Przepaść

Kaji Meyit

- Och - wyjąkała, nagle speszona swoim zachowaniem. Cóż, ona inaczej postrzegała niektóre rzeczy - w tym i to miejsce. Jednak Wasp, jak sam to zaznaczył, stracił tu znajomych. Zmarszczyła bardziej nos. - Czy jeżeli w rodzinnej krainie umarła moja rodzina, to powinnam nienawidzić tamto miejsce? - zapytała wtem, stulając jedno ucho, drugie ciągle trzymając na baczność.

Wasp

- Oczywiście, że nie - odpowiedział, z powrotem odwracając łeb w stronę wilczycy. - Miejsce, z którego się pochodzi, w którym przyszło się na świat to coś zupełnie innego niż taka przepaść, wyjątkowo pechowa zresztą.

Kaji Meyit

- Dla tych, co skoczyli, była pewnie bramą do całkowitej wolności - odparła nieco poważniej, choć na jej pysku nadal widać było uśmiech. Odwróciła łeb, spoglądając w stronę krawędzi, na której niektórzy rozważali swoją egzystencję. Rozważali, rozważali i w końcu stwierdzili, że co się będą dalej męczyć. Skoczą i po sprawie. - Nie wszyscy umieją poradzić sobie z kłopotami - dodała jeszcze.

Wasp

- A cóż to za wolność? Umierając, pozbywasz się jedynie ciała, a wszystkie problemy ciągną się za tobą nadal - odpowiedział. Przecież sam kiedyś chciał skoczyć, szykował się do tego niejeden raz. Ale ktoś, kto śmierć przeżył, otworzył mu umysł. Pomógł zrozumieć, że odejście nie rozwiąże problemów.

Kaji Meyit

Przekręciła swój łepek, z powrotem patrząc na basiora.
- To chyba nawet gorzej, prawda? Bo wtedy nie ma się ciała i nie jest się tutaj, a w takim wypadku nie można ich rozwiązać - powiedziała, kładąc się i opierając kufę na złączonych przednich łapach. Cóż, nawet ta wolność okazała się jedynie kolejną klatką.

Wasp

- Zdecydowanie - odpowiedział. - Po popełnieniu samobójstwa zostaje się zupełnie samemu z dokładnie tymi samymi kłopotami, co przed śmiercią. Ale z tą różnicą, że jest się pozbawionym wszystkiego, co miłe, a jedyną już na wieczność przyjemnością pozostaje zabawa w przenikanie przez ciała stałe.

Kaji Meyit

- Dobrze wiedzieć. - Uśmiechnęła się, przekręcając na plecy i tym razem kierując ślepia ku ciemnemu już niebu. Zamachała łapami, jakby próbowała strącić gwiazdy z nieboskłonu, lecz wszystkie pozostały niewzruszone. - Spotkałeś kiedyś ducha? - zapytała.

Wasp

- Wiele razy - odrzekł, krzywiąc się nieco na tę myśl. Jak miły duch by nie był, spotkanie z nim nigdy nie było zbyt przyjemne. - Swego czasu kręciło się po tej krainie sporo tych, którzy łudzili się, że śmierć ukróci ich cierpienia.
Wasp zastanowił się przez chwilę, gdzie te wszystkie duszyczki mogły zniknąć. Zapewne Spirit wrócił.

Kaji Meyit

- Ja jeszcze żadnego nie spotkałam - odrzekła, w zastanowieniu stukając się pazurem po nosie. Wtem przestała, przeciągnęła się mocno i wlepiła patrzałki w małe punkciki na czarnym niemal niebie. - Co lubisz robić?

Wasp

- Widocznie jesteś w tej krainie od bardzo niedawna. Prędzej czy później tu jakiegoś spotkasz - powiedział i uśmiechnął się na myśl o wyjątkowo przygłupim i nadpobudliwym, ale mimo to wyjątkowo sympatycznym duszku, z którym ostatnio miał do czynienia. Opadł ciężko na bok, układając się na nagiej ziemi. Teraz miał doskonały widok na dno przepaści. Popatrzył na malutkie z jego perspektywy, rozkładające się ciała. - "Ciekawe, czy jest tam jeszcze ciało Macka" - przemknęło mu przez myśl. Już zaczął odpływać myślami, lecz pytanie Kaji w porę wyrwało go z zadumy. Odpowiedział krótko. - Spać.
Tak, spanie to bezapelacyjnie było najukochańsze zajęcie Waspa.

Kaji Meyit

Zamrugała, przekręcając się tak, aby swobodnie patrzeć na basiora.
- Spać? - zapytała zdumiona. - Ale to nudne! - wykrzyknęła, machając chaotycznie łapami i ogonem. Wyglądała jak żółw, który wykopyrtnął się na skorupę i teraz próbuje powrócić do poprawnej pozycji.

Wasp

Roześmiał się głośno. No tak... dla takiego energicznego stworzonka jak Kaji sen mógł być wyjątkowo nudnym zajęciem. A Wasp mógłby spać i wylegiwać się całymi dniami, co zazwyczaj czynił. - A skąd! - odpowiedział z rozbawieniem.

Kaji Meyit

- Ale tylko leży się i leży i nic nie robi - powiedziała, marszcząc nos i kładąc się na boku. W końcu gwiazdy nie rakieta, nie odlecą. Jeszcze się na nie napatrzy. - To naprawdę takie pasjonujące? - zapytała z powątpiewaniem. Sen zawsze uważała za coś niezbędnego dla organizmu, ale nie dominującego. Ot, zwykła czynność potrzebna do przetrwania.

Wasp

- Oczywiście. Nie ma nic lepszego od leniuchowania. Ty kiedyś też tak stwierdzisz - odpowiedział wciąż z rozbawieniem w głosie. Koniec jego puszystego ogona zaczął poruszać się wesoło. Wasp zapytał po chwili. - A co ty uważasz za ciekawsze zajęcie? Ganianie za zwierzyną, bezcelowe podskakiwanie ze znajomymi?

Kaji Meyit

- Podróżowanie po świecie i poznawanie nowych miejsc - odpowiedziała, szczerząc bardziej białe ząbki. - Nie lubię się zatrzymywać, wolę iść na przód. Obiecałam też to rodzinie - rzekła, merdając ogonem niczym zadowolony szczeniak.

Wasp

Pokiwał głową. - Każdy ma swój sposób na spędzanie wolnego czasu - skwitował. Zaraz jednak w myśli przeanalizował jeszcze raz ostatnią wypowiedź Kaji i dodał. - Podróżowanie po świecie? Mam rozumieć, że nie lubisz nigdzie zagrzewać miejsca, tak?

Kaji Meyit

- Jak byłam mała to ciągle szłam przed siebie, w pewnym sensie byłam zaczarowana. - Zachichotała, dostrzegając jak dziwnie to brzmi. - Kiedy przybyłam tutaj wiedziałam już, że to jest właśnie mój nowy dom. I zostałam. Teraz tylko przechadzam się po terenach tej krainy. Jest ona duża, więc można rzec, że podróżuję.

Wasp

- Rozumiem - odpowiedział, a gdzieś tam wewnątrz poczuł jakby... ulgę? Tak, to było coś w tym stylu. Każdy członek Ognia był teraz na wagę złota. Szkoda by było, gdyby Kaji odeszła z krainy.

Kaji Meyit

Przymknęła lekko ślepia, gdy poczuła na kufie lekkie muśnięcie. To wiatr postanowił przypomnieć o swojej obecności.
- Czy w naszej Watasze jest dużo wilków? Jestem tu jeszcze krótko, ale tylko Ciebie spotkałam z naszego stada - odezwała się Kaji raźnie.

Wasp

- Ogień nie jest zbyt liczny. Tak samo jak Woda i Powietrze. Naprawdę dużo wilków jest tylko w Nocy - odpowiedział, krzywiąc się na myśl o tych wszystkich ćwierćinteligentach, którzy nawiedzali ostatnio krainę jak plaga. No i oczywiście dołączali do Nocy. Wasp dodał. - Ale gdyby do Ognia miały zacząć dołączać takie wilki jak do Nocy, to już lepiej, żeby nasza wataha pozostała mała.