Przepaść

Atrita

A burza przechodziła, susza w powódź się zmieniała. Powoli, powoli, acz nieubłaganie zbliżał się kres spokoju i milczącej ciszy cieni. Spojrzała już jawnie na waderę, której futro żółtego, wręcz złotego było koloru. Wpatrywała się w nią chłodnym, badawczym wzrokiem, jak gdyby czekała, co też ona uczyni. Jakby wyczekiwała potknięcia i niechybnego upadku w przepaść zgnilizny i odoru samej Śmierci.

Helmi

Helmi jednym susem wyskoczyła zza pobliskich krzaków. Machając puchatym ogonkiem, rozejrzała się po okolicy. Nigdy tu jeszcze nie była, a przynajmniej tak jej się wydawało. W jej oczy od razu rzuciła się znajoma postać. Atrita! Mała ruszyła biegiem w jej kierunku, by zaraz rzucić się na nią ze szczęścia.

Atrita

Zastrzygła uchem, słysząc znajomy tupot łapek. Ledwo odwróciła łeb ku biegnącej Helmi, a ta rzuciła się na nią z rozbiegu. Nie powstrzymywała jej bynajmniej, oj nie. Sama uśmiechnęła się - lecz nie chłodno, a tak szczerze.
- Hej, mała - powiedziała, czochrając jej bajecznie kolorową grzywkę.

Helmi

Zaczęła merdać ogonkiem jak uradowany psiak, wciąż nie odrywając się od Atrity. Objęła ją mocno łapkami i przytuliła z całej siły. Tak dawno jej nie widziała!

Atrita

Zachichotała nad wyraz wesoło, zaś jej białe ślepia zabłysły ciepło.
- Uważaj, bo mnie udusisz - zażartowała, zerkając kątem oka ku krawędzi przepaści. Przesunęła się nieco w bok, aby odsunąć się od niej niepostrzeżenie. Nie chciała, aby mała spoglądała w to odrażające, pełne padlin rozkładu miejsce tam w dole. Spojrzała uważnie na Helmi, przymrużając oczy. Wreszcie z uśmiechem położyła się, obejmując małą łapą.

Helmi

Usiadła i ponownie rozejrzała się po okolicy z wyraźnym zaciekawieniem. Kiedy zauważyła, że niedaleko ziemia urywa się tak nagle, jej oczka się rozszerzyły. - Czy to jest koniec świata? - zapytała Atrity.

Atrita

Usłyszawszy pytanie małej, nie potrafiła powstrzymać się od rozbawionego parsknięcia. I co ta mała ze mną zrobiła? - pomyślała, spoglądając na rzeczoną osóbkę ciepło.
- Ale skąd, to jedynie klif - wyjaśniła już spokojnym tonem.

Helmi

Zmarszczyła lekko nosek, kiedy Atrita zaśmiała się z jej pytania. - A co to takiego ten klif? - zapytała.

Atrita

- To pionowa ściana, brzeg wyrzeźbiony przez uderzające o niego fal - odparła, spoglądając ku malującemu się w oddali horyzontowi. Było wcześnie, zaś dwa błękity wręcz zlewały się ze sobą.

Helmi

Podniosła się i wychyliła, z oddali próbując dojrzeć dno tego... klifu. Bała się zbliżać do urwiska, mogła stracić równowagę i spaść. Z daleka nie było jednak widać zbyt wiele. - Ale tam nie ma wody - powiedziała.

Atrita

Chwyciła ostrożnie Helmi i posadziła ją na swoim grzbiecie.
- Trzymaj się mocno - powiedziała, podchodząc do krawędzi przepaści. Pochyliła się lekko, jedynie tak, aby mała mogła spojrzeć w dół.

Helmi

Helmi spojrzała w dół z ogromnym zaciekawieniem. Spodziewała się, ze zobaczy wodę, o której mówiła Atrita, a tu... sucha ziemia, wilcze zwłoki. - Dlaczego leży tam tyle ciał? - zapytała.

Atrita

- Gdyby woda nie wycofała się stąd, nawet byś ich nie zauważyła - powiedziała cicho wilczyca, nieco nerwowo strzygąc uszami. Nie chciała, aby mała widziała takie rzeczy. - To ciała tych, którzy postanowili zakończyć swój żywot - odpowiedziała wreszcie, acz niechętnie na zadane pytanie.

Helmi

- Z... zabili się? - zapytała, nie dowierzając słowom Atrity. Teraz jej wzrok dokładnie lustrował każde leżące na dnie przepaści ciało, ledwo widzialne z perspektywy Helmi. Mała nie pojmowała, jak można z własnej woli zrobić coś takiego. Przecież życie jest takie piękne!

Atrita

- Tak - odparła krótko wadera, nie chcąc bardziej przygnębiać małej. W końcu jednak zdecydowała się dodać coś jeszcze.
- Niektórzy po prostu nie wytrzymują swoich problemów i postanawiają z nimi skończyć właśnie w taki sposób. - Zamilkła, przymykając powieki i stulając uszy. Wiedziała, że to nie był dobry pomysł pokazywać Helmi krawędzi.

Helmi

- Głupi - skwitowała krótko samobójców i odwróciła wzrok od dna przepaści, przytulając się do Atrity. Spytała. - Ale ty nigdy byś nie zrobiła czegoś takiego, prawda?

Atrita

- Oczywiście, że nie - odparła z uśmiechem, dziwiąc się nawet, że mała zapytała o taką rzecz. A może po prostu chciała się upewnić, że Atrita jej nie opuści?
- Nie zostawię Cię - powiedziała, obdarzając małą ciepłym spojrzeniem.

Helmi

Pyszczek Helmi rozciągnął się w szerokim uśmiechu. Mała jeszcze mocniej objęła ją łapkami. - Mówiłam ci już, że cię kocham? - zapytała, merdając wesoło puchatym ogonkiem.

Atrita

- Może - powiedziała z przekorą, uśmiechając się serdecznie. - A ty wiesz, że ja Ciebie też, mała? - zapytała, muskając jej nos swoim. Czuła się, jakby Helmi była jej młodszą, ukochaną siostrzyczką. Jedynym jasnym promyczkiem.

Helmi

Zeskoczyła z grzbietu Atrity i położyła się obok niej, przytulając do jej boku. - To miejsce jest okropne - powiedziała, przymrużając szafirowe ślepka.