Przepaść

Wasp

Spojrzał przelotnie na biało-żółtą, siedzącą w oddali wilczycę. Zmarszczył lekko nos, nie znosił takich tłumów, szczególnie nad przepaścią. Z powrotem utkwił wzrok w Sune.

Ariana

Poczuła przelotne spojrzenie basiora, uśmiechnęła się ale nie dała tego po siebie poznać, bo nie chciała, zresztą miała coś innego do załatwienia. Po prostu miała swoje sprawy które musi wziąść w swoje łapy.kiedy Wiatr zaczął ponownie śpiewać tą samą pieśń , wilczyca zakołysała się w rytmie wiatru i poczuła jak wiatr bawi się i głaszcze ją po ciele. Lubiła to i sprawiało jej to przyjemność , ponieważ wiatr był jej przyjacielem jak i strażnikiem, a ona nie mogła go zdradzić.

Sune

/ Wziąć./

Rozejrzała się dokoła, dostrzegając przybycie nowych. Po chwili jej wzrok ponownie utkwił na Waspie. Uśmiechnęła się delikatnie - Zdałam - odrzekła zachowując stoicki spokój.

Wasp

- Ha! - zakrzyknął, szczęśliwy jakby to on właśnie zdał test i podszedł do Sune z szerokim uśmiechem na pysku. Poczochrał jej białe włosy, dodając. - Gratuluję! Wiedziałem, że ci się uda!

Sune

Nie spodziewała się takiej reakcji wilka. Zaśmiała się cicho, patrząc na Waspa - Miło mi, że tak myślałeś - odrzekła uśmiechnięta - Pamiętaj! Gdy tylko się skaleczysz, uderzysz itp. itd., przyjdź do cioci Sune - dodała żartobliwie.

Atrita

Ziewnęła szeroko, przeciągając się mocno. Nie zwracała uwagi, iż jest na skraju klifu. Spojrzała na niebo, jak gdyby czegoś w nim szukając. Zamachnęła ogonem, po czym oddaliła się od urwiska. Nie spoglądając za siebie opuściła to miejsce. I tak przedłużała swój pobyt tutaj.

Wasp

Roześmiał się. - Szkoda tylko, że masz taką specjalizację. Przydałby mi się dobry psycholog, albo nawet i psychiatra - odpowiedział.

Sune

Uśmiechnęła się, ukazując wszystkie ząbki - Mogę zostać twoim prywatnym psychologiem, jeśli tylko chcesz - zaproponowała, szturchając go lekko w ramię.

Wasp

Odskoczył od Sune. - Hej! Co mnie szturchasz! - burknął, po czym uśmiechnął się i dodał. - Prywatnym psychologiem? Świetny pomysł!

Sune

Zaśmiała się cicho widząc jego reakcję. Popatrzyła na niego, robiąc poważną minę - Cieszę się, że ci się spodobał mój pomysł. Gdy tylko będziesz mieć jakiś problem, zapraszam! Zawsze służę pomocą i radą - powiedziała uśmiechając się ciepło.

Wasp

Położył po sobie uszy, patrząc na Sune spode łba. Przez chwilę milczał, by w końcu powiedzieć głosem pełnym wyrzutu. - Znowu jesteś paskudnie poważna!

Sune

Patrzyła na wilka. Uniosła lekko brwi do góry i złożyła pyszczek w ironiczny dzióbek - Hm, przepraszam. Czy wybaczysz mi? - zapytała niewinnym głosem. Westchnęła cicho, a wyraz jej twarzy powrócił do poprzedniego.

Wasp

- Pfie, w życiu! - prychnął teatralnie i odwrócił wzrok do wilczycy, patrząc w dal, na drugą stronę przepaści. - Ja chcę, żeby wróciła stara Suuuuneeee...

Sune

Poczuła w sercu małe ukłucie. Zrobiło jej się nieco przykro, słysząc słowa Waspa. Przymknęła powieki i przeniosła wzrok na ziemię. Sune trochę się rozmyśliła. Zapanowała cisza.

Wasp

- Nie miej mi za złe tych słów... - zaczął, nie odrywając wzroku od rosnących po drugiej stronie przepaści drzew. - ...ale podczas swojej nieobecności w krainie zmieniłaś się nie do poznania. Kiedyś byłaś uśmiechniętą marzycielką, która potrafiła zachować powagę w odpowiedniej chwili. A teraz? Wiecznie czuć od ciebie tylko chłód.

Sune

Uważnie przysłuchiwała się słowom wypowiadanym przez wilka. Spojrzała na niego - Chłód? - zapytała spokojnym głosem. Każdej cechy się spodziewała, ale nie takiej. Nigdy nie chciała być dla nikogo chłodna.

Wasp

- Prawie każdy twój ruch, twoja wypowiedź, twój gest sprawiają wrażenie przemyślanych dwadzieścia razy i wyważonych. Twój pysk sprawia wrażenie wykutego z kamienia - powiedział, przenosząc wzrok na Sune. - Jakbyś w moim towarzystwie czuła się wyjątkowo niepewnie i takim zachowaniem próbowała zwiększyć dystans między nami. Tak, to w pewnym sensie chłód.

Sune

Podeszła do wilka i delikatnie przechyliła jego pysk w jej stronę. Chciała, by na nią spojrzał - Naprawdę mi przykro, że tak myślisz. Nigdy nie chciałam być dla nikogo chłodna, szczególnie dla ciebie. Jesteś w tej krainie jedyną istotą, z którą mogę szczerze porozmawiać. Będąc na długiej wyprawie wiele przeszłam, dojrzałam. Chciałabym, abyś zaakceptował mnie taką jaką jestem...- powiedziała patrząc wilkowi prosto w oczy, swoimi zaszklonymi ślepiami.

Wasp

Westchnął. Zaakceptowanie takiej Sune na pewno nie przyjdzie mu tak szybko. Gdy patrzył teraz na nią, miał wrażenie, że rozmawia z zupełnie obcą mu wilczycą. - Zaakceptuję cię, jesteś moją przyjaciółką - odpowiedział. - Ale pamiętaj, że taka ciągła powaga wcale nie jest przejawem dojrzałości.

Sune

- Oj, nie przesadzaj już. Nie jestem ciągle poważna - powiedziała patrząc na wilka. Przecież często się uśmiechała, żartowała. Może i nie była już tak energiczna jak kiedyś, jednak nic poza tym nie uległo zmianie - Hm, więc mi nie wybaczysz? - zapytała robiąc maślane oczka.