Przepaść

Stille

- Nie, jestem śmiała i mówię co myślę. Jeśli pupilkowi prezydenta to się nie podoba, proszę podnieść kuper, zrobić w tył zwrot i odmaszerować hen, daleko od tego miejsca. Nawet nie masz pojęcia na czym polega żart. - strzeliła ogonem niczym z bicza, lustrując Demeter sokolim wzrokiem. Miała ochotę już stąd pobiec, upolować jakiegoś łosia. Niestety, teraz musiała czekać.

Demeter

Demeter nie doznała większego szoku, chociaż nie powinna się przejmować, że jej największa przyjaciółka powiedziała o niej źle. Mruknęła i podniosła cztery litery. Wstała.
- Oburzyłaś mnie! Po pierwsze: Nie jestem pupilkiem prezydenta, tylko dorodną wilczycą z rodziny Huttersnold'ów! Po drugie: To TY powinnaś się leczyć u szamana, bo zwykła strzykawka dla starych warkotów Ci nie wystarcza! - warknęła, zniżając łeb.

Stille

- Uspokój się, szczeniaczku. Twoje kiełki tutaj nie wystarczą. A strzykawka była zepsuta, dlatego nie podziałała. Licz się z tym, iż jestem tu... przyjaciółko. - powiedziała, a z jej gardła wydobył się cichy warkot.

Yukoshi

Przyszła tu szybkim krokiem i od razu ujrzała dwie samice. Jedna wydawała się dość ciekawa, druga była zdecydowanie młodsza i trochę dziwna. Podeszła do wader i uśmiechnęła się szeroko. Z daleka ujrzała swojego nowego partnera - Wilczura, nie chciała mu jednak przeszkadzać, uśmiechnęła się za to serdecznie w jego stronę. Znowu przeniosła wzrok na samice.
- Cześć! Jestem Yukoshi, ale możecie mi mówić Yuki. co się stało, że macie takie złe humorki ? - Zapytała zauważając iż wadery na siebie powarkują.

Stille

Wilczyca zauważyła nową, więc postanowiła do niej podejść. Wstała i tylnymi łapami wytworzyła kurz, stojąc oczywiście tyłem do Demeter. Po tym uśmiechnęła się szatańsko i podeszła do nowo przybyłej.
- Witaj, witaj Yukoshi! Jestem Shinq. Co Cię tu sprowadza? Masz ochotę na pogaduszki? Wpadaj do mnie śmiało! - powiedziała przyjacielsko, podając waderze łapę na przywitanie. Łapę? I owszem, wypada przecież.

Yukoshi

Trochę zaskoczona zachowaniem wadery już po chwili uśmiechnęła się szeroko. Również podała łapę Shinq i uściskała ją.
- Miło mi cię poznać Shinq. Dziękuję za zaproszenie na pewno z niego skorzystam. Mnie nic, właściwie to łapy mnie tu przywiodły. A ciebie co tu sprowadza Shinq ? - Zapytała wesoło zainteresowana tak miłą samicą. Potem zerknęła na Demeter i z powrotem na towarzyszkę. - A ona to kto ? - Zapytała tak przy okazji.

Stille

- Ja miałam spotkać się tu z przyjaciółką. My się kłócimy tak dla zabawy. - powiedziała i poczochrała Demcię po głowie. Od poznania Yukoshi jej twarz się rozpromieniła. Ah, co za miła osóbka tu przywędrowała!
- A z jakiej jesteś watahy? Ja z wody. - powiedziała żwawo.

Berenika

Ber obejrzała się. Dwie nieznajome osoby i jedna... zaraz zaraz, toż to SHINQ! Ber zaczęła łapy podnosić i kłaść z powrotem na ziemi. Co zrobić najpierw, odpowiedzieć przyjacielowi, czy zagadać do córki? Ach, Beretko, ogarnij się!
- Ja... nie pamiętam tego zbyt dobrze. Pomieszały mi się wspomnienia, szczególnie te związane z mym dawnym mianem. - Odpowiedziała w połowie spokojnie. Kiwnęła łbem do Wilczura i skoczyła ku córce.
- SHINQ~! - Zawołała w locie, który zakończyła na waderze. W rzeczywistości to Shaolinkowa była dla niej jak siostra, ale przejdźmy do tego, co się właśnie działo. Po twardym lądowaniu Berci Shinq leżała pod nią brzuchem do góry. Łapy Wojowniczki ustawione były tuż obok brzucha Dowódcy Wojowników, zaś pysk tuż obok jej pyska. Rozbawione oczy Berecika były w równej linii z oczyma "siostry". No no, to się nazywa "siostrzana miłość".
- Wiesz, jesteś dla mnie jak siostra. - Powiedziała i zaśmiała się gromko.Obawiała się tylko reakcji Shinq.

/Nabijamy posty pisząc ze sobą długo? xD Może zdołamy dostać się po Latających. ^^

Stille

Wilczyca była z początku oszołomiona. Miała ochotę palnąć "Spadaj ze mnie, ty oposie!", ale się powstrzymała. W końcu Beretka była jej mamą! I to właśnie sobie przypomniała, właśnie dziś!
- Mamo! - krzyknęła z radością i przytuliła szczęśliwą waderę, w końcu... wesoła tuli wesołą ^^

Berenika

Ber również przytuliła Shinq, tylko... z całej siły. Oby córce gały nie wylazły.
- Jak tam idzie w szerokim świecie? - Zapytała, nie kryjąc rozbawienia całym komizmem sytuacji. Próbowała sobie wyobrazić swój lot i siebie spadającą i przewracającą Shinq. Jej również pasowałaby teoria, że wesoła tuli wesołą. Ciekawe co by się stało, gdyby Shaolinkowa i Beretka zostały siostrami... niechby się wtedy wilki bały ich zaraźliwego śmiechu i różnych psikusów z ich strony.

Stille

Psikusów? Co to, to nie. Shinq była spokojną waderą, mawh. Odchyliła się w bok, próbując wstać. Wreszcie się to jej udało. Przekrzywiła łeb i spojrzała na matkę.
- Całkiem nieźle, odnalazłam swoje przeznaczenie. Jestem Dowódcą Wojowników, również mentorką. - oznajmiła z dumą. Nie miała coś ochoty na robienie niczego, userka również już nie wiem co pisze.

Hue hue ^^

Berenika

Ber odetchnęłaby, gdyby tylko się uspokoiła, ale wirus zwany radość już zakaził jej umysł. Podeszła do Shinq powoli i nagle szybko wyciągnęła łapę i dotknęła szyi córki.
- Berek~! - Krzyknęła i odbiegła pięć metrów od niej. Miała szczerą nadzieję, że Shaolinkowa pobiegnie za nią i spróbuje ją złapać. Byłoby fajnie zabawić się w dzieci. O, właśnie tyle ruchu brakowało Wojowniczce. Była gotowa, by uciec natychmiast przed goniącą.

Stille

Shinq momentalnie się odwróciła i syknęła niczym wąż, lecz radośnie. Jej łapy mocno odbiły się od podłoża, a pysk został wzbity doń w górę. Wyskoczyła w przód, a gdy ponownie znalazła się na ziemi, odepchnęła się i ruszyła ku Berenice. Po minucie już dorównywała jej biegu, więc popchnęła ją lekko.
- Berek! - krzyknęła i uciekła na pobliskie drzewo.

Berenika

Zręczna Ber ostro zawróciła driftując nieźle. Pobiegła za Shinq i wdrapała się niczym kot na drzewo. Pewnie wskoczyła na gałąź, na której siedziała zapewne Shinq. Niestety, ów konar nie wytrzymał ciężaru. Zaczął się załamywać, zaś trochę zdezorientowana Bercia instynktownie się jej złapała. To nie było Shinq. Ber podskoczyła w chwili, gdy konar się odłamał i runął na ziemię. Upadła na łapy, co ją trochę sparaliżowało. Dobrze, że ten konar był nisko. Wadera upadła na bok ledwie dysząc. Straciła na chwilę orientację, nie mogła dobrze pomyśleć. Przynajmniej nic sobie nie złamała. Zamknęła oczy i oddychała głęboko. Wiele razy spadła z drzewa poza krainą, pierwszy raz jednak zakończył się złamaną łapą.

Stille

Shinq obserwowała matkę zza gałęzi świerku. Nagle zauważyła, że konar się złamał i Berenika musiała zeskoczyć. Zachowywała się dziwnie, jakby coś ja bolało, więc Dowódczyni postanowiła do niej pobiec, ile miała sił w łapach.
- Nic Ci nie jest? - spytała troskliwie i dotknęła swoim noskiem jej noska. Brała poczucie winy na siebie, gdyż nie powinna się chować w miejscach, w których nikt nigdy by jej nie odnalazł. Poza tym, Beret jest starszy.

Berenika

Tak, Beret starszy. O całe pięć lat. Kości miał całe, tylko trochę obity po przewróceniu się na bok. Niestety, ale upadła na kamyk. Gdyby nie miała futra, na jej udzie widniały całkiem duży siniak. Wstała powoli, lecz fala bólu zalała jej umysł.
- Nic... mi nie jest. - Powiedziała, robiąc dużo wysiłek by nie rozpłakać się. Teraz Shinq powinna wiedzieć, czym kończą się takie zabawy na drzewach. Wadera ostrożnie podniosła się i usiadła. Widziała jak przez mgłę, lecz jej stan z każdą chwilą poprawiał się, tylko łapy strasznie bolały. W razie czego położyła się na brzuchu. Musiała ochłonąć po tych wszystkich wrażeniach.

Stille

Samica była niczym kot. Potrafiła się wspinać po wszystkim doskonale i zawsze upadała na najmniej bolesną część ciała. Dosłownie jak kot na cztery łapy. Szinia zerknęła podejrzliwie na Berenikę i pogładziła ja po głowie.
- Spokojnie, za chwilę dojdziesz do siebie. - odpowiedziała czule i pocałowała ją w czółko. Musiała się przecież zaopiekować matką, bo jeszcze by tu nam padła.

Berenika

Berecik jednak nie miała ochoty paść na miejscu. Była zbyt młoda, by umrzeć mimo dziewięciu lat na karku. No, to wcale nie jest tak dużo, lecz niedługo będzie czas się odmłodzić dzięki magii. Podobno jest to możliwe, słyszała, że ktoś już tak zrobił. Może niedługo pójdzie do Kaji Meyit i poprosi o coś, co odmłodzi ją przynajmniej o cztery, pięć lat? Trza zobaczyć, na razie jednak jest fajnie mieć tyle lat. Czasami się zapomina, że w ogóle jest się tak doświadczoną i starszą osobą. No, bez przesady z tą starością. A wracając do tematu; Ber poczuła, że siły do niej wracają. Wstała niepewnie.
- Już mi lepiej. - Powiedziała zadowolona.

Stille

Ciekawe co chodziło po główce mentorki? Oj dużo rzeczy. Czuła, że jej dusza jest teraz szczęśliwa. Podniosła łeb. Jej ślepiom ukazały się przeróżne kształty chmur, lecące w blasku słońca. Jakież to było piękne, takie magiczne! Odetchnęła z ulgą. Miała ochotę wzbić się w powietrze, szybować niczym ptak, wolny ptak. Cóż to było za marzenie? A jeśli się spełni? Wtedy Shinq nie będzie miała już marzeń, lecz to największe się spełni. Z uśmiechem patrzyła na tęczę, która dosłownie przed chwilą się utworzyła.
- Patrz! Jaka ładna tęcza! - oznajmiła mamie i wskazała ją łapą.

Berenika

Ber również spojrzała w tęczę. Miała dwa marzenia. Jedno z nich, to zostać Latającym Wilkiem, zaś drugie; tajemnica. Objąć wymarzoną od dawna posadę, lecz na to musi jeszcze jakiś czas poczekać. Musi się przede wszystkim przygotować do testu, gdyż wymaga to wielu umiejętności i doświadczenia. Będzie ciężko, ale gdy Ber się uda, osiągnie jeden z dwóch celów, a wtedy będzie mogła spokojnie zostać Latającym i bujać w obłokach.