Przepaść

Idalia

Spuściła wzrok i poczęła oglądać swoje łapy. Milczała. Z chęcią wyżaliłaby się wreszcie komuś bliskiego, wyrzuciła z siebie wszystko, co leżało jej na sercu już od dawna - odkąd Krik odszedł. Nie chciała jednak zanudzać Diany. Bo co miałyby obchodzić ją problemy sercowe Hekate?

Chris

Zaczęła się uważnie przyglądać Hekate, zmieniła się i to bardzo. Nie można było tego dokładnie określić, ale była inna niż kiedyś.
- Zawsze, jeżeli będziesz chciała mi coś powiedzieć, wyrzucić z siebie to śmiało mów. Ja Cię wysłucham -. powiedziała do niej z lekkim uśmiechem i spuściła z niej na chwilę wzrok.

Idalia

Przez chwilę jeszcze milczała, patrząc w dół. Jej ogon poruszał się energicznie, zdradzając zamyślenie wilczycy. W końcu Hekate podniosła wzrok na Dianę i zapytała. - Czy czułaś się kiedyś zupełnie niepotrzebna na świecie i tak beznadziejna, że nie powinnaś marnować powietrza?

Chris

Zastanowiła się przez nad jej słowami. Przymknęła oczy i kiwnęła łbem.
- Tak ... -. odparła szczerze i poruszyła uchem. Spojrzała na nią i machnęła lekko ogonem. Oj, tak czuła się już tak wiele, wiele razy ...

Idalia

Hekate uśmiechnęła się lekko. Skoro tak, to w tej kwestii mogła liczyć na pełne zrozumienie u Diany. - A pojawiła się w twoim życiu osoba, dzięki której poczułaś, że to wszystko ma jednak sens, że wcale nie jesteś nic nie wartym śmieciem? I ta osoba zostawiła cię w najmniej spodziewanym momencie?

Chris

Wysłuchała ją.
- Nie ... Ale we wszystkim pomagał mi brat i tylko na niego mogłam liczyć. -. odparła i spojrzała uważnie na Hekate. Otworzyła bardziej oczy i machnęła skrzydłami.

Idalia

Kiwnęła głową. - Rodzina to co innego... już sam fakt, że się ją posiada, czyni niesamotnym. A ja właściwie nigdy rodziny nie miałam. Zawsze byłam sama, nikt nie mnie potrzebował, nie liczył się ze mną. Do momentu, kiedy poznałam pewnego wilka. Teraz, gdy się zastanowię, nie wiem, czy z mojej strony była miłość czy zwykły strach przed samotnością... ale na pewno łączyło mnie z nim coś ważnego. Byłam z nim przez jakiś czas i miałam nadzieję, że zostanie tak już na zawsze, na to się zresztą zapowiadało. Aż nagle oznajmił, że z nami koniec, a on odchodzi z krainy, bo, jak to stwierdził, poczuł, że nie ma dla niego miejsca w tej krainie. - powiedziała. Nie mogła już dłużej powstrzymywać łez, które cisnęły się do oczu. W końcu zaczęły spływać po jej pysku.

spyro-san

przybieglem na polane i spojzalem na wilki wspiolem sie na drzewo i zaczolem sobie gwizac gdy na dole spostrzeglem smutna wilczyyce zeskoczylem n ziemie podeszlem do niej usiadlem obok-cos nie tak?-spytalem usmiechajac sie-moze krolika?-dodalem wyjmujac zza plecow krolika przebitego strzala.

Idalia

Spojrzała na zwierzynę i zmarszczyła nos. - Bardzo to miłe z twojej strony, ale nie, podziękuje za królika - odpowiedziała i uśmiechnęła się do rozmówcy słabo. Jakoś nie miała ochoty dzielić się swoimi problemami z zupełnie obcymi wilkami.

spyro-san

rzucil krolika gdzies za siebie spoirzal w oczy wilczycy-ladne masz oczy wiesz?-zapytalem-ale nie naprawde,teraz sie ani nie podlizuje ani nie robie zalotow-dodalem.usmiechajac sie po przyjacielsku,wstalem na dwie lapy i powolnym krokiem odchodzilem od wilczycy-dobra zostawiam ciebie ze swoimi problemami-powiedzialem i odwrocilem sie do niej-ale wiesz?Tak ladna wilczyca nie powinna niszczyc swojego piekna-dodalem caly czas sie usmiechajac.wbieglem na drzewo i zaczolem znowu gwizdac.

Idalia

Zaśmiała się na słowa wilka. - Cóż ma smutek do niszczenia piękna? - zapytała z rozbawieniem w głosie. Zaraz wróciła wzrokiem na Dianę, czekając na jego odpowiedź.

spyro-san

przestalem gwizdac zeskoczylem na ziemie spojzalem na Hetake zrobilem zezowate oczy-a moze usmieszek na twarzyczce?-spytalem dziwnym glosem i zaczolem skakac na jednej lapie.Potknolem sie i zarznolem glowa o ostry kamien,gdy wstalem poczulem jak krew mi kapie na ziemie-mmm kechap!-dodalem dalej zezujac oczy oblizalem krew z podbrodka podbieglem po pijaku do Hatake objolem ja za szyje i zasmialem sie-heh troche bolalo ale trudno-usiadlem obok.

Idalia

Wygłupy czarnego wilka wcale nie poprawiły jej samopoczucia, ale stwierdziła, że warto się choć trochę uśmiechnąć, toteż przywołała na pysk lekki uśmiech, starając się, by wyglądał na najszczerszy. - Lepiej już sobie daj spokój z tymi wygłupami, bo jeszcze się zabijesz przez przypadek - powiedziała.

Chris

Wysłuchała uważnie Hekate. Już chciała odpowiedzieć, gdy nad urwisko przybył jakiś wilk. I jeszcze te jego wygłupy ... Diana uniosła brwi ze zdziwienia i spojrzała na Hek. Widocznie ją to bawiło, bo się uśmiechała ale Dianę nie bardzo. Na jej pysku pojawił się grymas, po chwili spojrzała na tego wilka kątem oka i przewróciła oczyma. I nici z rozmowy ... Odwróciła od nich pysk i ułożyła łeb na łapach. Zaczęła patrzeć gdzieś w dal. Złożyła skrzydła i poruszyła lewym uchem.

spyro-san

Zobaczylem za nami wilka-Hej ty pewnie jestes Diana-powiedzialem do wilczycy ze szczerym usmiechem.

Czikita

Sruuuuu! Czikita skoczyła na równe łapy i nim ktokolwiek zdążył powiedzieć "Umszakalaka!" wybiegła stąd podskakując wesoło i śpiewając memory. Czy powietrzem można się upić?

Chris

Spojrzała na wilka kątem oka, który do niej przemówił.
- ... Cześć, Tak -. odparła cicho i odwróciła od niego wzrok. Otworzyła oczy bardziej i zaczęła patrzeć ponownie w dal. Końcówka jej ogona poruszała się co chwilę.

Idalia

Ściągnęła brwi, zauważywszy, że przybycie ciemnego wilka jakby zepsuło Dianie nastrój. - Nie tylko tobie przestało odpowiadać towarzystwo - rzekła do niej półgębkiem, pyskiem wskazując spyro-sana. - Proponuję znaleźć jakieś przyjemniejsze miejsce.

Chris

Spojrzała na Hek.
- Tak to dobry pomysł ... -. odparła i powoli podniosła się. Złożyła skrzydła i spojrzała ponownie na Hekate. Odwróciła się od urwiska.
- Chodźmy ... -. powiedziała do wadery i ruszyła w stronę wyjścia. Po chwili już jej nie było.

Idalia

Wstała i z ulgą, że nie będzie już musiała oglądać tych kretyńskich wygłupów czarnego wilka z łukiem, ruszyła za Dianą. Zanim odeszła całkowicie obejrzała się jeszcze i spojrzała krótko na krawędź przepaści, by już po chwili zniknąć w leśnej gęstwinie.