Przepaść

Boozer

Nagle ogon znikł pod ziemią i nastała nieustająca cisza... Jeśli nie liczyk świerszczyka, który przygrywał Slipknota na skrzypcach. I nagle... Niespodziewanie...
- Bonjour, mademoiselle! - to był Shaman w przebraniu kelnera trzymający w dłoni srebrną tacę z przykrywką.
- Polecam pani wiwar z triuposzia oraz bitki wilcze ze świeżio ubitich wilków... - po tej wypowiedzi odsłonił półmisek z wyżej wymienionymi delicjami. Co prawda skombinował je z ektoplazmy, ale Hek nie musi o tym wiedzieć. x]

Hari

Już miał odpowiedzieć Hekate na jej pytanie, kiedy zobaczył, jak wadera odskakuje przed czymś... zielonym? Postawił uszy na sztorc, przyglądając się temu wielkimi niczym pięciozłotówki oczyma. Nie był to wilk - jego nos świetnie go o tym poinformował. Wyszczerzył więc kły i przygotował się do skoku na zielony, wystający z ziemi ogon. Nim jednak go złapał - ten znikł. Potem pojawił się ufoludkowo wyglądający basior, który odgrywał kelnera. Duch? - Dalek padł na plecy jakby dostał zawały.

Idalia

Gdy zielony duch cały wyłonił się z ziemi, Hekate zmarszczyła brwi, obrzucając go rozdrażnionym spojrzeniem. Od razu rozpoznała głos ducha, który kiedyś pastwił się nad jakimś biednym wilkiem w jej obecności. - Shaman, na wydurniaj się! - burknęła.

Boozer

Z ciała Shama natychmiast znikły ciuszki oraz taca z jedzeniem. Sposępniał. I już bez francuskiego akceńciku powiedział do Hekate:
- A co mi jeszcze pozostało? Cóż innego może robić taka żałosna istota jak ja? Z żadnym z wilków nie przeprowadzę inteligentnej dyskusji na temat ciał niebarionowych czy innych ciekawych rzeczy...
Przerwał na chwilę i zacmokał. Przyglądał się Hekusiowi świdrujacym wzrokiem.
- Tak swoją drogą... Dzieńdobry! Pani godność? - na twarz powrócił mu szeroki uśmiech. Od ucha do ucha. x]

Hari

Zastrzygł uchem, powracając do życia. Podniósł się powoli, rozglądając dookoła. Jego wzrok padł na zielonego ducha, który rozmawiał aktualnie z Hekate. Przekrzywił głowę, przyglądając mu się intensywnie, już bez zaskoczenia i nawrotu zawału.

Idalia

- Zawsze możesz iść do Świata Zmarłych, bo chyba tam powinieneś teraz być - odrzekła. Spojrzała na Daleka, który wygladał na bardzo zaciekawionego Shamanem. Czyżby nigdy nie widział ducha? - Hekate - przedstawiła się, wracając wzrokiem na zielonego.

Boozer

Shaman spojrzał w jej oczy. Wyraz twarzy miał dziwny. Mimo, że nadal się szeroko uśmiechał, to jego spojrzenie nie miało tej radości co zazwyczaj.
- Ależ ty miła... - rzekł do wilczycy - Zmarli wracać do grobów, powąchajcie sobie kwiatki od spodu, pogryźcie ziemie i pokopcie kalendarz? Tak?

Idalia

Westchnęła głęboko. Spodziewała się takiej reakcji. - Nie o to mi chodziło... - odpowiedziała, przyglądając mu się uważnie. - Po prostu... dziwne mi się wydaje, że wolisz towarzystwo żywych od duchów, które chyba ci są bliższe w tej chwili.

Boozer

Sham spojrzał na nią wymownie.
- A co ty byś robiła, gdybyś nie spotkała żadnych duchów? Wolałabyś oszaleć z samotności, czy też spędzać czas z wami żywymi? A właściwie, to jak myślisz? Po co było to "BUUUU~!"?

Idalia

Przekrzywiła łeb jak szczeniak, który czegoś nie rozumie. - To... nie ma w tej krainie żadnych duchów poza tobą? - spytała z niedowierzaniem. Wydawało jej się to niemożliwe.

Boozer

Shaman zaśmiał się śmiechem szaleńca.
- Nie ma?! Ależ są! Jest Szefunio, jest Kircia! - już nie mówił spokojnie, tylko wręcz pokrzykiwał rozhisteryzowanym tonem. - Jest też Inna, ale zawiele z nią nie pogadasz! Są też inne bezimienne duchy, ale co z nimi?! Nie ma ich! Poszły sobie w siną dal! A ja tu tkwię! Tkwię tutaj bez możliwości dotknięcia czegokolwiek! Bez możliwości doświadczenia wielu rzeczy jakich nie doświadczyłem za życia! Czy ty to rozumiesz?! Będę trwał w tym żałosnym stanie przez wieki, aż do końca oszaleję!

Idalia

Cofnęła się o dwa kroki, widząc wybuch Shamana. - To... nie możesz pójść sobie razem z nimi? - zaproponowała. Przez to, co powiedział, zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób i w jakim wieku umarł.

Boozer

- Ależ oczywiście, że mogę! Ale co mi z tego przyjdzie?! Druga strona wcale nie musi być rajem! Ja się boję! Rozumiesz?! Nie wiadomo co mi będzie dane znieść!

Idalia

- Rozumiem, rozumiem... - odpowiedziała, bo pewnie takie odpowiedzi Shaman oczekiwał. Ale Hekate w rzeczywistości nie mogła całkiem zrozumieć problemów ducha - w końcu ona w takie sytuacji jeszcze się nie znalazła. Jeszcze. Pewnie jeśli Shaman jeszcze postanowi ją tak postraszyć, to dołączy do niego prędzej niż się spodziewa.

Boozer

Nagle Shamanowi włączył się reset. Napięcie z jego twarzy znikło, powrócił szeroki uśmiech.
- Co tam u Ciebie? - spytał melodyjnym, słodkim głosem, trzepocząc przy tym rzęsami.

Gimera

Widząc dyskusję,dołączyła się zaraz.Wahała się jeszcze ale zaczęła:
-Shaman.Jestem Gimera .
Kiwneła głową, nigdy nie widziała takiego dziwnego ducha.I jeszcze dziwniejsze że jest zielony.

Boozer

Shaman wykonał szybki obrót w stronę Gimery.
- Witaj... Kimkolwiekjesteś... - przywitał się z Gimerą - Swoją drogą... Skąd znasz moje imię?
Shaman usiadł sobie na ziemi. W zasadzie było to dla niego bardziej męczące niż unoszenie się nad nią, bo musiał się zachowywać tak jakby ją mógł dotknąć.
- Mam pytanie... Czy kiedykolwiek byłaś w Amazonii? - zapytał ni z gruchy ni z pietruchy. Pierwsze pytanie, które przyszło mu do głowy.

Gimera

-Trafiałam xd a propos czy byłam w Amazonce tak na serio czy nie?-spytała miejąc wątpliwości
-Shaman, właśnie mnie partner zdradził i potrzebuję pocieszenia-zwróciła się do ducha jak mały szczeniak który został rzucony...Smutek było widać w jej oczach.Zalśniły oczy.

Boozer

Sham przechylił głowę... Tak o skromne 390 stopni...
- No i co z tego, że cię rzucił? Mówi się trudno i idzie się dalej! - uśmiechnął się szeroko - Z tą Amazonką to na serio.

Idalia

Już miała odpowiedzieć, gdy do rozmowy wtrąciła się Gimera. Hekate zaczęła po cichutku wycofywać się w kierunku Daleka z nadzieją, że Shaman o niej zapomniał. - "Potrafi pocieszać, nie ma co" - pomyślała.