Przepaść

Kaji Meyit

- Nie lubisz tej Nocy? - zapytała ciekawie. Ona sama tylko przelotnie widziała wilki należące do tego stada, jeszcze z nikim nie rozmawiała. Tylko z Tenshim, który był gryfem, i Flake, która... - O! Przypomniałam sobie! - Pacnęła się łapą w futrzaste czoło. - Z naszej Watahy spotkałam jeszcze Flake - powiedziała z zadowoleniem.

Wasp

- Nie mogę powiedzieć, że nie lubię Nocy. W tej watasze jest wiele naprawdę wartościowych wilków - opowiedział. Od razu oczami wyobraźni zobaczył Wardress. Zawsze ciepło wspominał tę wilczycę. - Ale jest tam też wiele pustych, przygłupich stworzonek, które swoim istnieniem tylko hańbią wilczą rasę. Na pewno szybko poznasz kogoś takiego. Taki pałęta się po krainie mnóstwo.

Kaji Meyit

Skinęła łbem, zajmując się ponownie gwiazdami. Przyglądała im się uważnie, zamiatając ziemię ogonem. Po chwili wskazała jeden jaśniejący punkcik, uśmiechając się wesoło, ale jednocześnie nostalgicznie.
- Pamiętam tę gwiazdę - odezwała się. - Mama zawsze ją pokazywała i mówiła, że zawsze zaprowadzi mnie na północ.

Wasp

Uniósł łeb, a jego wzrok powędrował w miejsce, które wskazywała Kaji. - Gwiazda Polarna - uśmiechnął się lekko. Kiedyś Wasp uwielbiał obserwować ciała niebieskie. Teraz już nawet nie pamiętał, kiedy robił to ostatnio. Przeniósł spojrzenie na wilczycę. - Tęsknisz za rodzicami?

Kaji Meyit

- Tęsknię? - Pokręciła się na miejscu, nie odrywając wzroku od gwiazdy. - Tak, chociaż... jestem pogodzona z tym, że już ich nie zobaczę - dokończyła. O dziwo nadal się uśmiechała, jakby rozmowa nie wpływała zupełnie na jej samopoczucie. Wyglądała na szczęśliwą, nie zaś smutną.

Wasp

- Mało kto potrafi się pogodzić ze stratą bliskich. Nawet po wielu latach - powiedział po dłuższej chwili milczenia, wzrok kierując tym razem na dno przepaści. Było jednak zbyt ciemno, by móc cokolwiek tam zobaczyć. Właściwie to nie zginął tu nikt specjalnie dla Waspa ważny, jednak on nie czuł się tu zbyt dobrze.

Kaji Meyit

Dostrzegłszy wzrok Waspa zmarszczyła nos, aby zaraz, niemal natychmiast, poderwać się na łapy w tempie, w jakim tornado piątka zdmuchuje wiejski domek.
- Co powiesz na to, żeby pójść gdzieś indziej? Może gdzieś jest kepszy widok na gwiazdy? - zaproponowała z wyszczerzem godnym rekina.

Wasp

- Z chęcią - odpowiedział i pospiesznie wstał. Miał już serdecznie dość tego miejsca, zapachu śmierci i wszystkich wspomnień, które nasuwały te doskonale znane mu widoki.

Kaji Meyit

Podreptała w miejscu.
- A gdzie idziemy? - Rozejrzała się, namierzając najlepszy kierunek. Morze? Las? Pustynia? Wodospad? Jezioro? W głowie zakręcić się mogło! - Co proponujesz? - zapytała, machając ogonem.

Wasp

- Chcesz iść gdzieś, gdzie jest dobry widok na gwiazdy, tak? To możemy wybrać się nad morze - zaproponował. Na plaży Wasp też od bardzo dawna nie był. Chyba za długo nie wychylał nosa z legowiska.

Kaji Meyit

- Dobra! - wykrzyknęła, burząc tym ciszę nocy i szept wiatru. Okręciła się dookoła własnej osi i pobiegła w, jej mniemaniu, poprawną stronę. Kiedyś ktoś jej wspominał o drodze nad morze, więc powinna trafić. Ze śmiechem wybiegła z tej krainy, nie oglądając się za siebie. Wiedziała, że basior do niej dołączy.

Wasp

Smętnie położył po sobie uszy. Ojej, jak mu się nie chce biegać! Wrodzone lenistwo zaczęło coraz bardziej go pożerać. Żeby zaoszczędzić energię, machnął kilka razy rozłożystymi skrzydłami i wzbił się w powietrze, ruszając za Kaji.

Idalia

Wadera o ciemnej, gęstej sierści wyskoczyła nagle z zarośli. Energicznym krokiem podeszła do brzegu urwiska, przy który miała zwyczaj zasiadać, gdy odwiedzała to miejsce. Usiadła i popatrzyła na dno przepaści. Truchła, wszędzie rozkładające się truchła... zmarszczyła nos.

Chris

Jak zawsze wolnym krokiem odwiedziła to miejsce. Dawno tutaj nie była ... Przymknęła oczy i rozejrzała się. Podeszła do drzewa i tam usiadła. Rozłożyła skrzydła i machnęła ogonem. Dostrzegła przy urwisku szarą wilczycę, przyjrzała jej się uważnie.

Idalia

Hekate co prawda usłyszała odgłos czyichś powolnych kroków, lecz nie zwróciła na niego większej uwagi. Przybyła nad urwisko po raz pierwszy odkąd odzyskała wzrok i teraz zajęta była przyglądaniem się leżącym na dnie przepaści wilkom. A nuż dojrzy tam ciało Macka, a raczej to, co z niego zostało?

Chris

Nadal przyglądała się wilczycy, jednak po chwili jej się to znudziło i zastrzygła uchem. Położyła się po tym drzewem i ułożyła łeb na łapach. Przymknęła oczy i nastawiła bardziej uszy.

Idalia

A Hekate nadal wetowała wzrokiem spoczywające na dnie przepaści ciała. Starała się nie zwracać uwagi na smród rozkładających się zwłok, który nieustannie uderzał w jej wyczulone na zapachy nozdrza. Wychyliła się mocno nad przepaścią, nic sobie nie robiąc z tego, że może spaść.

Chris

Spojrzała kątem oka na waderę, akurat wtedy, gdy wychylała się mocno nad przepaścią. Czy ona serio chce spaść ? ... Hym. Cóż, nie wiadomo. Diana obserwowała ją uważnie kątem oka.

Idalia

Wysunęła się jeszcze mocniej, pochylając przy tym w dół, by lepiej widzieć truchła. Co tak bardzo zafascynowało ją w widoku połamanych szkieletów i rozkładających się ciał, że ryzykowała życiem, by przyjrzeć im się dokładnie? Chyba sama nie wiedziała. Może po prostu chciała tylko lepiej je widzieć? Hekate miała dość słaby wzrok.

Chris

Uniosła lekko brwi. Widziała dokładnie, jak się bardzo mocno wychyla ... Jak zna życie, to jakby ona była na miejscu tej wadery, to by już dawno spadła. Diana powoli podniosła się i podeszła do wadery. Ale nie od tyłu, by jej nie wystraszyć. Usiadła niedaleko niej, w bezpiecznej odległości od urwiska i spojrzała przed siebie.
- Radzę Ci się tak nie wychylać, bo spadniesz ... -. powiedziała cicho i rozłożyła ponownie skrzydła.