Przepaść

Niko

I gdy tylko Viy się zjawił szczenię wydało z siebie rozentuzjazmowane...
- To pan! Znam pana z obrady! Ma pan takie ładne futerko i jest pan nieco nabzdyczony zupełnie nie wiem czemu!
To mówiąc dotknął żółtego futra Curay'a i pogłaskał go.
- Ma pan naprawdę fajne futro. A tak w ogóle, to jestem Niko, a pan?
Spytał nadal będąc tak szczęśliwym jak wcześniej.

Viy Curay

Viy automatycznie przestawił swą minę z 'Mam wszystko w d*pie' na 'ŁADAFAK?'. - Zostaw mnie, dziecko. - Warknął, znów przestawiając nastawienie, na to pierwsze.
Usiadł pod drzewem, nie lubił słońca. Było tak żółte jak on. Posądzi je o plagiat! W końcu jedynie on może być tak oczorażący!

Kompletny brak pomysłu na posta. x.x

Niko

- Och niech pan się nie dąsa. Ja wiem, że pan jest miły, tylko coś złego musiało się stać. Mnie pan może powiedzieć.
Orzekł, dreptając za Viy'em pod drzewo, gdzie nie bacząc na protesty demona, przytulił go. Niko lubił tulić innych i jego zdaniem, każdy winien być szczęśliwy bez względu na wszystko.

Viy Curay

- Może znajdziesz sobie inną ofiarę? - Warknął, spoglądając na Nik'iego. Tak to się odmienia? Zrobić mu nic nie może, pozostaje tylko zastraszanie, czy coś w tym stylu. No i jak tu być miłym? Nie, bycie wrednym to jego powołanie. Viy zrzucił z siebie wilka, okazując niezadowolenie. Przepraszam, jeżeli post jest chaotyczny, nie mam dziś głowy na nic sensownego.

Niko

// Tego imienia się nie odmienia. :3 Po prostu zawsze jest Niko.

Niko spojrzał na Viy'a z wyrzutem i przewrócił oczyma.
- Nie awanturuj się pan, panie. Luuuzik... Ye?
To mówiąc, jakby wcale nie przejmował się przestrogą demona, oparł się o niego i zaczął go głaskać po głowie, raz po raz powtarzając...
- No wyżal się Cytrynko, Niko usłucha.
Wyobrażacie bycie sobie w jego skórze? Nezły odlot... Hmm, dziwne, że user Niko też miewa takie odpały... Hmm... Ale mniejsza. Jako iż user miał popisać Niko gdzie indziej ten dodał zaraz...
- A zresztą, skoro nalegasz to pójdę, ale jeszcze się spotkamy, Iskierko.
To mówiąc mrugnął jednym okiem i wybył stąd. Ach, czasami myślę, że Niko zachowuje się w tym poście podobnie jak Francja z APH... Łech, łech...

z.t.

Viy Curay

Viy nie lubi, gdy mówi się do niego cytrynko. Tym bardziej Iskierko. Tak więc przez chwilę wydawał z siebie dźwięki syczenia, co i tak poszło na marne, gdyż młodzian, tak cudownie go nazywający, uciekł z miejsca zdarzenia. W sumie to i dobrze, wilk z pewnością by się na niego rzucił, w celu zabicia, lub wykonania jakieś naprawdę obrzydliwej rzeczy, jak wydłubanie oczu. Fu! Do tego, wystarczająco zdenerwowało go to bycie miłym. Przecie traumę do końca życia będzie miał! A userke łeb boli i cudem napisała te pare linijek.

Dermanotta

Dermanotta powoli przybyła nad przepaść. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek tak optymistyczna wilczyca odwiedzi to miejsce?! Położyła się na samym brzegu. Ziemia zaczęła się powoli osuwać. Westchnęła i położyła łeb na łapach. Zaraz się osunie i już po niej. Skoro jej własny syn jej nienawidzi, to nie ma po co żyć.

Beherit

Beherit wbiegł nad przepaść i zaczął szukać wzrokiem Dermanotty. Zobaczył ją, jak osuwa się w stronę ogromnego dołu, jak chce odebrać sobie życie. Skoczył w jej stronę i złapał za łapy. Zaczął wciągać wilczycę. Wspomagał się skrzydłami, azaliż machał nimi potężnie.
- Nie rób tego. Nie tylko Ciebie nienawidzi Senshi! A co z resztą Twojej rodziny? Z Twoimi przyjaciółmi? Ze mną? Nie pozwolę Ci na to. Nigdy - mówił zrozpaczony.

Dermanotta

Po policzkach Demi spływały strużki łez.
-A jeśli moje córki też mnie nienawidzą?! Co wtedy zrobię?! Już straciłam za wiele! Powinnam skoczyć, gdy straciłam ciebie i twoje zaufanie! A teraz jeszcze to.-jęczała, machając łapami, niestety, nie mogła się uwolnić. Była za słaba.

Beherit

Beherit dalej trzymał Dermanottę.
- Jeśli Ciebie będą nienawidzić to i również mnie. Tak czy siak musimy razem przez to przejść. Ja też straciłem wszystko. Dzieci, a co najważniejsze Ciebie. Jednak nie skoczę. Będę walczył do końca, a ty mi w tym pomożesz! - krzyknął i zaczął jeszcze dalej wciągać Dermanottę. Gdy już się upewnił, że wszystkie jej części ciała (xd) leżą na twardym podłożu przyciągną ją do siebie i przytulił. Delikatnie mierzwił jej grzywkę i futro na plecach. - Nie rób tego. Jesteś mi potrzebna. Ja nadal Cię kocham... - I kto by pomyślał. Z oczu Beherita również zaczęły spływać łzy. Podniósł łeb Dermanotty na wysokość swojego, spojrzał jej głęboko w oczy i zaczął ją namiętnie całować (w usta).

Dermanotta

-Nie skoczę.-powiedziała.
-Ale dlatego, by zostać z tobą. Teraz mam pewność, że mnie jednak do końca nie znienawidziłeś.-powiedziała i wyśiliła się na lekki uśmiech. Starła łapką łzy z pyszczka Beherita.

Beherit

Basior odwzajemnił gest: wytarł łzy z policzków Dermanotty.
- Nie było chwili żebym Cię nie kochał. Chce być na zawsze z Tobą. Chcę żebyśmy razem odzyskali dzieci. Musimy znaleźć Jasminę, Eskarinę i Silentię. Idziemy czy jeszcze chcesz zostać ze mną. Tylko we dwoje - zapytał spokojnie.

Dermanotta

Dermanotta westchnęła.
-Chyba choć teraz powinniśmy poświęcić sobie chwilę. Nawt jeśli Senshi nas znienawidzi, nadal mamy córki.-powiedziała, wpatrując się w ziemię.

Beherit

Beherit już nie odpowiedział. Po co ma powtarzać słowa ukochanej. Nadal ją przytulał i mierzwił futro. Chciał w spokoju spędzić tę chwilę wraz z wybranką jego życia. Nie chce zakłócać swym głosem tej błogiej ciszy.

Dermanotta

Dermanotta wpatrywała się w oczy Beherita z delikatnym uśmiechem. Chociaż on jej został. Oni przejdą przez to wszystko razem... Teraz już nie ma się czego obawiać, jest bezpieczna.

Beherit

Beherit w końcu delikatnie wstał. Spojrzał porozumiewawczo na Demi.
- Nie możemy tego odkładać. Jeśli mamy odzyskać chociaż córki to trzeba to zrobić teraz. Później będzie jeszcze gorzej. Ech, gdzie się wybierzemy? Wybieraj. Może trafisz w miejsce gdzie któraś z nich jest - rzekł cicho.

Dermanotta

Demi wstała. Nagle przestała się ruszać. Stanęła w miejscu, z pyskiem przy ziemi.
-Czujęm t-trop Silenti.-wyjęczała. Przełknęła ślinę.-Czuję ją. O-ona... Jest w krainie.-powiedziała. Nadal się nie ruszała.

Beherit

Beherit uśmiechnął się.
- Jak to dobrze, że jesteś Dowódcą Tropicieli. Jesteś wspaniała. Dobrze wiedzieć, że Silentia gdzieś tu jest. Prowadź kochanie - głos jego był cichy i opanowany. Nie chciał teraz denerwować i stresować partnerki ani siebie. Oni muszą być spokojni.

Dermanotta

-Cz-czuję też Jasmine... I Eskarine... Ale dość słąbo. Są daleko. Więc najpierw zabierzmy Silentię.-powiedziała. Wyprostowała się i ruszyła przed siebie, takim krokiem, by Beherit za nią nadążał.

zt.

Beherit

Beherit skinął łbem i niewiele więcej myśląc ruszył za Dermanottą. Ach, tutaj szczęście, a tam zaraz znów może być rozpacz. Jednak nie, nie można się poddawać. Już Behcio wie co zrobić.

z/t