Przepaść

Hari

Dalek spojrzał na dwójkę z uśmiechem i przymrużonymi ślepiami.
- Młodziaki. - Westchnął krótko, doskonale pamiętając, jaki on sam był jako szczenię i nastolatek. Cóż za czasy!
Odwrócił się ku Salome i podszedł do niej, po czym na wstępnie liznął ją czule w kufę.
- Przepraszam za kompleks bohatera - rzucił z lekkim zakłopotaniem, tak niepasującym do Dowódcy Wojowników. - Co chciałabyś teraz robić?

Ines

Pochyliła lekko łepek tak jak to robią księżniczki. -A jak Pan chce, Panie Jaelu?- zapytała, zaczęła obserwować krążącego wokół niej Jaela, stojąc tak jak stała. Patrzyła na niego tylko i wyłącznie kątem oka, chyba, że był przed nią to innego wyjścia nie miała jak spojrzeć na niego normalnie.

Samuerian

- Czy lubi może pani czekoladę, pani Anabello? - spytał z uśmiechem Jael. - Bowiem jest tu niewielki kawałek z tego uroczego miejsca... - Jael z lekkim powątpiewaniem spojrzał na przepaść, w którą skoczyło zapewne wiele wilków. - ... Czekoladowe Jezioro. Naprawdę cudne miejsce.

Ines

-Oczywiście, Panie Jaelu, lubię czekoladę.- odpowiedziała i się uśmiechnęła. No fajnie, to teraz mówią sobie na Pan, Pani, czyż to nie jest słoodkie? Jest słodkie, jest, jak czekolada :3 -No to Panie Jaelu, może Pan prowadzić?- zapytała i poprawiła kucyka.

Samuerian

- Oczywiście, pani Anabello. - rzekł dostojnie Jael i ruszył dumnym krokiem przed siebie stawiając łapy w równych odstępach. O tak! Teraz byli arystokratami. I szli jeść czekoladę. Czy ktoś wyobrażał sobie kiedykolwiek lepsze życie od tego?

zt

Ines

Zaczęła iść za Jaelem, z gracją, równe odstępy, machając delikatnie ogonem. Głowa dumnie uniesiona w górę z zamkniętymi oczami. Teraz musiała uważać, kierowała się węchem i wibracjami które odczuwane były na ziemi, można powiedzieć ,że widziała i słyszała łapami, po chwili zniknęła z tego oto miejsca.

z/t

Viktoria

- Szkoda, że nie zleciała. Co nie Lo? - powiedziała Viki do feniksa. Spojrzała na dwa kochające się wilki.
- Dalek i Salome? Dobrze słyszałam? Dalek - jak tylko rzucisz Salome to się doigrasz. Dorwę cię i mnie popamiętasz jak zobaczę smutną i zapłakaną Salome. Zapamiętaj to sobie... - mówiła mrocznie.
- Cześć! - dodała już wesoło. Lo złapała Viktorię za łapy i obie poleciały.

zt.

Kinnojo

Nad przepaść przyszedł rosły wilk, o umięśnionym nieco torsie i jasnych, niebieskich oczach, których uniemożliwiała dojrzenie ciemna, gęsta grzywka, ciągnąca się od karku po czubek głowy. Wyszedł z krzaków, ciężko stąpając łapami, leniwie machając końcem ogona. W niczym nie przypominał jednak swojego ojca, który był dla niego.. hm, ideałem, autorytetem? Zawsze go naśladował. A nie jest nawet w połowie do niego podobny, nie jest tak prześwietnym wojownikiem! Spojrzał w dół przepaści. Ojciec już kiedyś z niej skakał i przeżył. Podobno dzięki duchowi Innej. A gdyby on skoczył? Ktoś by go uratował? Nie, nie skoczy. Matka byłaby dostatecznie przybita, a jeszcze straciła posesję Alfy, plus zawiódłby Miyoshi. Usiadł więc tylko i westchnął ciężko.

Elena

Evana, jak zwykle z grzywką na prawym boku majtana wiatrem na wszystkie strony, przybyła lekkim truchtem, jakby niesiona wiatrem. Zatrzymała się przed wilkiem i dygnęła lekko.
- Dzień dobry. - przedstawiła się aksamitnym głosem i przysiadła z gracją na ziemi.

Quarath

Młoda wilczyca przyszła nad tą niesamowitą przepaść. Nie było tutaj tak strasznie jak przypuszczała. Popatrzyła w sam dół strasznej przepaści. Postanowiła rzucić niewielki kamień. Patrzyła jak kamień znika w mgle. Wzrok swój przeniosła na rosłego wilka, o niebieskich oczach oraz drugą wilczycę, z długą grzywką.
- Witajcie - odparła - Zwą mnie Quarath, a was? -

Kinnojo

- Witajcie. - przywitał się podwójnie i skinął łbem obu wilczycom. - Kinnojo. - przedstawił się krótko swoim niskim głosem i przymknął oczy. Poruszył uchem, słuchając, jak drobny kamyczek rzucony przez Quarath obija się o potężne ściany monstrum, jakim były ściany przepaści. Jego koniec ogona wciąż poruszał się, niemiarowo, leniwie, od niechcenia.

Elena

- Evana, miło mi was poznać. - skinęła im łbem i uśmiechnęła ciepło, tak jak to miała w zwyczaju.
- Co was tu sprowadza? - zapytała tak po prostu. Przyjrzała się Kinnojo a następnie Quarath. Wyglądali na sympatycznych. Nie to co ten ponury wilk nad zamarzniętym jeziorem.

Kinnojo

- Mnie? - zapytał, jakby utwierdzając się w przekonaniu, że właśnie o to zapytała Evana. - Eh, po prostu nuda. - powiedział smętnie, jak to miał w zwyczaju. Wtem z krzaków wyszła czarna puma, wielkości połowy dorosłego wilka. Miała kilka zielonych pręg na karku. Podeszła do Kinnoja i otarła się o jego bok w poddańczym geście, po czym syknęła ostrzegawczo na wilczyce.

Quarath

- Cóż, doszły mnie słuchy że przepaść jest przeklęta, więc postanowiłam to sprawdzić - wyjaśniła. Quarath natychmiast się odwróciła gdyż usłyszała swój kamyczek. Od razu postanowiła sprawdzić co się z nim dzieje. Młoda wadera zajrzała do przepaści i omal by nie spadła, gdyby się nie odbiła tylnymi łapami o twardą ziemię. Wilczyca usiłowała wykonać wielkie salto, ale w efekcie jej wyszedł jeden wielki upadek na kufę. Cóż, fakt o pumie niezwykle ją przestraszył. Wilczyca natychmiast się podniosła i oddaliła się o 3 kroki od strasznej pumy.

Elena

Spojrzała bystro na pumę.
- Śliczna. - powiedziała patrząc na zwierzątko.
- A mnie... zwiedzam okolicę. Jestem tu od niedawna, więc wypadałoby poznać krainę. - powiedziała uśmiechając sie do Kinnojo.

Kinnojo

- Śliczny. To jest Fusion. - poprawił delikatnie Evanę, a widząc strach Quarath, zganił pumę głuchym warknięciem. Cóż robić, Fusion przywiązał się do swego pana i chce go bronić. W końcu to Kinnojo przejął na siebie obowiązek wychowania pumy, gdy zabił jego matkę. - Nie musisz się go bać. Nie jest groźny, tylko czasem zazdrosny. - powiedział miękko, tak, by dodatkowo swoim oschłym głosem nie przerazić szczeniaka.

Elena

- Wybacz. - powiedziała i podeszła nieco bliżej. Przekrzywiła łeb na bok i uśmiechnęła do dzikiego kota. - Nie martw się, nie zabiorę Ci Kinnoja i nic mu nie zrobię, obiecuję. - położyła łapę na swej klatce piersiowej i dodała- Słowo harcerza.

Quarath

Młodej Waderze znacznie ulżyło, postanowiła nieco przybliżyć się do pumy. Przyjrzała się jej dokładnie a następnie zapytała:
- Można dotknąć?

Kinnojo

Kot opuścił łeb i stulił uszy, machając ogonem na boki. Przez jakiś czas wciąż szczerzył kły, by zaraz skoczyć na drzewo nieopodal. Położył się na nim, obserwując uważnie pana. Tym lepiej. - On - zaczął Kinnojo - On raczej nic z tego nie rozumie. Tak każe mu instynkt, tak go, hm, wychowałem. - powiedział. Dziwnie się czuł, mówiąc o Fusionie jak o synu. No ale..

Elena

- Sądzę, że to dobrze. Nie we wszystkim należy ulepszać matki natury, czyż nie?
Była w świetnym humorze. Co więcej, udało jej się nawiązać kontakt z wilkami. Może faktycznie tu jest jej miejsce na świecie? Miała minę nieco zamyśloną, jednak nadal patrzyła za pumą. Po chwili uśmiechnęła się do szczenięcia.