Przepaść

Atrita

- Możemy iść w inne miejsce - zaproponowała delikatnie, obejmując małą łapą i wtulając ją sobie w bok. Odseparowała ją w ten sposób od przykrego widoku martwych wilków-samobójców.

Helmi

Na pyszczek Helmi wrócił ten zwyczajny dla niej szeroki uśmiech. - Gdzie? - zapytała. Podniosła się jednocześnie do pozycji siedzącej, wprawiając przy tym w ruch puszysty ogonek.

Atrita

- Co powiesz na morze? - odezwała się, zastanowiwszy się nad odpowiednimi miejscami. Akurat to wydawało jej się trafne, szczególnie jeżeli trafią na wschód bądź zachód słońca.
Podniosła się na łapy, przeciągnęła mocno i już była gotowa do drogi. Czekała tylko na decyzję małej.

Mizu

Zza drzew wyłoniło się coś małego, włochatego. To była mała Mizu xd
Przyszła sobie tu z gór. Nie miała co robić. Widziała dwie wilczyce. Jedną dorosłą, a drugą chyba w jej wieku. Nie wyszła nigdzie aby być bardziej widoczna. Położyła się koło krzaczków i położyła łepek na łapach.

Helmi

Aż podskoczyła zadowolona, tak dawno nie była nad morzem! Przypomniała sobie nagle, że znajduje się niebezpiecznie blisko przepaści, więc odskoczyła od niej jak oparzona. - Pójdziemy nad Starą Latarnię? - zapytała. Od bardzo dawna tam nie była.

Atrita

Nie odpowiedziała od razu, strzygąc bacznie uszami. Wiatr zawiał mocniej, tarmosząc wilcze futra i niosąc ze sobą nowe zapachy. Białe ślepia zmrużyły się, po czym spojrzały w miejsce, gdzie leżał szczeniak o kremowym futrze.
- Oczywiście - rzekła wreszcie do małej, odwracając wzrok z powrotem ku niej.

Mizu

Spojrzała na dwie wilczyce. Zrobiła minę zastanawiającego się naukowca. Przesunęła się bezszelestnie w lewo, w stronę przepaści. Ale na tyle daleko, że nawet nie widziała jej końca. Wpatrywała się w niebo, a gdy wiatr zdmuchnął jej grzywkę z oczu. Ta pokręciła łbem, aby była z powrotem na oczach.

Helmi

Wzrok Helmi powędrował za spojrzeniem Atrity. Mała dostrzegła nieznajome wilczątko, ale szybko przeniosła spojrzenie na Atritę. Znów wprawiła w ruch puchaty ogonek. - To chodźmy! - powiedziała.

Atrita

Skinęła krótko łbem, po czym chwyciła delikatnie Helmi za skórę na karku i posadziła ją sobie na grzbiecie. Ostatni raz zerknęła na kremowego szczeniaka, aby zaraz ruszyć w odpowiednią stronę. Morze było niedaleko, latarnia również. Przyspieszyła kroku i zniknęła w zaroślach z małą na grzbiecie.

Sheala

She powoli wyłoniła się spośród gęstej mgły. Kuśtykała ze świadomych powodów - poparzone łapy. Syknęła z bólu, łzy na jej policzkach wyschły. Usiadła nad przepaścią, patrząc w dół. Nienawidziła swojego życia, było ono tylko jedną wielką pomyłką. Westchnęła, rozkoszując się wiatrem smagającym jej sierść.

Master

Master również tutaj się zbłąkał. Nie wyczuł jeszcze jej obecności, ale był tak beznadziejnie zakochany, że wiedząc, że za chwilę rzuci się z przepaści, delektował się tym, jak kilka minut temu przytulili się do siebie przez łzy. Był niczym narkoman, który radował się ostatnią dawką narkotyku, choć była dla niego śmiertelna.

Sheala

Położyła się z trudem, ale dalej jej wzrok był skupiony ku dole. Chciała skoczyć. Skończyć to wszystko. Przestać w końcu wszystkim przeszkadzać. Usłyszawszy kroki, odwróciła łeb od przepaści. Oczy skierowała ku nowo przybyłemu. To Master. On za nią przyszedł. Jednak milczała jak zaklęta, bo nie wiedziała co ma mu powiedzieć.

Master

Nie widział jej i podszedł do krawędzi przepaści, kawałek od niej. Zapatrzył się w przestrzeń, która się rozciągała pod nim. Którą miał zaraz przedrzeć. Uśmiechnął się kątem pyska. Myślał, że jest sam, więc nie czuł się zgorszony tym, że zaczyna gadać sam do siebie.
- Taaak. To mi odpowiada. Lot na skrzydłach wiatru. Teraz mamuśka mnie nie uratuje, po prostu w końcu przestanę czuć ból. To musi być znacznie prostsze niż walka z demonem... Ale w sumie, jaka walka. Gdyby nie Inna, nie byłoby mnie. A wszystko dla niej. Jaki ja byłem głupi... Dalej jestem- ostatnie zdanie dodał ciszej, schylając łeb, by przybliżyć się do skraju. Na brzegu, na którym postawił przednie łapy, prawa zadrgała gwałtownie.

Sheala

Jedno przeszło jej przez myśl. - On chce się zabić. - pomyślała niemalże natychmiast, widząc jego zachowanie. Wstała gwałtownie, podbiegła do basiora. Wyskoczyła przed niego, odpychając jego ciało sprzed krawędzi. Sama została zepchnięta w dół, zrobiło się gorąco. Syknęła przeraźliwie przez poparzone łapy, ale trzymała się kurczowo krawędzi. Jeszcze chwila i z łomotem spadnie na samo dno.

Szina

Szina przyszła nad przepaść. Po co? Sama dobrze nie wiedziała. Musiała odejść z tamtej plaży, gdzie jedynie przysłuchiwała się rozmowie, niema. Jak zawsze. Było jej źle, nawet bardzo, ale było tak praktycznie zawsze, więc co zrobić?
Gdy wspinała się nad tę przepaść, nie myślała o niczym. Po prostu szła pod górę. Aż zobaczyła jego, jej jedyne światło... .

Master

Syknął, zły, że ktoś go odepchnął. Był już tak blisko... Wybałuszył oczy, gdy zobaczył, że to Renesmee. Nawet się nie otrzepał, tylko znów stanął nad przepaścią. Nie miał jak złapać jej za poparzone łapy, więc pochylił się... I złapał ją za skórę za uszami. Musiało piekielnie boleć, ale przecież musiał ją jakoś podciągnąć do góry! Żeby jej nie sprawiać więcej bólu nie szarpnął, ale powoli wyciągnął ją do góry. Położył dopiero na bezpiecznej krawędzi.
- Dlaczego nie skrócisz mojego cierpienia?- zapytał cichutko, sam do siebie. Nie był nawet pewien, czy adresatka pytania go usłyszy. Kąciki jego pyska wisiały nisko, niziutko... A myślał, że zabić się będzie łatwo.
Nie zauważył jeszcze Sziny.

Sheala

- Bo.. nie.. pozwolę.. Ci umrzeć. - oddychała ciężko, niestabilnie. Wystraszona była całym tym zajściem. Jedno złe postawienie łapy i już by była w grobie.
- Nie pozwolę... - znów wzięła płytki oddech. - Umrzeć komuś, kogo.. kocham.. - powiedziała cicho, bardzo niepewnie. W ogóle nie powinna tego mówić. Teraz dopiero zrozumiała, jak bardzo cierpiał. Jednak powinna się odsunąć.. Dla Sziny. Na chwiejnych łapach wstała, chciała już iść, ale.. znów upadła.

Master

- Kochasz?- jego uszy stanęły na sztorc. Zmrużył oczy, przypatrując jej się. Pokręcił powoli, powoli łbem.
- Chyba przestałem w to wierzyć, Kochanie- powiedział i popatrzył znów na przepaść. Tak go korciło... Bo i po co miał żyć dalej? Nieważny, zawsze spychany na dalszy plan. Bez niego świat dalej będzie się kręcił. Przeniósł wzrok na Shealę.
- Co z tego, że i ja kocham, jeśli każda osoba, którą darzę tym uczuciem skupia się zawsze na innych? - w jego oczach nie pojawił się jak zawsze błysk. Były przesłonięte mgłą rozpaczy.

Sheala

Uciekła wzrokiem gdzieś w bok. - Po tej przerwie, kiedy Cię nie było, nie wiesz jak bardzo się zmieniłam. Jednak nic na siłę. - znów zaczerpnęła powietrza, ale tym razem zamilkła. Nie chciała się tłumaczyć, bo to, się stało, już się nie odstanie.
Bolała ją klatka piersiowa, przez to uderzenie z basiorem. Nie wiedziała, co robić dalej. Nie miała nawet ochoty żyć. Wszystko prysło... jak bańka mydlana. Rodzina, przyjaciele, miłość..

Master

- Nie wiem...- powiedział, przeciągając słowa... Spuścił łeb na dół. Potem zwyczajnie usiadł i tępo zapatrzył się w swoje łapy. Nie miał sensu życia, nie wiedział, co ma robić. Więc postanowił znów udać się w swoją krainę odrętwienia. Zrobił wszystko, co mógł. Pokazał swoją miłość matce, ale dla niej zawsze był tym "ostatnim, najsłabszym w miocie". Pokazał swą miłość Renesmee, ale ona go zdradziła i porzuciła w najgorszych chwilach jego życia. Pokazał swą miłość Szinie, ale ona wtedy wybrała Desmonda... Nie widział dla siebie nadziei, czuł się gorzej niż najgorszy śmieć.