Przepaść

Idalia

Głos wilczycy sprawił, że Hekate straciła równowagę i zachwiała się lekko, lecz wykonała w powietrzu przedziwną kombinację machnięć ogonami i jakimś cudem znów stanęła pewnie na szczupłych łapach. Balansowanie kitami pomogło jej w odzyskaniu równowagi. Ton głosu wadery wydał jej się znajomy, lecz Hekate nadal obserwowała ciała. - Nie spadnę - odrzekła pewnym tonem.

Chris

Uniosła brwi zdziwiona, widząc to co zrobiła. Po chwili jednak pysk przybrał znów ten spokojny wyraz. Diana nadal patrzyła na waderę kątem oka. Złożyła skrzydła i machnęła ogonem.
- Aż tak Cię ciekawią te ciała na dole ? -. spytała cicho i odwróciła od niej wzrok. Po czym spojrzała ponownie przed siebie. Wadera o dziwno, także chyba rozpoznawała jej głos. Ale nie pamiętała jej.

Idalia

- Szukam znajomego - rzuciła krótko w odpowiedzi i schyliła się jeszcze mocniej. Przymrużyła srebrzystoszare oczy i ściągnęła brwi, wciąż lustrując wzrokiem dno przepaści.

Chris

Kiwnęła lekko łbem, znajomego ... Hm. Przymknęła ślepia i położyła łeb na łapach. Zaczęła delikatnie machać ogonem.
- Coś mi się zdaje, że Cię już gdzieś spotkałam ... -. powiedziała nagle i spojrzała na nią kątem oka.

Idalia

Hekate nie odpowiedziała od razu. Była zbyt zajęta przyglądaniem się wilkom na dnie. W końcu jednak zrezygnowała - z takiej odległości nigdy nie zobaczy Macka. Położyła się tuż przy brzegu urwiska, wyciągając przed siebie przednie łapy, które teraz zwisały sobie swobodnie nad przepaścią. Spojrzała na skrzydlatą waderę. - Tak? - mruknęła tylko w odpowiedzi.

Chris

Uniosła łeb i skierowała pysk na waderą. Po czym spojrzała na nią.
- Tak ... -. mruknęła cicho i zaczęła się jej przyglądać. Rozłożyła znów skrzydła i zastrzygła uchem.

Idalia

Ona również zmierzyła wilczycę wzrokiem. - Być może - odpowiedziała tak samo obojętnym tonem, jak wcześniej. Nie skojarzyła Diany - od dawna jej nie widziała. O ile w ogóle ją kiedyś widziała na własne oczy. - Ale ja ciebie nie kojarzę.

Chris

Poruszyła lewym uchem i zlustrowała ponownie wilczycę. Po czym spojrzała na nią już normalnie. Czyżby to była Hekate ? ... Chociaż, nie była pewna. Bo ona wyglądała zupełnie inaczej.
- Jesteś Hekate ? -. spytała niepewnie.

Idalia

Pokiwała głową, teraz już zupełnie zbita z tropu. Wciąż nie miała zielonego pojęcia, z kim ma do czynienia. Obserwowała nadal rozmówczynię, a końcówki jej ogonów poruszały się energicznie, co zdradzało, że Hekate intensywnie myśli.

Chris

Patrzyła nadal spokojnie na waderę. Zastrzygła uchem.
- Pamiętasz jak opisywałam swój wygląd ? ... Czarna wadera, czerwone oczy, obroża z ćwiekami -. trochę pomogła jej wejść na trop i przypomnieć o tym. Wiedziała, że to jest właśnie ona Hekate.

Idalia

Swego czasu wszyscy opisywali jej swój wygląd, tak samo jak niegdyś była moda na różniaste ozdoby, więc pomoc wilczycy na niewiele się zdała. Hek wciąż się zastanawiała głęboko. Powęszyła przez chwilę - może zapach wadery będzie znajomy? - Hm, hm, hm... - mruknęła. - Diana?

Chris

Gdy w końcu wypowiedziała jej imię, Diana uśmiechnęła się do niej.
- Tak, to ja ... -. odparła. Uśmiechnęła się kątem ust i złożyła powoli skrzydła. Machała od czasu do czasu końcówką ogona.

Idalia

Ona również się uśmiechnęła, choć nie pamiętała zbyt dobrze tej wilczycy. - Dużo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania - powiedziała po chwili milczenia.

Chris

- Tak zgadzam się ... -. odparła i zaczęła machać końcówką ogona.
- Hym ... Widzę, że już odzyskałaś wzrok i zmieniłaś się -. powiedziała do niej i machnęła lekko skrzydłami.

Idalia

Uśmiechnęła się na słowa o wzroku. Choć odzyskała go już dawno temu, nadal łapała się na tym, że jeszcze się do tego nie przyzwyczaiła. - Ty za to też musiałaś się zmienić... to, co teraz widzę raczej nie odpowiada opisowi wyglądu, który niegdyś od ciebie usłyszałam - powiedziała.

Chris

- Tak ... No cóż, każdy się z czasem zmienia -. odparła i uśmiechnęła się do niej lekko. Zaczęła się w myślach zastanawiać, gdzie się podziewa jej brat. Spojrzała kątem oka na Hekate i zastrzygła uchem.

Idalia

Słowa Diany sprawiły, że uśmiech spełzł z pyska wilczycy, a ona westchnęła ciężko. Jej wzrok na chwilę powędrował gdzieś w bok. - Tak, wiem... - powiedziała cicho, a właściwie szepnęła w odpowiedzi. Jakiś czas temu w dość bolesny sposób przekonała się, że każdego zmienia czas. Mimo to spróbowała przywołać na pysk lekki uśmiech, żeby Diana nie dostrzegła zmiany jej nastroju.

Chris

Spojrzała z uwagą na Hekate. Chyba wypowiedziała złe słowa.
- Wybacz, jeśli Cię uraziłam tymi słowami ... -. powiedziała cicho i odwróciła od niej wzrok. Spojrzała na góry i przymknęła oczy.

Idalia

Poszerzyła nieco uśmiech. Wciąż był wymuszony, ale wyglądał całkiem wiarygodnie. - Nie, nie uraziłaś - odpowiedziała, siląc się, by się nie rozpłakać. - Po prostu mi kogoś przypomniałaś.

Chris

Spojrzała na nią kątem oka.
- Am ... Rozumiem -. odparła spokojnie i uśmiechnęła się kątem pyska. Odwróciła pysk w jej stronę i spojrzała na nią. Nie wiedziała co teraz powiedzieć.