Przepaść

Siomha Lorcan

- Niby tak. Umiar... tylko, żeby go utrzymać, też trzeba wiedzieć, na co można sobie pozwolić.- przeniosła wzrok na wilczycę. Milczała... hm. Czemu? Niedawno o tym rozmawiali, lecz Siom nie potrafiła tego stwierdzić.

Krillan

-Nie łatwo jest przekonać kogoś, kto ma własne rację.. Jak widać. - podobało mu się, że z każdym zdaniem, obydwoje mają coś do powiedzenia od siebie. Imponujące było również to, iż wadera potrafiła tak rozmawiać, a co więcej - miała na to ochotę, chyba.

Siomha Lorcan

-Gdyby wszyscy mieli takie samo zdanie, nie było by interesujących rozmów.- przekrzywiła łeb. Z radością w sercu przyjęła na swe ciało lodowaty dreszcz, jaki przyniósł wiatr.- Nasze poglądy kształtuje wiele czynników.

Akeli

-Owszem.. każdy ma inny gust, nie działo by się nic ciekawego gdyby każdy mówił, myślał i był taki sam jak jedna osoba, prawda?- zapytała i machnęła ogonem. Wyrwało jej się, ale jeśli zaczęła to.. trzeba skończyć prawda? -Zwę się, Akeli.- powiedziała i okręciła ogon wokół łap.

Siomha Lorcan

- Więc nareszcie znam Twoje imię. Jestem Siomha. - przymknęła oczy słuchając pieśni wiatru. - Owszem nie możemy mieć takich samych poglądów, lecz szkoda, że większość z nas zapomina o tym, że jednak jesteśmy, wszyscy, bez wyjątku dziećmi lasu.- spojrzała na waderę a później na wilka.

Akeli

-Miło mi poznać, a twój kolega jak się zwie?- zapytała ale usłyszała drugą część jej wypowiedzi... dzieci lasu, to piękne słowa. -Owszem, lecz niektórzy o tym zapominają. Tacy ludzie... oni by wszystko niszczyli. Okropne bestie. Znęcają się nad zwierzętami, wywalają je, niszczą drzewa, lasy, zanieczyszczają środowisko.. to są okropne rzeczy..- powiedziała poruszonym głosem. Akeli jest wrażliwa jeśli chodzi o przyrodę i otaczający nas świat.

Siomha Lorcan

Nie przedstawiła wilka, jeśli będzie chciał, sam to zrobi.- Akeli... widzisz, owszem. Ludzie są podłymi bestiami. Ale... nie o to mi chodziło. Spójrz na inne wilki. Niektóre z nich myślą, że są lepsze, mądrzejsze, silniejsze niż inni.- pokręciła łbem było jej żal takich osobników. Ich siła FIZYCZNA przesłaniała im cały świat.

Akeli

-Wiem o co Ci chodziło, lecz ja mówię o tych dwunożnych istotach. A takie wilki.. są denerwujące. Egoistyczne, wredne i tak dalej. Oni nie rozumieją, że wszyscy mamy takie same szanse jak oni. Ale.. ten typ tego nie zrozumie..- powiedziała i spojrzała na śpiącego wilka. A dopiero gadał.. hymm... ciekawie.

Aderwana

Aderwana zamyśliła się po słowach Krillana. Po chwili potrząsnęła głową, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Pierwszy raz był uśmiech, ale co się stało że ona to zrobiła. Może... Nie. Aderwana tego nie wiedziała. Rozejrzała się, a po chwili uśmiech znikł. Patrzała an Krillana, który z kimś rozmawiał.

Siomha Lorcan

Uśmiesznęła się do Akeli.- Tak, masz rację.- zamyśliła sie na moment. Noc powoli mijała. Świt był niby najgorszą porą doby dla wszelkich istot... dla Siom idealną. Również przeniosła wzrok na Krillana. Zamilkł... miał do tego prawo. Może również rozmyślał? Spojrzała też na wilczycę o jasnej grzywnie. Nie znała jej, lecz kiwnęła jej delikatnie łbem na powitanie.

Krillan

Wpatrując się w oddal, jakby coś tam zobaczył, zamyślił się na całego. Nie zwracał uwagi na wadery, a jednak wiedział co mówią.
-No tak.. jednakże.. - zaczął, wyrywając się nagle ze 'snu'.
-Jeśli chodzi o dwunogi.. To oni są podłymi bestiami dla nas.. Zaś my, jesteśmy zagrożeniem dla nich. Nasze stany są odmienne i nigdy nie będziemy sobie ufać. Równowaga natury jest zaskakująca.. - dokończył z poważną miną, acz łagodną.

Siomha Lorcan

-Zawsze musi być zachowana równowaga... tylko gorzej, jeżeli ktoś chce nią władać, a nie z nią współistnieć .- zamyśliła się znów. Ostatnio często się jej to zdarzało.- Wszyscy pochodzimy z tego samego miejsca... jesteśmy stworzeni przez to samo... tylko że zapominamy o tym.- taka była smutna prawda.

Krillan

-Zwykle nie zapominamy.. Jedynie chcemy zachwiać te równowagę poprzez krytykowanie innych lub uważanie się za lepszych.. Często to Ci słabsi chcą udowodnić komuś, czy też sobie, iż mogą mieć wszystko.. - odparł, kierując kąt złocistego ślepia na wadery.
-Ale wszystkiego mieć nie można.. - zawsze było coś, co przeszkadzało osiągnięciu czegoś innego w stu procentach. Jednakże Kri również był zuchwały i to nie mało.

Siomha Lorcan

-Zawsze jednak można dążyć do tego, by to osiągnąć.- przekrzywiła łeb, patrząc na Krillana. Ona kierowała się tą prawdą życiową, choć nie tak często, jakby chciała.- Zawsze warto walczyć o coś, co nam się należy.

Krillan

-Warto, czy nie warto.. Nic nie jest na wyciągnięcie łapy. - skwitował, kończąc swą dyskusję na ten temat, właściwie racjonalną tezą. Uśmiechnął się lekko naciąganie i machnął ogonem, zamiatając zmarznięte liście za sobą. Spiął mięśnie i potrząsnął łbem. Trochę rozbolał go kark, od tego ciągłego gapienia się w tę ujmującą dal.

Akeli

Westchnęła. -Tak.. kiedyś wilki były dla siebie miłe, nie było żadnych zarozumialców i tak dalej. Teraz.. wszystko się pomieszało. Wilki są wredne, obrzydliwe i aroganckie. Zresztą.. aż szkoda mówić.- stwierdziła i westchnęła. Przejechała ogonem jeszcze raz po ziemi, ale bardziej energicznie. Jej żółte ślepia ganiały to za waderą to za wilkiem i tak ciągle.

Krillan

Uśmiechnął się tylko ironicznie na słowa wadery, chowając poważną minę pod miną zgoła wredniejszą. Cóż, ona miała rację i Kri o tym wiedział, jednakże on również taki był ~ w pewnym stopniu. I znów miał swe trzy grosze, lecz nie skomentował.

Siomha Lorcan

Spojrzała na Akeli.- I coraz to więcej demonów i pseudo demonów.- mruknęła.- Ale... nie plotkujmy o nich dalej.- uśmiechnęła się. Taka już była. Jej wzrok spoczął na wilku. Widać siedzenie w bezruchu dało mu się we znaki. No tak... teraz będzie coraz zimniej i jej stawy odezwą się rwącym bólem. Nie ma to jak etapy starzenia się. Ech...

Krillan

-Miło się konwersuje.. Ale nie sądzicie, że nie samym leniuchowaniem wilk żyje? - zadał dość retoryczne pytanie , po czym powoli uniósł sylwetkę na cztery, proste łapy i przeciągnął się, czując odzywające się stawy. Otrzepał się delikatnie. Jego kremowa, gęsta grzywa zasłaniała korpus. Podniósł łeb w górę, przeglądając zszarzałe już niebo.

Akeli

-Wiesz... leniuchowaniem się długo nie pożyje, jesteś głodny i leniwy.. nie chcesz sobie upolować to.. zdychasz. Bardzo łatwe.. zresztą w taki sposób nic nie osiągniesz więc... trzeba brać się do pracy i awansować.- wyjaśniła i się podniosła. Przeciągnęła się, tylko jej kości nie pykały. No.. stara to ona nie była więc..