Przepaść

Kaji Meyit

Pojawiła się tutaj szybko, w podskokach zbliżając się do krańca przepaści. Ktoś obserwujący z boku jej wędrówkę mógł się przerazić, iż również ma zamiar skoczyć, ponieważ wcale się nie zatrzymała. I rzeczywiście! Wybiła się prężnie ze skarpy, obróciła zręcznie i poleciała głową w dół. Wyciągnęła przed siebie przednie łapy i chwyciła się wystającej gałęzi, która z trzaskiem chwilę później przełamała się jak sucha zapałka. Spowolniło to jednak upadek, dzięki czemu Kaji mogła bez problemu odbić się od paru półek skalnych i wylądować wreszcie na dnie przepaści. Zaśmiała się wesoło, już dawno nie zaznawszy aż tyle ruchów. Rozejrzała się, przyglądając różnym trup, aż wreszcie zobaczyła to, nad którym unosił się duch spotkany w jej zakładzie. Podeszła do niego zaraz, kiwnęła głową z wyszczerzem i pochyliła się. Jakoś udało jej się wczołgać pod zgruchotane cielsko i zarzucić je w ten sposób na własny grzbiet. Pogwizdując wysypała zza wstążki garść srebrzystego pyłu, który posłusznie przeobraził się w pasy, które przymocowały martwą waderę do niej samej. Nie chciała, aby ta spadła przecież.
Kaji zastrzygła uchem, naprężyła mięśnie i skoczyła w górę, łapiąc się najniższej grani. I potem znowu ten sam manewr, i ponownie, i jeszcze raz - aż dotarła na sam szczyt.
- Chodź! - zawołała do ducha, po czym truchtem oddaliła się w odpowiednią stronę.

z.t.

Dessie

Dessie wstała i potruchtała za wilczycą. Pomogłaby jej ciągnąć ciało, ale za bardzo... nie mogła. Wejście na górę przepaści, wcale nie było takie trudne, ale w końcu ona już nie żyła. Chwilę później zjawa zniknęła za Magiem.

zt.

Innocence

Ines

Znowu przyszła nad przepaść. Pochyliła się nad nią. Czy.. to dobry pomysł? Dla niej tak, bo na co ma być na tym świecie? Przecież wiadomo, że nikt jej nie potrzebuje, po prostu.. czuła się nikim. Od paczki odstąpiła.. na Shajenie się zawiodła, Viki kłamała a Jael.. on jej wcale nie kochał.. rodziny nie miała to nic jej nie trzymało. Wiatr rozwiewał jej włosy, a ona się zastanawiała.

Dessie

Dessie powróciła ze swojego nowego grobu w znakomitym humorze. Niestety pewna biała istotka o różowej grzywce go zepsuła. Nie chcąc przestraszyć przyszłej samobójczyni wilczyca podeszła do niej i spokojnym głosem zapytała:
- Co ty dziecko masz zamiar zrobić?

Ines

-Emm... nie, nic..- powiedziała i usiadła otulając łapy ogonem. -Tylko.. patrzyłam co jest tam, na dole..- dodała i wskazała pyszczkiem przepaść. Bo co innego miała niby powiedzieć? -Eh.. po prostu nie mam co u robić.. mogę być pewna, że nikt nie zwrócił by uwagi na to, że mnie niema..- stwierdziła i spuściła głowę, patrząc w ziemię.

Shire

Shire obudził się z jakiegoś transu i rozejrzał. Nie miał po co tu sterczeć, więc chyba czas na zmianę lokalu. Wilk odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i wymaszerował z tego jakże cudownego miejsca.

zt.

Dessie

Dessie westchnęła.
- Każdemu wydaje się, że nikt nie zwróciłby uwagi gdyby odszedł, ale tak na prawdę każdy ma kogoś, dla kogo jego odejście będzie tragedią. I myślę, że ty również kogoś takiego posiadasz. - powiedziała wilczyca w stronę Anabell.

Innocence

Przekrzywiła delikatnie łebek i przyglądała się Talii. Wilczyca bądź wilk się nie odzywała, odzywał. Rozejrzała się dookoła siebie i zlustrowała będące tu istotki. Uśmiechnęła się delikatnie, podciągnęła się na łapkach.
- Psiepjasiam Cię, ale musię już iść. W takim jazie... Do zobacienia. - Uśmiech delikatnie się poszerzył, jednakże na chwilę. Zamachała wesoło ogonem, który potem jak po naciśnięciu guzika zatrzymał się i bezwładnie zwisał w dół. Powolnym, lecz skocznym krokiem zniknęła pomiędzy drzewami opuszczając to miejsce.

zt.

Dessie

Dessie nie doczekawszy się odpowiedzi (a czekać nie lubi) wstała z cichym westchnieniem i ruszyła przed siebie, unosząc się kilka centymetrów nad ziemię. Chwilę później zjawa rozpłynęła się w powietrzu.

zt.

Sekai

Nad przepaścią pojawiła się Sekai. Przemierzała te tereny kocim ruchem, który był przepełniony gracją. Nie, nie gracją łamanej kłody, zwykłą gracją. Uderzyła ogonem o ziemie gdy zauważyła, że nikogo nie było uśmiechnęła się wesoło i położyła się kładąc pysk na łapach.

Stille

Mała przydreptała i stanęła nad przepaścią. - Skoczyć Czy nie? - pomyślała. - Skoczyć! - uśmiechnęła się, bo wiedziała, że nikt jej nie uratuje. Przecież Sekai nie lubi szczeniaków. Mała zbierała się do skoku.

Sekai

Gdy młoda wilczyca przydreptała nad przepaść i szykowała się do skoku Sekai szybko się podniosła. W jej oczach był.. lęk? Czy może obawa o małą? Cokolwiek to było nadal trwało. Sekai szybko podbiegła do małej i złapała ją delikatnie za sierść na karku. Postawiła ją z daleka od przepaści. Posadziła ją na kamieniu i odetchnęła z ulgą. -Annas! Tobie odbiło? Mała... nie wiem co bym zrobiła gdybyś na moich oczach skoczyła.- rzekła do niej i wypuściła już powietrze spokojnie.

Stille

Mała miała mętlik w głowie. Nic nie pisnęła tylko przytuliła się do lisicy. - Dziękuję. - uśmiechnęła się i przytuliła się jeszcze mocniej. Fakt, było zimno a Sekai była wręcz cieplutka jak gorące źródło.

Sekai

Lekko ją to zszokowało. Przytuliła Anne do siebie i się uśmiechnęła. -Podobało ci się w Delfinarium?- zapytała nadal się uśmiechając. A jednak, wilczątka nie były takie złe. Wręcz przeciwnie. Były takie miłe i niewinne. Możliwe jest to iż polubiła szczeniaki? Że już nie miała nic przeciwko nim?..

Stille

- Taak! A najbardziej Mai i Mess. - polizała swoją łapkę. Mała lekką rankę. Nagle niewiniątko zapytało: - Lubisz mnie? - spuściło łebek i dotknęło noskiem ogonka Sekai.

Sekai

-Mhm.. no wiesz. Sądzę, że tak. Wcześniej jakoś nie przepadałam za szczeniakami, ale teraz polubiłam. To znaczy, że ciebie też lubię.- powiedziała i zaczęła specjalnie poruszać końcówką ogona. No cóż mogło lekko to łaskotać młodą wadere, ale raczej by powiedziała. -Ja się najbardziej zakolegowałam z Mai, jakoś tak.. ją polubiłam.- dodała.

Stille

- A psik! - kichnęła, gdy końcówka ogona dotknęła jej noska. Annas zawyła, bo ćwiczyła swój głos. - Ładnie? - zapytała i zasnęła w futerku Sekai.

Sekai

-Tak bardzo...- nie zdążyła dokończyć bo mała zasnęła przytulona do niej. Sekai położyła się delikatnie aby jej nie obudzić. Otuliła ją swym długim i puszystym ogonem. W końcu sama zasnęła. Ale ona była czujna. Mogła i być pochłonięta snem, lecz zawsze jej uszy stały na sztorc. Wyłapywała każdy dźwięk.

Stille

- Aaaaaaa! - mała nagle wrzasnęła. Obudziła się i stanęła dęba. Cała się trzęsła i zaczęła piszczeć. Śnił jej się koszmar.