Przepaść

Quarath

- Słodkie kociątko - odparłam.
Quarath postanowiła popatrzyć sobie w przepaść, bardzo się do niej przybliżyła, była na krawędzi świata z przepaścią śmierci. Cóż, Quarath była trochę zdezorientowała gdyż nie przypuszczała że może spaść, lecz młodej wilczycy zsuneły się z gruntu przednie łapy. Tylne miały już spaść. Cóż,z przerażenia Quarath nie potrafiła się odbić.

Elena

Evana natychmiast doskoczyła do wilczycy i chwyciwszy ją za skórę na karku wciągnęła z powrotem.
- Uważaj słonko, mogłaś spaść. - powiedziała kładąc wilczątko na ziemi obok siebie.

Quarath

- Tak wiem, często mi się zdarza - odparłam ze wstydem.
Popatrzyłam z grozą na szczelinę i natychmiast odeszłam od niej.
- już nie dziwię się czemu rodzice postanowili mnie opuścić - szepnęłam cicho.

Elena

Evana natychmiast znieruchomiała.
- Jak to? nie masz nikogo kto by się Tobą opiekował? - była zdruzgotana. Jak rodzice mogła porzucić własne dziecko! To nie do pomyślenia! Postanowiła, że jeśli mała będzie chciała, ona może się nią zająć.

Dante de Cossa

Schatt przybłąkał się tu i zaczął się rozglądać. Czyżby i tutaj była ta dziwna wilczyca? Gorzej trafić chyba nie mógł.
- Witajcie - powiedział zrezygnowany. Czy będzie kiedyś mu dane posiedzieć w samotności? Na razie nic na to nie wskazywało.

KokuRai

Koku przyszła radosnymi krokami. - Schatt - krzyknęła jeszcze szczęśliwsza, a następnie podbiegła do niego. - Dawno cię nie widziałam - powiedziała już trochę spokojniej. Samica zamachała ogonem, a następnie rozejrzała się i zauważyła inne wilczyce. - Witam - rzekła do nich.

Dermanotta

Smutna Dermanotta przyczłapała tu powoli z głową przy ziemi. Usiadła, ziewneła po czym uniosła na chwile łeb by spojrzeć na inne wilki. Acha to przecież jest KokuRai i ten jak on miał... Schatt!
-Witam wszystkich-powiedziała lekko machając puszystym ogonem.

Dante de Cossa

- Cześć - powiedział Schatt z wymuszonym uśmiechem, choć musiał przyznać, że widząc Koku, odetchnął z ulgą. Na pewno był szczęśliwszy, niż w momencie, w którym przyszedł. Jakoś ostatnio nie miewał się zbyt dobrze, więc nie spytał o to KokuRai, bo z pewnością zaraz zadałaby mu to samo pytanie. No to sobie posiedzą.

KokuRai

- Coś taki niemrawy? - zapytała zaciekawiona. Koku siedziała patrząc na Schatta, a następnie na nowo przybyłą. - O cześć - powiedziała do samicy i odwróciła się w stronę samca. Wadera zamachała ogonem, a następnie jej oczy zabłysły.

Dante de Cossa

- Nic... Tak ostatnio... - Rzekł, starając się zachować uśmiech. Prawda, ostatnio był w nie najlepszym humorze, ale bez przesady. Jeszcze żył, więc raczej nic złego się nie działo.
- Cześć - powiedział do nowo przybyłej. Czyżby to była ta, która nie wiedziała, czym są marzenia? Że są tylko snem, który nie mam miejsca się spełnić w rzeczywistości?

Dermanotta

Dermanotta spojrzała niebieskimi oczyma na Schatta po czym zwróciła łeb ku
KokuRai.
-Och droga Koku widze że się znacie z Schatt'em prawda? Napewno bardzo dobrze się znacie.-uśmiechneła się lekko po czym położyła się. Ach ile teraz myśli przebiegało po jej głowie, ile pomysłów miała. Ale nie chciała tego mówić w obecności innych bo mogli by ją wziąć za wariatke.

Caro

Wilczyca wpełzła cicho na teren przepaści. Usiadła sobie cichuteńko, niczym malusieńka mrówka i słuchała rozmowy pozostałych wilków. Ani słowem się nie odezwała, gdyż to nikogo nie znała. Więc pozostawiła wszelkie słowa swojej bujnej wyobraźni i myślom. Tylko się przyglądała, bawiąc się niewielką kostką zająca.

Dante de Cossa

Schatt dostrzegł nieznajomą wilczycę. Nie odzywała się, gdyż zapewne nikt jej nie znał i ona nikogo nie znała. To był u niego bardzo duży plus. Nie lubił, gdy co niektórzy za dużo sobie pozwalali. To było odpychające. Nie lubił takich wilków. Były zbyt pewne siebie, nie poznały życia. Często nie rozumiały, jak może istnieć smutek. Były gorsze od wiecznych dzieciaków, które rzeczywiście nie miały żadnych problemów. No, może oprócz niedoboru żelek.

Caro

Wadera spoglądnęła kątem oka na Schatta, zdawało jej się że gdzieś go już widziała. Ale postanowiła nadal zostać cicho, ponieważ wiedziała że cisza to skarb. Wilczyca przeniosła wzrok na kostkę. Natychmiast pacnęła ją gdzieś w przepaść i przeciągnęła się dokładnie. Zaraz potem oglądnęła dokładnie drugi kawałek ziemi za przepaścią.
- No, zobaczymy czy się jeszcze nie zestarzałaś Darkness - szepnęła cicho do siebie. Przycupnęła na krawędzi i natychmiast skoczyła na drugi kawałek ziemi. Uśmiechnęła się do siebie i znów usiadła przyglądając się reszcie wilków z drugiej strony przepaści.

Elena

- Witajcie. - powiedziała wesoło i zobaczyła Schatta. No nie! Znowu... Czy on nigdy nie zmieni płyty? Jak długo można się tak smucić... Dla niej było to nie do zniesienia. Nie zamierzała jednak zawracać sobie ponownie nim łowy i skupiła się na młodej wilczycy czekając na odpowiedź.

Kinnojo

O nie! Nieznośne tłumy! Puma wyprężyła ciało, w niezadowoleniu machając ogonem. Kinnojo tak samo ich nie lubił. - Do zobaczenia, może kiedyś się jeszcze spotkamy. - rzucił do Evany i Quarath, po czym zniknął niewiarygodnie dla niego szybkim chodem w ośnieżonych krzakach, razem z Fusionem.

z.t

Caro

- Witaj - odpowiedziałam cicho i zdecydowanie.
Oglądnęłam się raz za błękitnookim wilkiem, odchodzącym w głąb lasu a następnie przeskoczyłam wielką szczelinę i znalazłam się koło Evany i Schatta. Przycupnęłam cichutko i popatrzyłam na Quarath, jednak mój wzrok powędrował gdzie indziej, w głąb lasu.

Dante de Cossa

- Witaj, miło mi cię poznać - powiedział i podniósł swą głowę, która ostatnio zrobiła się trochę... "ciężka". Co mogli teraz porobić? Trochę mu się nudziło. W końcu był w tej krainie dość długo. Znał już dużo ciekawych miejsc, a w tym był chyba po raz trzeci.

KokuRai

Koku spojrzała na nieznajomą, a następnie uśmiechnęła się. - Mi8ło mi - powiedziała do niej, a następnie machnęła ogonem. Samica poprawiła maskę, żeby nie było widać bandaża. Wadera potem siedziała z uśmiechem na kufie.

Dante de Cossa

- No to co robimy? Mamy dość duży wybór... Skakanie z urwiska, rozmawianie, skakanie po jego ścianach... - Uśmiechnął się głupkowato. No... To co wybiorą? Może pierwszą opcję. Jednak krew zakrzepła mu w żyłach. Pamiętał jeszcze, jak przed dwoma dniami sam chciał skoczyć.