Przepaść

Akeli

Akeli spojrzała na ducha i się również chamsko uśmiechnęła, tak samo jak Ona przed chwilą. Sama usiadła na tyłku, patrząc na ducha.
- Ależ witam szanowną, zagubioną duszę, błąkającą się po tym świecie.
Rzekła doń, poruszając ogonem. Obserwowała pilnie ducha, niezależnie od tego w jakiej znajdujesz się sytuacji, czujność jest wskazana... A zwłaszcza, gdy przebywa się z istotami które teoretycznie powinny siedzieć pod ziemią, albo być w zaświatach.

Seele

Przeciągnęła się dziwnie i zamrugała jednym ślepiem.
No! Przynajmniej ktoś rozumie jaki ma żywot duch -powiedziała do niej swym normalnym tonem. Hm? Nie bała się jej, a to już jest duży plus dla szamanki.
Pef. Jestem Seele-powiedziała do niej spokojnie lecz chrapliwie.

Akeli

No i właśnie teraz, na pyszczku Akeli pojawił się miły uśmiech.
- Miło mi Cię poznać. Naprawdę, bardzo miło. Jestem Akeli. I uwierz mi, rozumiem to lepiej, niż inne wilki.
Powiedziała. Tak to bardzo dobrze, że Seele się jej nie bała... No cóż, Szamanka była z tego powodu bardzo zadowolona. Nie musiała jej do siebie przekonywać. :3

Seele

Seele uśmiechnęła się do Akeli.
Lubisz duchy?-spytała i spoglądnęła na nią badawczo.
Wilczyca była nawet fajna. Dużo Szamanów nienawidzi Seele, jednak widać że są jakieś wyjątki. I dobrze!

Akeli

Szamanka nie musiała się zastanawiać nad tą odpowiedzią, Ona kochała wszystko co paranormalne i wszystko co nadprzyrodzone!
- Oczywiście, że tak. Ja nie lubię duchów, ja je kocham. Tak samo jak Demony, Wampiry, Ufo, kosmitów i tak dalej.
Powiedziała z wesołymi ognikami, widocznymi w jej oczach. No, i to jest fajne! Znowu dowie się czegoś nowego!

Seele

Ahha-powiedziała i wstała p czym spłynęła głęboko pod ziemię.
Po jakimś czasie znów ją ujrzano na powierzchni tam gdzie znajdowała się poprzednio, koło szamanki.
Em. Więc lubisz dychy, demony itp.? Hm to interesujące, bo nie znam żadnego takiego wilka który by ich lubił-powiedziała i uśmiechnęła się. Tak! To było wspaniałe odczucie gdy ktoś ją rozumiał, ale tak tylko było gdy miała ciało, a tera? Teraz jest pusto bo jest duchem. Ehh, a jednak są jeszcze tacy!

Akeli

Wilczyca przytaknęła z uśmiechem.
- Owszem. Są bardzo pasjonujące i w ogóle. Nie mogę tak po prostu ich znienawidzić. Duchami interesowałam się od małego, dopiero gdy bardziej ogarnęłam duchy i tak dalej, zaczęłam się też zagłębiać w inne istoty, typu demony. A... Jeśli mogę wiedzieć, długo jesteś duchem?
Zapytała, uśmiechając się nadal miło.

Debra

Zielony gad podpełz do Raksasi'ego. Przyjrzał się nastolatkowi uważnie. Czy to on? Ukochany syn Debry? Ten, co zniknął? Ah, jak powie to Debrze, to padnie z zachwytu! Tak tęskniła! Pewnie mamusia nie da mu spokoju. Gad rozdziawił paszczę i wydał z niej cichy syk. Wtedy Debra, która spacerowała nieopodal, słysząc przywołanie, podbiegła do niego. Jej oczy rozszerzyły się, gdy ujrzala swojego syna. Pamiętała, jak ją chronił i kochała go. Ale niestety jego dzieciństwo tak szybko minęło, a go jakiś czas nie było.
-Raksasi!-powiedziała, obejmując go matczyno ( xD ), ze łzami w oczach.-Gdzie byłeś? Tak tęskniłam! Co miałam zrobić? Nie wiem, czemu ojciec cię tak traktował, czemu! Mojego syna!

Seele

Seele uśmiechnęła się również.
Tak.. I to bardzo długo, prawie od dwóch miesięcy czy coś w ten styl, sama dobrze nie pamiętam-powiedziała powoli, po czym rozglądnęła się dokoła. Wbiła spojrzenie w jeden kawałek ziemi, aż nagle wyleciały spod niej te czarno-żółto-czerwone ślepia i okrążyły ją.

Raksasi

Raksasi spróbował załapać oddech, gdy wadera go zaatakowała.
- Echem. - powiedział jednak tylko, wypełzając z uścisków matki i spoglądając na nią przymrużonymi, pomarańczowymi oczami. - Tu i tam. - odrzekł jedynie, przenosząc wzrok nad przepaść.

Akeli

- Aha, rozumiem, rozumiem. Mhm jeśli mogę wiedzieć... Co się stało, że jesteś duchem?
Zapytała. Teraz zacznie się wypytywanie o rożne rzeczy, no cóż... Bywa i tak, nic na to nie poradzę. Akeli po prostu lubiła zadawać pytania, ale czy odpowiadać na nie? Tak, też lubiła! Zerknęła na Debre, tuląca syna. Urocze.

Seele

Seele wywaliła swój jęzor.
A tffuuuu! Jakie to odrażające-pomyślała i przewróciła swymi położonymi po lewej stronie łba ślepiami.
I znów przeniosła swój wzrok na szamankę.
Tak właściwie to nie pamiętam.. Była chyba jakaś akcja nad jeziorem, dalej nie wiem co się wydarzyło-powiedziała spokojnie i z uśmieszkiem.

Akeli

Szamanka się tylko uśmiechnęła. Sama nie przepadała za tego typu czułościami, bo ją po prostu irytowały. Mimo tego, iż sama była osobą bardzo emocjonalną, no cóż... Bywa i tak, ot co.
- Aha rozumiem. Powiedz mi, lepiej Ci jest w tej formie, czy może lepiej Ci było gdy miałaś ciało?
Zapytała. No cóż, różne duchy mają różne zdania na ten temat. Jedni wolą tą postać, a inni woleli siebie gdy mieli ciało.

Seele

Dusza przez krótką chwilę się wahała.
Właściwie to wole swoje nowe ja! Dusza ma więcej możliwości niż taki wilk którym ja byłam, czyli najzwyklejszy w świecie. Ty masz większe możliwości bo jesteś szamanką-powiedziała i uśmiechnęła się do niej.
Poza tym tutaj ja mam swój inny świat, nie pełen reguł itp. ale wolny! Mam większe powodzenie jako duch! Za swoich czasów byłam Pośrednikiem dusz-powiedziała normalnie, bez uczuć, jak to na ducha przypada.

Debra

-Jak dobrze, że wróciłeś! Zdaje mi się, że Hiretsun staje się coraz bardziej... Samodzielny. Ojciec chyba przestaje już nad nim panować. Tak tęskniłam.-powtórzyła, przyglądając się synowi. Wiele zmian zaszło w jego wyglądzie.

Raksasi

- Aha. - powiedział wilk. Więc demon zaczął przejmować kontrolę nad ojcem? No tak, cóż za wesoła rodzinka... Wilk pokręcił głową z rezygnacją. - A czy... Mój... - zaczął powoli, jednak nie wiedział jak ubrać to w dostatecznie dobre słowa. - Czy mój demon będzie w stanie zrobić to samo? - spytał, zastanawiając się, czy w ogóle ma jakiegoś demona.

Debra

-Znam cię od dziecka. Jesteś moim dzieckiem. I wiem, że nie jesteś taki sam jak tato. Jeśli wogóle będziesz miał, albo masz w sobie jakiegoś Demona, jesteś na tyle silny, by go przezwyciężyć.-powiedziała, jakby z dumą Debra. Tak, Raksasi nie był taki sam jak Raven, co ostatnio jakby pocieszało Deb.

Akeli

Akeli uśmiechnęła się i machnęła ogonem.
- Więcej możliwości? Nawet najzwyklejsza osoba jest do tego zdolna, wystarczy tylko uwierzyć w to, że się może i w Siebie.
Powiedziała z uśmiechem. Jak dla Niej to była prawda. No cóż, ale to naprawdę jest tak jak... No, mówiła.
- Rozumiem Cię doskonale.
Dodała.

Seele

Seele uniosła łeb do góry. Po chwili otworzyła pysk i zamiast jakiegokolwiek dźwięku wydobyły się z niego te dziwne ślepia. Wylatywały z niego całą chmarą i leciały w górę po czym zaczęły się tam rozpływać jak by nigdy nic się nie stało, a Seele zamknęła pysk po czym spoglądnęła parą ślepi na Akeli.
A tak właściwie to długo jesteś w tej krainie-spytała z tego ni owego.

Deebie

Deebie syknęła na Debrę. nie była zadowolona jej widokiem. Raksasi chyba też nie za bardzo. Demonica siedziała cicho i spokojnie, lecz cały czas "wypuszczała" chmury fioletowego dymu" To pewnie ze złości...