Przepaść

Mystic

Mystic nadal uważnie pilnował, by Błękitnooki nie skoczył. Nie, nie może on tego Mystuśkowi zrobić. Wilk by się wtedy załamał. Patrzał na tych dwoje. Ech, przynajmniej Mystic i Atri tu są. Nie wiadomo, co by się wtedy tu stało. Aż Mysta przeszły niemiłe ciarki. Nadal trzymał tak samo. Nie dopuści do niczyjej śmierci.

Wilczur

Przyszedłem nad przepaść i spokojnie podszedłem do końca klifu. Spojrzałem w dół i lekko się przestraszyłem. Odszedłem od klifu i rozejrzałem się dookoła. Była tu miła atmosfera.
(nie mam weny)

Laut

Przybiegłem tu szybko. Nie zwracałem na nikogo uwagi. Zatrzymałem się tuż przed przepaścią. Podbiegłem szybko do jakiegoś basiora. Wtuliłem mokry od łez pyszczek w jego futro. Tak siedziałem długo. Nie chciałem podnieść łebka, by sprawdzić, kto to jest. Popłakiwałem po cichu. Jednak mimo wszystko czułem, że to ktoś obcy.

Wilczur

Spojrzałem na szczeniaka, który wtulił mi się w futro. Ale to dziwnie wyglądało. Na nawet tego szczeniaka nie znam. Płakał. Polizałem go po główce.
- Nie płacz mały.- Powiedziałem.

Laut

Spojrzałem w górę. Nie zobaczyłem tego wilka. Nie wyglądał ednak na pewno strasznie, przynajmniej nie jak ojciec mnie ścigający. Schowałem się, by ojciec nie zobaczył mnie. Wiedziałem, z które strony przybiegnie. Słowa Wilczura mnie uspokoiły nieco. Pocignąłem raz nosem, po czym ucichłem.

Taharaki

Taharaki przybiegł tutaj za Lautem. Węch wyraźnie mówił mu, że on gdzieś tu jest. Spojrzał z uśmiechem na basiora. Obszedł go dookoła, zauważywszy malca.
- Witaj, Wilczurze. Widzę, że poznałeś już mojego syna? - zpaytał z uśmiechem, podchodząc do basiorów.
- Laut, porozmawiaj ze mną. Jestem Twoim ojcem, nie chcę, by stała Ci się krzywda, kiedyś to zrozumiesz. - głos wilka był spokojny, opanowany. Brzmiał wręcz kojąco. Nerwy mu minęły, wiedział, że w tym wypadku denerwowanie siebie czy syna było niewskazane.

Wilczur

- Taharaki, wszystko co z tobą związane, ja nie lubię. Ale akurat tego malca lubię, jest wyjątkiem.- Powiedziałem spokojnym tonem. Szczerze, to ja nigdy nie lubiłem Taharakiego. Laut był całkiem fajny.

Taharaki

Spojrzał na Wilczura. Nie pojmował, czego on chciał. Co mu Tahi zrobił? Fakt, na własnych plecach zaciągnął go do lecznicy. A tak! Zazdrość o Sachiko! Taharaki machnął jedynie łapą. Szkoda na to nerwów.
- Wybacz, Wilczur, ale przyszedłem tu porozmawiać z nim - wskazał pyskiem na Lauta, ignorując słowa czarnego basiora.

Wilczur

Ignorowałem to co mówi. Ciekawe czy wie, dlaczego go nie lubię. Może wie, że to zazdrość o Sachiko? Ale to mnie nie obchodzi.
- Wychowuj go...- Wyszeptałem tak, by usłyszał.-- Ty masz szczęście, że masz potomstwo. Ja nie wiem, czy będę je w ogóle miał.

Taharaki

Pokiwał łbem, po czym powiedział spokojnym tonem:
- Będziesz miał, jestem pewien. A jeżeli nie - będzie to Twoim świadomym wyborem. Każdy zasługuje na szczęście, choć sam w to jeszcze całkiem niedawno nie wierzyłem... - objął łapą Lauta, po czym otarł mu łzy i powiedział spokojnie:
- Już dobrze. Nic się nie martw, jestem przy Tobie - Tahi czuł się niesłychanie szczęśliwy, że mógł go objąć. Było mu jednak smutno, że spowodował płacz u własnego dziecka... Nie był dobrym ojcem, choć naprawdę się starał...

Laut

Zwróciłem pyszczek na Wilczura. - [i]Nie![i] - Krzyknąłem, gdy po chwili tata mnie złapał. Jak powiedziałem nie, to nie. Koniec. Chciałem się wyrwać. Wcale nie chciałem iść z ojcem. Jestem ślepy. Tata tego nie rozumie.

[brak veny]

Wilczur

- Szczęście, dla mnie to bezkresna otchłań, pochłaniająca duszę. Ja nie wierzę w szczęście. ,,Życia dla mnie nie starcza, przyjaźni dopiero blask ujrzałem''. Nikt mnie nie chce.- Powiedziałem smutnym tonem.

Taharaki

Tata wbrew temu, co uważał Laut doskonale go rozumiał. Wie, jak to jest być ślepym. Sam nie widział przez dość długi czas po spotkaniu z Demonem, podczas którego nie stracił oka. Na same wspomnienie robiło mu się źle, przetarł łapą po opatrunku na lewym oku.
- Rycerzu, powiedz mi, dlaczego? - zapytał spokojnie, choć do oczu napłynęły mu łzy. Dobrze, że malec nie mógł tego zobaczyć.

Wlepił oczy w Wilczura.
- Wiesz, kogo mi przypominasz? Mnie. Nie chcę cię straszyć, nie w tym rzecz. Jednak patrząc na ciebie widzę siebie sprzed miesiąca. A teraz spójrz, jak wiele mam szczęścia, ile osiągnąłem - basior wskazał wzrokiem na Lauta.
- Choć aktualnie moje szczęście nie chce mnie znać... - westchnął smutno.

// ps. Sharera wie, że nie widzisz? //

Wilczur

- Nie upodabniaj mnie do siebie. Szczęście, to rzecz której nie znam znaczenia. I nie chcę poznać.- Powiedziałem lekko zamyślony.
- Ciesz się póki możesz.

Taharaki

Pokręcił jedynie z dezaprobatą głową. Czuł, że basiorowi przydałaby się rozmowa z Carly.
- Teraz tak mówisz. A ja Cię nie upodabniam, nie używaj słów, których znaczenia nie znasz, bo możesz naprawdę strasznych głupot nagadać. Ja Cię tylko przyrównałem, a to znacząca różnica.- przewrócił jedynie oczyma.

Laut

//No raczej. Ciągle o tym prawie pisałem Lautem. xP//

W końcu się wyślizgnąłem dołem. Schowałem się za Wilczurem. Wcale nie chciałem być z tatą. W końcu jednak nie wytrzymałem. Zacząłem gnać dalej, na połamanie karku. Zniknąłem, gdy wpadłem w krzaki. Można było pomyśleć, że tam zostałem. Jednak nie. Ucikłem dalej.

zt.

Wilczur

- Rozmowa z tobą to dla mnie część mego smutku. Nie muszę ci mówić, dlaczego cię nie lubię, bo pewnie wiesz dlaczego.-Powiedziałem spokojnym głosem.
Laut wyglądał słodko. Ale jednak uciekł od Tahiego.

Taharaki

Przewrócił oczyma. Pięknie, z własnym dzieckiem sobie nie potrafi poradzić. Spojrzał na Wilczura, pożegnał się, po czym ruszył przed siebie, zamiatając ogonem. Martwił się o syna, szkoda, że ten nie potrafił tego pojąć...

zt.

Tevayra

Powolnym krokiem przyszła tutaj Tev. Jej ciała nie było widać. Nagle zauważyła czarnego basiora i cichym chrapliwym głosem powiedziała.
-Witaj.
Po krótkiej chwili jej ciało zaczęło się pojawiać.

Tevallo Sutris

Przyszedł nad przepaść. Popatrzał na znajomego wilka i powiedział.
-Cześć.
Zauważył także wilczycę, której w ogóle nie znał. Przysiadł sobie przy Wilczurze i zaczął słuchać MP3.