Przepaść

Atrita

Nie przejęła się odejściem jednej z wilczycy. Położyła się na skraju przepaści, opierając łeb o złączone przednie łapy. Nie wyglądała, jakby na kogoś czekała. Po prostu spędzała tutaj swój wolny czas, rozmyślając nad własnymi sprawami.

Jaina

Stawiając krok za krokiem od niechcenia, przyszła do miejsca, z którym niekoniecznie wiązała miłe wspomnienia. Chciałaby, żeby wszystko było jak dawniej. No tak, co się stało już się nie odstanie.
Przysunęła się w kierunku przepaści. łagodnie schyliła łeb i spojrzała w dół. Zakręciło jej się w głowie z powodu tak wysokiego uskoku. Instynktownie odsunęła się, ażeby przypadkiem nie spaść w dół, była przerażona.

Charlie

Siedziała tu już od dłuższego czasu. Widząc, że Jerome wpadł w jakiś trans i nic się nie odzywa, postanowiła zostawić go samego. Miała już wracać lecz coś ją zatrzymało. Rozejrzała się po okolicy i dostrzegła wilczycę o żółtej sierści. Lekko lecz stanowczo zaczęła stawiać kroki w jej stronę.

Jaina

Nadstawiła uszy ku górze. Zorientowała się, że ktoś się do niej zbliża, więc postanowiła ukryć smutek, który barczył na jej sercu. - Witaj. - odezwała się.

Ps. Sry, że po takim czasie, ale obiad miałam..

Charlie

Usłyszała przywitanie, więc postanowiła zrobić to samo - Witaj - odrzekła z delikatnym uśmiechem na pysku. Wilczyca nie wyglądała na groźną, toteż Charlie bez żadnych obaw usiadła niedaleko niej.

Jaina

- Jak masz na imię, śliczna? - zapytała uśmiechając się od ucha do ucha, jak na nią przystało. Zamachała od niechcenia ogonem.
Kto wie, ile życia pozostało już starej, poczciwej Jai?

Charlie

- Ochrzcili mnie jako Charlie. A ciebie, piękna? - odrzekła wpasowując się w styl mówienia wilczycy. Spojrzała na nią, po czym posłała jej ciepły uśmiech. Wyglądała ona na sympatyczną istotkę.

Jaina

- Zwą mnie Jaina. Jaina z Ashenvale. Przywódczyni Watahy Wiatru. - przedstawiła się pokrótce. Nie chciała się chwalić swoim stanowiskiem w stadzie, no ale jakoś tak wyszło. - Młodziutka z Ciebie wadera. Całe życie masz przed sobą.. Korzystaj z niego jak najlepiej, bo potem może być już za późno. - poradziła jej i wbiła wzrok w horyzont.

Charlie

- Miło mi cię poznać Jaino - odrzekła spokojnie. Uśmiech nie schodził z jej pyszczka - Hm, pewnie niełatwo być przywódczynią watahy? - zapytała, jednak brzmiało to bardziej jak stwierdzenie. Rada wadery nie wniosła w jej życie nic nowego, gdyż Charlie od zawsze dokładnie tak uważała.

Jaina

- Nie jest łatwo, ale staram się. - wyjaśniła. Po głowie wadery zaczęły krążyć różne myśli. Przecież nie była dobrą alfą. Nic nie pomogła, ani nic nowego nie wniosła w stadzie. Była tak naprawdę zwykłym członkiem. Kochała ją najbardziej na świecie i to jej poświęciła swoje życie. - Czym się interesujesz, Charlie? - ostrożnie użyła jej imienia, bo ostatnio miała słabą pamięć do nazw.

Charlie

Wciąż uważnie patrzyła na wilczycę - Czym się interesuję? - powtórzyła pytanie wilczycy. W sumie, nigdy nad tym nie myślała. Westchnęła cicho, rozmyślając przez chwilę - Kocham walczyć i konkurować z innymi. Lubię poczuć na skórze dreszczyk adrenaliny - dodała. Przy końcu wypowiedzi, na jej pysku pojawił się cwany uśmiech - Hm, a ty podzielisz się ze mną swoimi pasjami? - zapytała spokojnie.

Jaina

Ponownie głęboko się zamyśliła. Jednakże po krótkiej chwili znów się odezwała. - Nie lubię nie robić nic, jestem przeważnie w ciągłym ruchu. Kocham wygłupiać się z Kirą, może ją już poznałaś. No tok, wariacje i akrobacje w powietrzu to coś, co mnie wprost uskrzydla. Miałam jednak pewien wypadek i złamałam skrzydło. - powiedziała z niesmakiem. Gdyby nie porwał ją Wilk Nocy wszystko potoczyłoby się inaczej..

Atrita

Poruszyła uszami, podnosząc się do siadu. Spojrzała ukradkiem na dwie rozmawiające wilczyce, lecz zaraz zwróciła swą uwagę na niebo. Owinęła ogon dookoła łap.

Jaina

Spojrzała na wilczycę, która owijała swój ogon wokół łap. Niegdyś też tak robiła, kiedy jej kości były bardziej odporne na ból. Teraz nawet niewielki ruch niekorzystnie wpływa na jej samopoczucie. - Ja już pójdę, Charlie. - powiedziała jej przez bark i ociężale podniosła się z ziemi. Poprawiła grzywkę. Ruszyła powolutku w stronę wyjścia. Po kilku minutach już jej tu nie było.

Flora

Wolniutkim i nieporadnym kroczkiem wszedł tu malutki szczeniak. Flora podskakując podeszła do urwiska i oklapła na łapki. Machała jedną z nich nad przepaścią, a co jakiś czas spadał w dół kamyczek potrącony przez wilczka.

Charlie

Uważnie wysłuchała wilczycy. Chętnie pogawędziłaby z nią dłużej, jednak wyglądało na to, że niestety miała ona inne plany. Charlie rozejrzała się dokoła i dostrzegła pozostałe wilki. Uśmiechnęła się delikatnie, po czym zniknęła gdzieś pomiędzy drzewami.

Atrita

Zerknęła kątem oka na pozostałe wilki. Zauważyła, iż niektóre opuściły to miejsce. Uśmiechnęła się ironicznie, strzygąc z zadowoleniem uszami.

Flora

Flora przekrzywiła lekko główkę i spojrzała zaciekawiona na czarnego wilka. Wstała i swym niezdarnym kroczkiem podeszła do niego bliżej. Patrzyła na nią swymi wielkimi oczkami.

Kaisa

Powłóczystym krokiem przybyła nad urwisko. Podeszłą do swojego ulubionego miejsca tuż przy przepaści i ułożyła się wygodnie na nagiej, zmarzniętej ziemi. Lubiła to miejsce. Panowały tu zawsze cisza i spokój... warunki idealne do zagłębienia się w myślach. Westchnęła, kierując wzrok w dal. Jej ojciec znów gdzieś zniknął.

Flora

Jej ciekawskie oczka tym razem powędrowały w stronę nowo przybyłej wilczycy. Żwawo pognała w jej kierunku. Stanęła przed nią i spojrzała tymi swoimi wielkimi oczkami.