył mnie nawet poszukać... - mruknęła pod nosem, oblizała swój pysk. Bardzo długo nie czuła posmaku krwi - Co do nauki, pierw muszę coś zjeść, przyjdź na moją arenę, będę Ciebie oczekiwać. - wyszeptała jej do ucha po czym zniknęła za drzewami.

Charlie

Popatrzyła za odchodzącą matką. Uśmiechnęła się szeroko, ukazując cały komplet ząbków, po czym wybiegła stąd w poszukiwaniu areny Alayny. Była podekscytowana.

Daria

kiedy ocknęła się w dole na gałęziach krzyczała Pomocy ratunku a ponieważ była ciężko ranns ponownie zabrakło jej z bólu tchu i straciła przytomność.

Beherit

Nad urwisko przybył duży wilk o ciemnoszarej sierści. Szedł pociągłym krokiem, skrzydła miał opuszczone tak, że niemal ciągnął je za sobą po ziemi. Usiadła przy brzegu urwiska i spojrzał w dal, a na jego pysku pojawił się słaby uśmiech, Kiedy on ostatnio był w tej krainie...

Sherii

Przyszła i od razu na wejściu kiwnęła łbem na przywitanie swym znajomym lub też nie. Usiadła niedaleko przepaści wszystkiemu się przyglądając. Było bardzo zimno, więc owinęła ogonem swoje łapy z nadzieją, że to choć trochę ją ogrzeje.

Beherit

//niedaleko
choć, "chodź" to jak się kogoś woła
Wybacz xD //

Kątem oka spojrzał na przybyłą wilczycę. Nie znał jej. No tak... czemu tu się dziwić? Nie miał znajomych w tej krainie. A nawet jeśli kiedyś jakichś miał, zapewne już od dawna ich tu nie było.

Atrita

Stanęła bezszelestnie za Beheritem, spoglądając w dal.
- Nie za zimno na takie eskapady? - zapytała nikogo konkretnego. Po prostu rzuciła pytaniem w przestrzeń, nie oczekując wcale odpowiedzi.

Beherit

- Ten tam, na górze, o ile istnieje... - odrzekł Beherit zwyczajnym dla niego, bezbarwnym tonem, wskazując pyskiem niebo. - ... nie obdarzył nas sierścią, by połowę roku spędzić w legowisku, chowając się przed zimnem -

Atrita

- Niektórym i futro nie pomaga, Samotniku - powiedziała cicho, mrużąc oczy. - Czasami chłód jest zbyt duży - dodaje, po czym siada na skraju urwiska. Pacnęła łapą jeden z kamieni, a ten zleciał w dół. Obserwowała jego lot już się nie odzywając.

Beherit

- Samotniku? - powtórzył, odwracając łeb w kierunku wilczycy. Uniósł lekko prawy łuk brwiowy, zdradzając zaciekawienie. Czyżby nieznajoma tak szybko zorientowała się, że Beherit nie należy do żadnej z watah?