Przepaść

Wasp

Wzbił się w powietrze i wylądował na brzegu urwiska, tuz przy krawędzi. Złożył skrzydła wzdłuż ciała i machając leniwie końcem długiego ogona. Począł się przechadzać po brzegu, tuż przy krawędzi, wzrok zaś wciąż miał skierowany na dno przepaści. Potem obrzucił spojrzeniem drugi brzeg urwiska i drogą, którą podążał. W jego oczach kryło się pewne przywiązanie do tego miejsca. Sentymentalizm, który ogarniał Waspa za każdym razem, gdy się tutaj pojawił. Ileż to już lat minęło?

Torak

Spojżałem na przybyłego i poprawiłem kapelusz-Jakiś nie jest rozmowny-pomyślałem i dałem znak Willowi a ten oświetlił noc kulą ognia.Uśmiechnołem się łobuziersko ponieważ ogon wilka podpalił się.

Wasp

Torak źle trafił z dokuczaniem ogniem, gdyż Wasp był wilkiem Watahy Ognia. Ten żywioł, zdawałoby się taki okrutny, jemu był niestraszny. Wasp odwrócił gwałtownie łeb i zmarszczył brwi. Kilkakrotnie uderzył ogonem o ziemię, przyduszając żarzącą się jego końcówkę i gasząc w ten sposób. Dopiero teraz zorientował się, że nie jest nad przepaścią sam. Cóż, zawsze, gdy tu przybywał, zupełnie oddawał się myślom i świat realny niemal przestawał dla niego istnieć. Wilk rozejrzał się po okolicy, którą rozświetlał słaby blask feniksowych płomieni. Dostrzegł siedzącą nieopodal postać, a na jego pysku zagościł uśmiech. Nie był ot uśmiech łobuzerski czy złośliwy, to zwykły, łagodny uśmiech. Przyjazny.

Torak

Odwzajemniłem uśmiech wilkowi także przyjazny i kiwnołem mu łbem-Witaj-powiedziałem a Feniks zatrzepotał przyjaźnie skrzydłami.Lemur wyszedł z kaptura i pomachał łapką do przybyłego.

Wasp

Wasp również znacznie skinął łbem na powitanie, jednocześnie odgarniając w ten sposób gęstą grzywkę, która jak na złość wpadała mu w oczy, a właściwie w jedno, prawe oko.
- Witaj, zacny wilkołaku - rzekłszy to, zlustrował rozmówce krótkim, lecz uważnym spojrzeniem. Tak, budowa jego ciała niewątpliwie wskazywała, iż nie jest on zwyczajnym wilkiem. Dodał. - Zwą mnie Wasp.

Torak

Poprawiłem kapelusz-Mnie zwą Torak i jak mniemam jesteś partnerem Carly nieprawdaż?-spytałem z uśmiechem,przeciągnołem się i znów poprawiłem kapelusz.Lemur zrobił w powietrzu pare fikołków i wskoczył do kaptura.

Wasp

Wasp usiadł niemalże na krawędzi przepaści. Rozprostował rozłożyste skrzydła, by utrzymać równowagę i nie spaść przy jakimś gwałtowniejszym ruchu. Pokiwał twierdząco łbem.
- Owszem - odrzekł i znów uśmiechnął się lekko, lecz przyjaźnie. Widać podczas jego nieobecności Carly zajmowała się nawiązywaniem nowych znajomości. - Zapewne ją znasz, hm?

Torak

Oczywiście że tak-odpowiedziałem Wilkowi z uśmiechem,poprawiłem kapelusz aby zakrywał moje ślepia.Uśmiechnołem się połówką pyska i spojżałem w niebo.

Wasp

- No tak... - odpowiedział z lekkim rozbawieniem w głosie. Carly zawsze pozostawała istną duszą towarzystwa, co Wasp zawsze podziwiał i po części jej tego zazdrościł. Sam był towarzyski, jednakże chęci Waspa do nawiązywania nowych znajomości uzależnione były od jego nastroju. - Carly jest wyjątkowo towarzyską wilczycą, prawie wszyscy ją tutaj znają.

Torak

Prawda nie moge zaprzeczyć-powiedziałem skubiąc futro na brodzie.Poprawiłem kapelusz i spojżałem na Lemura a ten niedaleko ćwiczył na dziku który się tu przyplątał ciosy ostrzami które miał.

Seele

Ciemnofutra przyszła szybko. Nie chciała teraz z nikim rozmawiać. W myślach powtarzała sobie kilka bardzo znaczących dla niej, przynajmniej w tej chwili słów.

To były jej ostatnie myśli. Skoczyła. Nie słyszała i nie czuła już nic. Tylko nieprzeniknione szczęście. Jej kochane kruki leciały obok niej. I tak. To spadło na nią. Czuła się wolna. Wolna od wszystkich nieszczęść, które ścigają żyjących. Odeszła. Teraz była duchem. Zniknęła gdzieś w oddali.

Yumi

Yumi biegła z szerokim uśmiechem na pysku a jej śmiech niósł się po okolicznych lasach. Lubiła biegac i czuć watr w sierści, a rywalizacja? No nie powiem, że tego nie lubiła... Po chwili wybiegła ze znajomych sobie krzaków i zatrzymała się pilnując by za daleko nie wylecieć. Jej oczy zaświeciły znów.. tak tutaj zawsze w nocy jest pięknie. Czemu ? Wspaniałych widoków nie ma, ale coś ma w sobie to miejsce, coś magicznego (xd)

Richard

Przytruchtał w owe miejsce. Po drodze nieco przyspieszył, by czasem Yumi go nie wyprzedziła. Rozejrzawszy się uznał, że jednak doszło do tego, gdyż ujrzał waderę. Jednocześnie uświadomił sobie, iż nie był tutaj jeszcze nigdy wcześniej. Podszedł do krawędzi i spojrzał w dół. Nie odzywał się narazie.

Yumi

Yumi rozejrzała się dookoła siebie i przyuważyła ziemną postać przy krawędzi. Bezszelestnie podeszła do Ryśka i położyła się obok niego. - Ładnie tu co nie? - Zapytała. No bo miałaby siedziec niby cicho i robić jakąś dziwną atmosferę? Otóż nie... stało się to się stało i cóż, się nie odstanie. No to trudno co z tego będzie to będzie i tyle.

Richard

Sam nie wiedział kiedy leżał, a obok niego wadera. Spojrzał na nią przez moment, po czym znów wbił wzrok w dół. Za odpowiedź na jej pytanie miało służyć krótkie mruknięcie typu: 'yhym'. Zaciekawiło go to miejsce, a zwłaszcza przepaść i jej 'zawartość'. Zapewne nie jeden wilk i nie tylko wilk leżał już tam, w dole.

Yumi

-Byłeś tu już kiedyś? - Kolejne pytanie. Nie znała na nie odpowiedzi, ale mogła się dowiedzieć. Wyprostowała łapy i położyła na nich głowę. Wpatrywała się w drugi koniec przepaści, a w jej głowie teraz chodziły myśli kto i co tam się znajduje, czy w ogóle coś tam jest? Czy ktoś tam dotarł? Zamachała parę razy ogonem i przez przypadek jego końcówką dotknęła ogona Richarda. Zatrzymała w tym momencie powietrze w płucach i zatrzymała swój ogon.

Richard

- Nie. - odpowiedział krótko i spojrzał kątem oka na waderę. Czując jej ogon tuż przy swoim zamarł przez moment, lecz chwilę potem jego kita ruszyła się i 'okrążyła' ogon wilczycy. Na jego pysku wykwitł lekki uśmiech. Nie żaden złośliwy, cwaniacki, czy coś tego typu. Zwykły, można powiedzieć miły.

Yumi

Gdy usłyszała odpowiedź poruszyła jednym uchem, a potem tak jak Rich uśmiechnęła się miło na jego ... 'gest'. Czy to można było uznać za dobry znak? Chyba tak. A nie ukrywajmy, że Yumi 'polubiła' Ryśka. Jej głowa nadal była zwrócona w stronę przepaści jednak kątem oka spojrzała na wilka, a uśmiech jak wcześniej nadal był na tym samym miejscu.

Richard

Nie zaprzeczał, też 'polubił' Yumi. Mimo iż wpatrywał się w dół, co chwila kątem oka patrzył się na waderę i odwracał wzrok gdy ich spojrzenia się spotykały. Wszystkie jego ruchy były prawie że takie same, jak wilczycy. Ona patrzy na niego ukradkiem, on tak samo. I inne podobne. Czy to coś oznacza?

Yumi

I ona tak samo, gdy tylko obydwoje patrzeli na siebie w tym samym czasie także odwracała wzrok. Delikatnie i bezszelestnie przybliżyła się do Ryśka tak, że teraz delikatnie stykali się bokami. Teraz nie zareagowała jakoś dziwnie, zrobiła to w końcu umyślnie. No trudno, chciała zobaczyć co się będzie działo... Może będzie tego żałowała, może wręcz przeciwnie. Czy to coś oznacza? Nie.... gdzie tam to tylko taka zabawa :lol2:. Czy mówiłam jak kocham sarkazm ? ^^