Przepaść

Viktoria

Co się tak przyglądasz? - Powiedziała Viki. Czuła się dziwnie bo Jael przyglądał się jej wariatce! - Zastanawiasz się czemu An, Lea i Ada za mną nie przepadają? - Zgadywała Viki - Tak, chyba o to chodzi.

Samuerian

- No... właściwie... - plątał się Jael. - To tak. Wydajesz się całkiem miła. - powiedział. Było to prawdą nawet jeżeli wilczyca bywała troszkę dziwna. - Więc dlaczego oni za tobą nie przepadają?

Naomi

Ada nudziła się trochę, więc postanowiła, że pomorze przyjaciołom. -Cześć-Krzyknęła do wszystkich obecnych i podbiegła do kupki kości. -uuu to Selera, tak?-sptała.

Lea

Lea przyjrzała się małej stercie kości, na którą przed chwilą dołożyła kilka. Więc to wszystko co pozostało z ciała Seele? Ech, no cóż... Wilczyca spojrzała na Jaela i Viktorię rozmawiających ze sobą. Miała wrażenie, że nie powinna im przeszkadzać. Może rozmawiali o niej? Nie, chyba nie... Lea w każdym razie nie chciała wiedzieć.
- Tak. To Selera - powiedziała tylko do Ady podbiegającej do kości.

Naomi

Ada podbiegła do Jaela i Viktorii. -O czym tak dyskutujecie?-spytała.
Lubiła wiedzieć o co chodzi. Zrobiła się trochę zazdrosna. Nie chodziło o to, że Ada jest jakaś zakochana w Jaelu, ale po prostu widzi w nim dobrego przyjaciela. Jednak starała się nie dać tego po sobie poznać. -hmmm ciekawe co mama zrobi dzisiaj na obiad..-pomyślała.

Shinra

Przyszła tu w podskokach. Przez chwilę zastanawiała się, czy skoczyć. W oddali usłyszała znajome głosy. Zerknęła na dół.
- Hej! Co tam robicie?! - Zapytała Schatta i dwie wadery, które spotkała nad jeziorem. Zaintrygowanie nęciło ją, by zeszła, ale strach i rozsądek kazały zostać. Ciekawość wzięła górę, a Shinra zręcznie pobiegła w dół, przeskakując na kolejne skały i wypusty. Wylądowała miękko przy reszcie i przyglądnęła się temu, co otoczyli. Kości? Czyje? I wszystko się wyjaśniło. Tam był duch.
- Co robicie? - Spytała wyraźnie zaciekawiona.

Dante de Cossa

- Zbieramy kości - powiedział, po czym wziął kilka w pyk i zaczął wchodzić. Było bardzo stromo. Ile jeszcze do końca? Dużo, bardzo dużo. Ale szedł przed siebie i nie zatrzymywał się. Ale nie dowiedział się jednego; która wataha? Ogień, woda, wiatr, samotnicy, noc... Teraz nie mógł się spytać, bo wypuściłby kości, ale zrobi to po wejściu na górę.

Shinra

- Pomogę! - Stwierdziła prędko, chwytając kilka w pyszczek. Zbliżyła się do krawędzi skały, analizując ją dokładnie. Puściła kości.
- Hej, Schatt, tu jest łatwiej! - Stwierdziła, łapiąc ponownie kości i skacząc po stopniach i wypustach. Przez chwilę zawahała się. Myślała, że spadnie, że będą zbierać ją z ziemi. Wybiła się wyżej. Uff... Stabilna półka. Odłożyła kości. Jeszcze połowa.
- Idziecie? - Spytała resztę, oddychając głęboko. Kości znów były w jej maleńkim pyszczku, a ona skoczyła dalej. Było coraz trudniej. Przystanęła mierząc wszystkich rozbawionym spojrzeniem.

Dante de Cossa

Schatt dobrnął na górę i położył kości. Znowu zaczął schodzić po następne. A schodził ostrożnie. Nie chciał, żeby mieli więcej do roboty, a Seele już prawie zebrali. On przynajmniej byłby w jednym kawałku, ale mimo wszystko nie zależało mu na upadku. Zaczął wnosić następne. Raz, dwa i uwiną się z robotą.

Seele

Seele dalej leciała obok Schatta. Zdawało jej się, że o czymś zapomniała.
- Jeszcze jedna ważna rzecz, jestem z Klanu Nocy. Już będziecie chyba wiedzieli, na teren której watahy zabrać te szczątki. - Powiedziała i rozpłynęła się. Dalej tu była, ale wolała nie rozpraszać wilczków swoją osobą.

Dante de Cossa

- Dzięki... - Ale gdzie się podziała Seele, jeszcze przed chwilą tu była... Trudno, trafią sami. Wskoczył i odłożył kostki. Jeszcze kilka, około czterech zejść i będą mogli zająć się grobem. Odetchnął głęboko kilka razy i znów zaczął schodzić. Jego mięśnie były gorące, ale mu to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie.

Shinra

Dogoniła Schatta, odkładając książki. Proszę, proszę, jedna z dróg była łatwiejsza, mimo, że była inna od poprzedniej.
- Schatt! Przyglądaj się skałom! u jest bezpieczniej i łatwiej! - Zawołała za nim, zeskakując kolejno z półek skalnych, biegnąć po nich zręcznie i przeskakując na niższe. Po jakimś czasie dogoniła Schatta i skoczyła na ziemię miękko i sprężyście. Zamachała wdzięcznie ogonem i chwyciła kolejne kostki. Ile to ich ten duch za życia miał?! Wskakiwała dalej. Znów wybrała lepszą drogę i znów musiała czekać na resztę. Czemu nie sprawdzał skał?! A jeśli spadnie?!

Dante de Cossa

Schatt mimo wszystko wolał prostą drogę. Wtedy czuł się bezpieczniej. Spojrzał w dół przyglądając się skałom. Zakręciło mu się w głowie. Czy mógł mieć lęk wysokości? Jednak mimo wszystko zszedł na dół i wziął następnych kilka kostek. Jeszcze jedno zejście, dwa? Wchodził, mijały sekundy za sekundą. W końcu wszedł. Znowu zaczął schodzić. To ostatnie zejście w jego wykonaniu. Kręciło mu się w głowie. Wziął resztki i szybko wdrapał się po skałach. Położył się na ziemi, wypuszczając kostki. Odwrócił się. Zwymiotował.

Shinra

Nie ma tak! Po jednej porcji! Ha ha! Masz!

A Shinra? Pędziła jak szalona, czując wiatr w sierści i deszcz, perlący się kroplami na jej sierści. Rozbawiona chwytała kolejne kostki i wchodziła po skałach, by potem równie szybko z nich zejść i brać kolejne. Ostatnie! Co? Schatt nic jej nie zostawił? Wlazła zmęczona na skały, chwiejąc się już niepewnie. Podreptała do Schatta.
- Co ci jest? - Spytała niepewnie.

Dante de Cossa

- Już nic - powiedział i podniósł się. Wymiociny nie wyglądały apetycznie. Odwrócił wzrok.
- To jak, zanosimy? Jeśli każdy weźmie po kilka, to nie będzie trzeba się wracać. Ja idę. - Wziął kostki w pysk i pobiegł przed siebie. Musiał dotrzeć na tereny watahy nocy.

Shinra

- Schatt, czekaj! Ja już tam byłam! Wiem gdzie są tereny Nocy! - Stwierdziła, wspominając nocną wędrówkę do Atrity. Chwyciła kości i dogoniła Schatta, by po chwili prowadzić go na cmentarz Nocy. Już jej tu nie było.

Samuerian

Jael także złapał najwięcej kości ile umiał zmieścić w pysku i popędził za Shinrą i Schattem. Nie chciał ich zgubić, ponieważ nie był pewny czy znajdzie tereny Watahy Nocy. Obejrzał się jeszcze na Leę, Viktorię i Adę po czym pobiegł przed siebie.

Lea

Lea wzięła tyle kości, ile zmieściło jej się w pyszczku i pobiegła za zapachem Schatta i Jaela. Nie wiedziała, czy może wchodzić na tereny Watahy Nocy, ale w końcu chciała pomóc...
- Chodźcie. - powiedziała do Ady i Viktorii i pobiegła. Zaraz zniknęła.

Naomi

Ada wzięła ostatnie kości i pobiegła tropem Lei, Shatta, Jaela i Shinry.
Właściwie to po chwili już jej nie było. Zniknęła gdzieś za drzewami.

Viktoria

Hej, Ada! Zostało jeszcze kilka kosteczek! - Powiedziała Viki i wzięła je w pysk. Ja sobie zaraz pogadam z tym Jaelem. Myślała i szybko biegła za przyjaciółmi.