Przepaść

Tod

Sandsea ledwie uwagę zwrócił na młode wilczki. Spoglądał w dół. Delikatnie poruszył łapą w stronę przepaści. Opadło kilka kamyczków, niektóre pozostały na najbliższych klifach. Stoisz nad przepaścią z czarnym serca dnem. Skoczysz tedy na dół z całym duszy złem. Myśli powoli przselatywały przez jego umysł. Zaraz skoczy. Napiął mięśnie tylnych łap.

Alliance

Yuki rozejrzała się dookoła, wstając na chwilę. Szczeniaki.. Jej jęzor łechtał w tej chwili lekko jej dłuuugie kły, a ogon wywijał na boki. Jej nos wyjątkowo nęcił zapach młodej krwi.. Bardzo młodej krwi..

Christopher

Jimmy zrobił pierwszy krok, następnie kolejny, a potem jeszcze jeden. Spojrzał w prawo. Zastanowił się nad sensem życia. Spojrzał w lewo. Westchnął. Ujrzał wilki. Nieznajome wilki. Uśmiechnął się jak imbecyl. Podszedł trochę bliżej z zamiarem przywitania się. Jednak zaraz zrezygnował. Uznał, że to była głupia decyzja. Zaczął więc śpiewać piosenkę Shakiry Waka Waka wykonując przy tym odpowiedni taniec.

Retes

- No, oprowadzić mogę. - powiedział Retes do Gekko udając, iż nie zauważył wcale dziwnego brązowego wilka, który śpiewał równie dziwną pieśń. - A jakie miejsca chciałabyś zobaczyć? - zapytał z uśmiechem. - Morze, góry, lasy, łąki? Wodospady, jeziora, polany... Do wyboru, do koloru. - szczeniak wyszczerzył zębiska.

Gekko

Młoda zastanowiła się chwilę, jednak nie mogła znaleźć nic odpowiedniego. - Pójdźmy nad morze! [Przylądek dobrej nadziei] - Powiedziała, wybierając coś, co lubi najbardziej. Morze! Wadera uśmiechnęła się do Retesa, wystawiając swe niezbyt ostre kiełki. Słońce mozolnie, zaczynało chować się za horyzontem.

Retes

- W takim razie zapraszam za mną, droga pani. - rzekł Retes i rozglądając się, czy nie będzie śledzony przez wrogów począł wycofywać się znad przepaści. Nu, zaraz też go nie było. Odwracał się jedynie raz na jakiś czas, w celu zobaczenia, czy Gekko aby na pewno idzie za nim i nie została już porwana przez okrutne komórki bezlitosnych szpiegów.

zt.

Gekko

Dość wesołym krokiem, ruszyła za Retesem. Teraz tylko ustalić plan działania. Hmmm, wrogo nastawiać się nie będzie, woli żyć na razie w spokoju. Tak! Ona ma już plan. Jej niewielki móżdżek pracuję, pracuję, naprawią się i dalej pracuję! Z chytrym uśmieszkiem zniknęła za dużą skałą.

z.t

Alliance

Po dłuższym przebywaniu, Yuki wstała i, nie czekając na Qusana, odeszła gdzieś daleko, daleko, a tak na prawdę, po prostu zniknęła w krzakach, machawszy swym długim ogonem za sobą.

z.t

Tod

W końcu jego zad opadł bezwładnie na ziemię. Nie mógł zostawić swej watahy. To byłaby hańba. Rozglądnął się. - Annas, jeszcze pożałujesz! - Wykrzyknął. Zacisnął szczęki i wstał. Jeszcze raz spojrzał w dół. Po chwili obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni i ruszył kłusem w dal.

zt.

Mizu

Mizu wychodząc leniwie z krzaków spacerowała tuż przy Przepaści. Co jakiś czas patrzała w dół widząc z wysoka lekkie zarysy szkieletów czy zmasakrowanych ciał. Jak to się mogło dziać? Tak wiele wilków chciało sobie odebrać życie. Nie wątpiła, że niektóre końce były spowodowane nie z winy samych, już umarłych. Jak musieli czuć się Ci, którzy byli sprawcami nieszczęśliwych wypadków? I częściej robili to świadomie czy wręcz przeciwnie? Pokręciła przecząco głową i podeszła do drzewa, które zawsze było jej przystankiem w tym miejscu. Usiadła obok pnia leniwie machając ogonem.

Soleil

Czarno-błękitna smoczyca wyszła niepewnie zza drzew. Zastanawiający był fakt, że przyszła gdzieś sama, bez siostry. A propos siostry.. dawno jej nie widziała. Gdzie ona była? A może niewiadome było gdzie jest ona sama? Może to właśnie ona się zgubiła? Może Astre jej teraz szuka jakże zaniepokojona? Ech... Tyle pytań, a odpowiedzi brak. Rozejrzała się dookoła siebie zauważyła... Białą, niewielką wilczycę siedzącą pod drzewem.

Mizu

Przekrzywiła nieco łeb gdy usłyszała jakiś szelest. Po chwili zauważyła jakąś wyrośniętą jaszczurkę, która... nie wyglądała naturalnie. Uświadomienie sobie, że jest to smok zajęło jej krótką chwilę. Uśmiechnęła sę zamachała nieco żywiej ogonem. Powolnie i ostrożnie podeszła do... tego... no... smoka! Tak, zapamiętać: TO SMOK.
- Hej... - Powiedziała przyjaznym tonem... Nudziło jej się, a nie chciała niczego rozpamiętywać czy zawracać sobie głowy niepotrzebnymi myślami. Może... będze można czymś się zająć? - Jestem Mizu, a Ty?

Soleil

- Cz-cz-cześć... - Odpowiedziała niepewnie dopiero teraz zauważając, że szczeniak... wilczyca, może w jej wieku stoi tuż przy niej. Nawet nie miała czasu na ucieczkę czy choćby jakąś reakcję obronną. Ale... przypomniała sobie słowa siostry. Powinna być odważniejsza, otworzyć się i się nie bać. To w sumie... czemu nie? - Soleil. - Kiwnęła łebkiem i rozejrzała się dookoła siebie, ponownie. Nie chciała siedzieć tak bezczynnie. A nowo poznana Mizu wydawała się nieszkodliwa. Uśmiechnęła się delikatnie. - Berek! - Krzyknęła dotykając ją ogonem i pobiegła w stronę wcześniej wspomnianego drzewa by uciec.

Mizu

- Mi... - Chciała powiedzieć "Miło mi", jednak nie udało jej się dokończyć gdyż nowa, dziwna koleżanka rozpoczęła zabawę. Szczerze mówiąc Mizu nawet nie wpadłoby do głowy, żeby takową zaproponować... Żeby jakąkolwiek zabawę zaproponować! No ale okej, przynajmniej coś będą robić niżeli prowadzić kolejną, nudną konwersację taką jak każde gdy poznaje się nowych. Bo czy ciągłe pytania "Jak długo tu jesteś?", "Co tu robisz?" mają jakiś większy sens?
Z uśmiechem na kufie pobiegła za Soleil i znów błyskawicznie znalazła się obok niej, zdążyła się nawet zatrzymać i "tyknąć" ją łapką w bok.
- Berek... - Zaczęła biec w stronę przepaści. Spojrzała w dół i na niewielką, lecz wystarczających rozmiarów półkę skalną. Z uśmiechem, ostrożnie na nią zeskoczyła uważając by nie spaść. I tam czekała.

Soleil

Tak, zadziwiające było jak Mizu szybko potrafiła być obok niej, ta ledwo była tego świadoma. Z delikatnym zaskoczeniem w oczach zaczęła za nią biec. Na początku niezbyt wiedziała co zrobić, nagle wilczycy po prostu nie było. Jednak gdy tylko zbliżała się do skarpy przepaści widziała jej odstające uszy i czarną czuprynkę. Zadowolona, że zaraz będzie mogła ponownie uciekać przed tymczasową towarzyszką zabawy z uśmiechem skoczyła mając nadzieję, że równie jak Mizu wyląduje na półce szklanej... Jednak, mała Soleil się przeliczyła nagle... zaczęła spadać w dół.

Mizu

Mizu cierpliwie czekała słysząc już delikatne uderzanie pazurków smoczycy o suchą powierzchnię. Podniosła delikatnie głowę chcąc zobaczyć gdzie ona jest, jednak po chwili mogła zauważyć Soleil lecącą nad sobą, a potem... po prostu w dół Przepaści. W oczach młodej zagościł strach... Co? Jak to?! W pierwszy momencie nie wiedziała co zrobić, całe jej ciało było sparaliżowane dziwnym strachem... Jednak po chwili spojrzała w stronę ciemnej postaci.
- Soleil! Skrzydła! - Krzyknęła mając nadzieję, że smoczyca umie latać, no... musiała! Pomimo małego rozmiaru musiała umieć!

Soleil

Soleil była coraz bliższa dna Przepaści. Szczerze mówiąc nie wiedziała, ż jest ona taka wielka, nie miała okazji podejść bliżej i się przekonać. Widziała zbliżające się do niej kości i ciała innych zdechłych wcześniej stworzeń. Nie... To ona się do nich zbliżała. Do jej uszu doszedł krzyk Mizu, starała się poruszyć skrzydłami jednak... Nic nie mogła zrobić. Nie chciała walczyć z oporem powietrza, wiedziała, że nic nie zdziała. Po prostu... była przegrana. Przed oczami miała Francję, dzień swoich narodzin i siostry, podróż do Krainy i krótki czas spędzony w niej. Po chwili usłyszała głuchy huk, a przed oczami nastała ciemność... To był koniec.

Mizu

Obraz stał się zamazany, wszystko dookoła straciło swoją ostrość.. Po policzkach Mizu leciały łzy, których.. Nie mogła powstrzymać. Zaczęła szlochać... Co było powodem? Nie trudno było zauważyć czy zgadnąć. Nie mogła uwierzyć, nie mogła uwierzyć, że to się stało. Pierwszy raz była świadkiem tak dramatycznej sceny, dramatycznego wydarzenia. Co czuła? Dużo... dużo uczuć, emocji i myśli na temat paru chwil wstecz. Tooo... była jej wina. To był jej pomysł, żeby się tu schować. Nawet nie pomyślała jakie mogło to mieć konsekwencje... Ledwo nabierała wdech dławiąc się własnymi łzami. Nie, dlaczego?! Przecież... Ona nie zrobiła tego umyślnie! Nie wiedząc co ze sobą zrobić jak najszybciej chciała zniknąć, wspięła się do góry i biegiem ruszyła przed siebie....

zt.

Tod

Sandsea znów zjawił się tu, ukryty ciągle i nie dający się zdradzić. Oglądał dół przepaści. Umm... Znów ktoś zginął. Szybko się ruszył i znów zawrócił. Nie było co przysłuchiwać się tym rozmowom. Przecież i tak tu nikt... Nagle jednak on zauważył Shinq. Była tu. Stulił uszy i podkulił ogon. Powoli wycofał się z tej planszy.

zt.

Asgerth aen Vanrogh

Przyszedłem tutaj, bardzo zdenerwowany. Zdjąłem moją szarfę i włożyłem do plecaka. Usiadłem i spojrzałem się w górę. Lepiej w górę, niż w dół. Lęku wysokości nie mam, ale nic nie wiadomo... Ciekawe jak tam kraj.