Przepaść

Selena

Przyjrzała się uważnie Akeli. Zastrzygła kilka razy uszami. Cały czas była czujna. Nigdy nie wiadomo co może się zdarzyć na urwisku. Słyszała że kids widziano tu duchy. A Selena nie chciała mieć z nimi do czynienia.

Sherry

Przełknęła niespokojnie ślinę. Kiedy się tak do niej uśmiechał czuła się nieswojo.
- Dobrze, zapamiętam. - zmieniła pozycję, strając się by Dorian nie odczytał jej speszenia. Strała się zachować spokój, ale tak jakby jej nie wyszlo, bo wykonała ten ruch zbyt szybko. Miała ochotę się uderzyć za swoje roztrzepanie.

Dorian

-Będę czekał.-Powiedział do niej po czym spojrzał na dno przepaść jednak nie zobaczył tam dna. Było chyba bardzo głęboko. Po chwili przeniósł swoje spojrzenie na zachmurzone niebo.

Sherry

No tak, koleja gafa. Miała ochotę warknąć.
- Dorian, czym się interesuje? - tak, zapytaj go jeszcze o coś bardziej sztywnego, na pewno ci to pomoże. Westchnęła zrezygnowana swoja głupotą. Niespodziewając sie odpowiedzi zapatrzyła sie w dno przepaści. Po chwili speszona wycofała sie z towarzystwa.

Akeli

Westchnęła. -Ładną mamy dziś pogodę, natura się denerwuje..- powiedziała i zamknęła oczy. Tak, wiatr wiał niespokojnie a gałęzie trzepotały jak.. nie wiem co. Listki wirowały niespokojnie tańcząc z wiatrem. Natura jest czym super, tajemniczym i.. połączonym z szamaństwem, może dlatego Akeli ją kochała?

Dorian

-Ja.-Powiedział z uśmiechem na pysku Dorian.
-Czy ja wiem szpiegowaniem.-Powiedział.
-Jednak lubię też grę w karty.-Dodał.
Spojrzał na nią zaciekawiony.
-A ty moja droga czym się interesujesz?-Zapytał się jej.
Spojrzał na Akeli zdziwił się jej wypowiedzią.
-Czy masz na myśli magię?

Akeli

-Magię? Zależy o jaką magię Ci chodzi.... jeśli o szamaństwo to tak. Szamaństwo związane jest naturą i to na niej ta magia polega, tak samo jak duchy.- powiedziała i się uśmiechnęła. Kochała rozmawiać o magii, duchach i różnych takich rzeczach.

Sherry

Zatrzymała się. Co ona znowu wyrabia. Ucieka. Wróciła do zebranych. Usiadła na poprzedni miejscu i przysłuchiwała się rozmowie. Akeli mówił o magii i szamaństwie. Wsłuchała się w jej głos.

Krillan

Z nosem prawie przy ziemi i ogonem swawolnie kołyszącym się bez wysiłku, pojawił się w tych stronach. Był lekko zmęczony, dużo dziś narobił kilometrów. Mimo to, szukał wciąż czegoś interesującego. Z, jak zwykle, ponurym wyrazem pyska, a zarazem inteligentnym, począł obserwować ukradkiem obecnych. Wysilił się nawet na lekki uśmiech, jednakże widać było w nim nutkę wredności.

Aderwana

Aderwana spojrzała na nowo przybyłego ze smutkiem, a następnie na Selene, jednak nie ruszyła w jej stronę. Po jej pyszczku poleciały łzy, lecz wadera nie chciała tego ujawniać. Położyła się przy kamieniu ze wielką szparą. Potem wstała i podeszła do czarnej wilczycy (Seleny). Ugryzła ją mocno w kark, aż do krwi. Potem puściła i kopnęła mocno. - Nie śmiej się ze mnie - powiedziała i jeszcze raz kopnęła ją, ale tym razem w głowę. - Zabij ją. Ona i tak nie jest potrzebna na tym świecie - powiedział jej wewnętrzny głos. Jednak Aderwana go nie posłuchała i spojrzała na dorosłego samca.

Krillan

Był nadzwyczaj bystrym wilkiem. Od razu odczuł atmosferę, dostrzegł szczegóły. Zmierzył brązową waderę, po czym podszedł jeszcze kilka kroków i bez żadnych emocji usiadł na przemarzniętej trawie. Uśmiech zszedł z pyska, a pojawiła się niekontrolowana ironia. Ponurak zastrzygł uchem i znów kątem oka spojrzał na waderę.

Aderwana

Nie podchodziła do niego tylko się na niego patrzała. Jej ponury uśmiech przez cały czas był aktywny. - Jak masz na imię - powiedziała głosem chłodnym jak zawszę. Jej niebieskie oczy zabłysły, a sierść falowała na wietrze. Aderwana usiadła patrząc, przez cały czas i czekając na odpowiedź samca.

Krillan

Nie sądził, że wadera tak szybko zmieni swe nastawienie co do humoru. Miło mu jednak było, iż ktoś raczył się odezwać, a tym samym, przerwać nudny wieczorek.
-Krillan.. - odparł. Zwykle odprawił by najpierw jakieś tezy, a później nie chcąc ujawnił imię. Jednak nie miał dziś ochoty na podchody. Wyraz jego pyska zdawał się być ironiczny i zuchwały. Ton ponury i zarazem wredny. Mimo tego, na pysku ujawnił się uśmieszek, taki sobie, zwykły.

Aderwana

- Ja nazywam się Aderwana - powiedziała jednak jej ton był jak zwykle chłodny. Jej błękitne oczy zabłysły, a wiatr czesał jej futro. - Ładne imię - odezwała się nie kontrolowanie. Aderwana nie miała uśmieszku na zwenątrz, ale w siordu może...
Siedziała na przeciwko Krillana.

Krillan

-Ładne? - uśmiechnął się nieco rozbawione.
-Cóż.. Podziękowałbym jednakże nie nadałem sobie go sam. - dodał. On nigdy nie wypowiadał się w sposób do końca zrozumiały. Kto wie, co siedziało mu w głowie. Były to jednak z pewnością rzeczy, których nie odkryłoby większość istot na ziemi. Zawsze był inny, jego siłą był umysł. Począł rozglądać się, od tak.

Siomha Lorcan

Siomha przyczłapała powoli. Miała już dość radosnego i sprężystego skakania po krainie. Nie chciało jej się też chować w cieniu, choć pozostała czujna i skupiona. Wiecznie gotowa do szybkiej reakcji. Usłyszała jakieś głosy i ruszyła w tamtą stronę. Wyczuła zapach Nocy i Ognia. Może być ciekawie. Podeszła do wilków, pozostając jednak w odległości od nich.- Witajcie.- rzuciła cicho, jakby na wiatr.

Krillan

Gdy tylko biała wadera odwiedziła te strony, basior momentalnie ją dostrzegł. Nie zmieniał jednak swej inteligentnej, aczkolwiek wrednej miny. Chwilę mierzył sylwetkę wadery, a chwilę potem zawinął łapska ogonem. Zrobiło się naprawdę chłodno. Kiedy ta, podeszła do nich i odezwała się, wilk zwrócił na nią swe spojrzenie.
-Witam.. - rzucił krótko, był jakiś zmęczony..

Siomha Lorcan

- Nie wyglądasz za dobrze.- powiedziała. W odróżnieniu od niego, wlepiła z niego spojrzenie, jak zwykle przenikliwe. Jej puchaty ogon szurał po podłoży, co rusz zmiatając parę liści.- Jestem Siomha.- przedstawiła się.

Krillan

Przymrużył ślepia, a jego osoba była niezwykle opanowana.
-Nie za dobrze? To względne, tylko z pozoru można by to twierdzić. - nie zwykł odpowiadać jak wszyscy, zawsze musiał wtrącić gdzieś swe mądrości.
-Krillan. - dodał żwawo. Jego sarkastyczny wyraz pyska zaległ lekkim uśmiechem.

Siomha Lorcan

Parsknęła cicho, powstrzymując się od śmiechu... jakże ten wilk kogoś jej przypomina... ale ON stał się już zupełnie inny i nawet utrzymanie zwykłej znajomości z nim jest dla Siom niemal torturą.- A kto powiedział, że mówię o Twym wyglądzie?- wciąż patrzyła na postać Krillana.- Jako przedstawicielka, niepoznanej przez nikogo do końca, płci pięknej, mam możliwość patrzenia DALEJ.- zaśmiała się ponownie, jednak teraz otwarcie.- Nie pytaj czemu... odpowiedź jest bowiem tylko jedna.