Przepaść

Sirius

Kontemplacje nad widocznym z góry krajobrazem, przerwało mu nagłe nieswoje uczucie. Poczuł na sobie czyjś natrętny wzrok. Obrócił się powoli, by jego oczom ukazał się inny wilk. Czemu on się tak w niego wpatruje? Chce czegoś? Może to jakiś psychol, od takich trzeba trzymać się z daleka. Dziwnie się poczuł. Nieśpiesznie nałożył kapelusz. W nim zawsze czuje się bezpieczniej. Nie żeby się bał, ale ten wzrok był niepokojący. Mówiłem już, że psychol?
- Czego duszyczka pragnie? - zaczepił, szczerząc się szerokim, zarozumiałym uśmiechem, do szarawego wilka.

Shathow

Przybiegła tu aby... zasadniczo, to nie wiedziała po co tu przybyła. Wyhamowała na samej krawędzi przepaści, po czym spojrzała w dół. Widok był naprawdę piękny, ale też niebezpieczny i ociupinkę przerażający. Kiwnęła głową pozostałym wilkom, i wróciła do podziwiania przepaści. Młodej waderze wydała się ona olbrzymia. Bezdenna. Ciekawe co jest na dole...

Justin

Przybiegł tu Justin. Nie czuł się dobrze w tej krainie. Nie chciał również wracać. Westchnął, instynkt zaprowadził go aż tu. Umierający z głodu dorosły wilk podszedł do krawędzi przepaści. Spojrzał w dół. Drżał ze zmęczenia, strachu i podniecenia. Trzy rzeczy na jeden raz. Mieszanka wybuchowa. Było mało czasu, nikt nie chciał go powstrzymać...
Wybuchł. Wybuchł cichym płaczem. Usiadł i spojrzał w górę. Było ciemno. Księżyc w pełni. Pełen smutku posłał swój ostatni zew, zew niesiony na własnych skrzydłach nie zatrzymujący się o wierzchołki drzew. Głosił o bliskiej śmierci. To już było pewne. Napiął mięśnie i z żalem pomyślał o świecie. Tam gdzie pójdzie będzie piękniej i żyźniej, nigdy nie będzie cierpiał w głód i pragnienie.
Skoczył. Skoczył w przepaść. Na jego facjacie widniał uśmiech pełen szczęścia i radości. Umierał z sercem szczęśliwym jak nigdy. Już nigdy nie odczuje ciężaru życia.
Umarł. Umarł, o tak. W ten sposób zakończyła się jego historia, w ten sposób spadło z niego brzemię życia, któremu przyszło tak niedługo dręczyć jego duszę. Odszedł na ten lepszy świat. Widział przed sobą cudowne rzeczy, polany pełne zwierzyny. Nie czuł ciężaru. W końcu zaznał szczęścia i radości.
Koniec. Jego ciało leżało na dnie przepaści, zaś na martwej twarzy dalej widniał uśmiech i ślady łez. Oczy były zamknięte, nie ruszał się. Nie żył. I nigdy nie powróci.

Sirius

Obserwował w ciszy i skupieniu basiora, który nagle znalazł się na tym terenie. Milcząc, wgapiał się w niego bezczelnie. Nie zauważył go. Zresztą, to ma jakieś znaczenie? Podejrzewam, że żadnego. Analizował ruchy nowo przybyłego gościa, starając się domyślić co ten zamierza zrobić. Czy on... Tak, chyba tak. Na pewno. O, już to zrobił. Skoczył. Odebrał sobie życie, w szybki, skuteczny i w miarę bezbolesny sposób. Syriusz podszedł do krawędzi urwiska, spoglądając w dół i próbując dojrzeć ciało. Parsknął głośny śmiechem. Jakim słabym trzeba być, by wybrać własną śmierć, najżałośniejszy sposób na rozwiązanie problemów. Wola życia, walki to coś co powinien mieć we krwi każdy wilk. Inaczej staje się bezwolnym psem. Obrócił się w stronę Mouna, który do tej pory siedział cicho. Zachichotał.
- Też zamierzasz skakać? Oh, nieszczęśliwcu... - rzekł, przesadnym, ironicznym tonem. Jak ma zamiar skakać, to będzie kolejna atrakcja, yaay!

Ikiru

Ikiru przybył tu szybkim, pełnym życia kroku, dzierżąc na twarzy wesoły, entuzjastyczny i pełny siebie uśmieszek. Dziwne, rzadko kto tak dobrze przyjmuje fakt, że umrze. Tak, bowiem Ikiru dobrze wiedział, że tego nie da się przeżyć. Że to zbyt wysoko, zbyt niebezpiecznie - mimo to jego ego było zbyt wielkie, by dostrzec fakt, że i on zalicza się do całości. A po za tym - spójrzcie na te nędzne rączki, wychudzone ciało - posypie się szybciej niż domek z kart. Sam się na to pisał, sam chciał, sam podjął ostateczne decyzję. Obrócił się, jakby sprawdzając, gdzie April. Ktoś musi to zobaczyć!

April

April nie kazała na siebie długo czekać, bo już po chwili pojawiła się na szczycie urwiska. Zerknęła w dół, oceniając wysokość z jakiej przyjdzie skakać jej nowemu, młodszemu koledze. Naprawdę nie znalazł w krainie wyższego miejsca? Wytężyła wzrok, szacując położenie dna i czas upadku. Odsunęła się od krawędzi, rozsiadając się wygodnie przy sporym kamieniu.
- I co? Nie boisz się? Tu jeest naprawdę wysooko - oznajmiła, próbując podpuścić Ikiru. Jeśli w jakiś sposób wyjdzie bez szwanku, to ona będzie skłonna uwierzyć w jego mniemaną megaepickość. Ale i tak nie przeżyje, więc nie uwierzy.

Severus

Zapewne Sev nie szedłby w te strony, ale znając Seva, trzeba wiedzieć, że całkowicie się nie zna na terenach i orientacji w terenie. Szedł więc zadowolony, mimo, że słońce grzało mu w łeb, nos swędział, tobołek już boleśnie obijał się między barkami a opuszki mu odpadały. Nawet uszy mu oklapły. Zerknął na dwa dziwaczne kształty, które (według niego) gibały się nad przepaścią. Dwaj wariaci. Chętnie popchnie ich w przepaść. Poruszył łbem, aż mu strzeliło w karku. Cóż, było mu ciężej bo miał jeszcze poroże, prawda?

Ikiru

- Przecież tu jest niziutko! - wciąż chciał popisywać się odwagą, megazajebistością. Przybliżył się trochę do krawędzi urwiska, spojrzał w dół, po czym trochę nerwowo się zaśmiał i odsunął spory krok do tyłu. Kilka głębokich oddechów, kilka zapewnień, że nic się nie stanie, że jego epickość wytworzy pod nim poduszki powietrzne i odbije się od dna w olśniewającym stylu. Tak, jest już gotowy. Absolutnie.
- Oto ja, Ikiru, pokaże wam wszystkim, że jestem zajebisty, Rozumiecie to, wszyscy?! Zrobię to! Skoczę z tego piepr*onego urwiska, i nic mi się nie stanie! Rozumiecie?! - coś trochę biedaka poniosło, w końcu kto względnie normalny mógłby krzyczeć takie rzeczy? W jego głosie, poza pewnością siebie, można było dostrzec coś jeszcze. Nie do końca dało się to określić - coś w stylu prowokacji, 'spójrzcie na mnie'. Ostatni raz uśmiechnął się jeszcze do April, odsunął się od brzegu i skoczył z rozpędu. Tak, zrobił to. Skoczył.
Zanim zdał sobie sprawę, że jest tu o wiele wyżej, niż przypuszczał było już za późno, i chwile później dało się słyszeć cichy, nieprzyjemny huk.

Severus

Skacze? Samobójca? Przypominało mu to wyskoczenie z łajby ku uciesze syren lub rekinów, chociaż i tak wolał przeciąganie pod burtą. Podlazł bliżej i go szlag trafił, słysząc słowa Ikiru. Zajebisty? ON KUR*A ZAJEBISTY? Prychnął pod nosem, podłażąc jeszcze bliżej. Zapewne gdyby Ikiru sam nie skoczył to Sev by go wypchnął. Wyściubił nos za krawędź urwiska, patrząc jak leci~ albo nie.

April

Co tu robi ten jeleniopodobny stwór? Miało nie być niepotrzebnych widzów, którzy zadawaliby niepotrzebne pytania. Ale poradzi sobie. Zabierze ciało zanim ten zorientuje się o co chodzi.
- Ja go sobie biorę - syknęła w stronę Seva. Gdy Ikiru skończył przemowę, poderwała się na równe nogi, podbiegając do krawędzi urwiska.
- ŻYYJEESZ?! Oczywiście, że nie!! Haha! - zaśmiała się co najmniej niepokojąco, po czym podeszła do ścieżki prowadzącej w dół, tej łagodnej, stworzonej specjalnie na te chwile jak ta. Nucąc pod nosem wesołą melodyjkę, skocznym krokiem schodziła po ciało. Już rozplanowując co zrobi z kolejnymi organami, szybko posuwała się w dół.

Ikiru

Ikiru wydał z siebie bliżej nieokreślony jęk, wypluwając przy tym sporo krwi. Nawet, jeśli większość kości ma zapewne połamanych, nie wspominając, co stało się z organami wewnętrznymi - mimo to jakimś cudem przeżył! Albo właśnie umiera.
Nie jest dobrze, nie jest dobrze. która część mojego planu nie zadziałała? - pomyślał sobie, gdyż na mówienie sił nie miał. Zupełnie nie wiadomo dlaczego. W końcu tylko, tak trochę, skoczył z urwiska! Fakt, że przeżył bardzo go radował, choć na twarzy zarysowany był jedynie grymas bólu .
Kaszlnął, wypluwając kolejną dawkę krwi.
- Nnnnenjeie dobfrrrry pomfysl. - wymamrotał nie do końca wiadome słowa, nieudolnie próbując się podnieść.

Severus

Prychnął, ruszając za April. Zaczepnie kłapnął jej kłami obok zadka. Sev często wyskakiwał za burtę, jednak nie miał ochoty spaść na sam dół, także ocierał się niemal bokiem o ścianę, nie chcąc podejść bliżej krawędzi ścieżki. Przeszedł go dreszcz wspomnień, gdy zauważył parę wilczych szkieletów porozrzucanych tam i tam. Grobowiec. Przypominało mu to ciche, zatopione statki, na których ledwo wystających częściach wisiały przywiązane i niezwykle skutecznie zasuszone zwłoki jako ozdoba. Wreszcie dojrzał niedoszłego trupa. Patrząc na to, że już zaczął marudzić - wynikało, że żył. Westchnął, spodziewając się, że będą musieli go składać do kupy. Wilczyca będzie niepocieszona, najwidoczniej chciała coś sobie wziąć.

April

Zatrzymała się nagle, stając jak wryta i wgapiając się w to co teoretycznie powinno być już martwe. Teoretycznie. April chyba zbyt często polegała na samej teorii.
- Dlaczego ty żyjeeesz...? - jęknęła z żalem. A może Ikiru po prostu jest w agoni? Za parę minut wszystko będzie tak jak powinno. Ale ona nie może tu tak stać. Zaraz zarzucą jej nakłanianie nieletnich do samobójstw i wyrzucą z krainy.
- Nie ruszaj się. Umieraj szybciej, bo ktoś tu przy... - za późno. Teraz ma przechlapane.
- Wiesz co? Możesz żyć, poozwalaam cii - dodała szybko, mając nadzieję, że w jakiś sposób nikt niczego jej nie zarzuci.

Ikiru

Nie do końca wiadomo jak dojrzewający przeżył. Może nie jest w najlepszym stanie i najpewniej jest teraz w stanie agonii, ale walić szczegóły, ważne, że żyje!
- Mfófilem Chi! - z trudem podniósł powieki, kierując swe przekrwione oczy na April. Chciał się zaśmiać, ale zamiast tego zachłysnął się krwiąć, nieudolnie próbując ją z siebie wydostać.
- Chybfa cos sobhie slamalem. - dodał po chwili, z trudem wypowiadając każde słowo. Aż, dziwne, że taki gadatliwy jest.
Próbował się podnieść, ale zamiast tego wygiął jedną z łap pod dziwnym kątem, a gdzieś w nieokreślonym miejscu w jego ciele coś strzyknęło donośnie. Ten zareagował tylko cichym 'au' i znów położył łeb na ziemie.

Severus

Wyminął zgrabnie wilczycę, pacając ją po boku ogonem i zlazł na dół, myśląc intensywnie. Pewnie się połamał i ma krwawienie.. tam w środku.. cholera jasna, dlaczego się nic nie nauczył o opatrywaniu chociaż? Byłby jakiś szpan, kurde, nie musiałby się teraz męczyć i pytać: a tu cię boli, a tuuu? Nie, nie, nie.. Przecież muszą mieć tu jakąś lecznicę, prawda? Podlazł bliżej. Rudacz był niezłej postury więc raczej Ikiru podniesie. Ale czy doniesie w jednym kawałku? E, nie. Tknął jego wykrzywioną łapę nosem z pobłażliwym uśmiechem.

Ikiru

O nie, takie tłumy w okół niego, a on bezczynnie na ziemi leży, taplając się we własnej krwi - toż to niedopuszczalne.
- Zostfaf mnie. - wymamrotał do Sev'a, oświadczając, że sam może wstać. Ależ on zabawny.
Powolnie podniósł lewą łapę, która była w nieco lepszym stanie niż prawa - która to złamana była przynajmniej w dwóch miejscach. Wbił pazury w ziemię, z grymasem bólu na twarzy próbował ustawić drugą z kończyn. Nie wiadomo, czy to adrenalina, czy też nie było tak źle, jak myślał - ale jakoś udało mu się postawić. Teraz nogi - z tym będzie trudniej. Jedna z nich nie sprawiła mu wprawdzie zbytnich problemów, ale drugiej w ogóle nie czuł.
Z trudem utrzymując równowagę i wyglądając, delikatnie mówiąc, nie najlepiej, ale udało mu się powstać - nic to jednak nie dało, bo po chwili znów leżał na ziemi, plując krwią.

April

Wgapiała się w umęczonego Ikiru nieobecnym wzrokiem. Zostawić żeby się wykrwawił? Zabrać do legowiska i poczekać aż umrze sam z siebie? Oba rozwiązania złe. Rodzina szybko zauważy zniknięcie dojrzewającego, a że wszystkie ślady wzkazują na nią, to pewnie się zemszczą. Ale ona nic nie zrobiła, sam się założył, do niczego nie zmuszała. Co z tego, była obok i nie pomogła. Zerknęła na Ikiru, próbującego powstać na własnych siłach. Jak zetrzeć z siebie podejrzenia? Ah, to przecież oczywiste! Wilczyca przydreptała w stronę rannego i nie zważając na ewentualne protesty, delikatnie umieściła go na grzbiecie. Jak można było wywnioskować z poprzednich postów, Ikiru nie był ciężki, więc uniesienie go nie stanowiło problemu.
- Tylko się nie szarp - ostrzeżenie
było całkiem uzasadnione, gdyż dojrzewający był zaskakująco ruchliwy jak na ciężko rannego. Pewnie szok pourazowy. Nie czekając długo, ruszyła w stronę lecznicy. Może tam zawyrokują beznadziejny przypadek i oddadzą jej ciało?

oboje z.t.

Severus

Miał ochotę walnąć go jeszcze raz w łeb, żeby padł i stracił przytomność. Ikiru go irytował - nie mógł tego ukryć, a łapa mu świerzbiła. Zerknął na April, biorąc wdech. Chyba się trochę zamyśliła. Miał zamiar wziąć wilka za jedną z krzywych łapek i wynieść, jednak April go ubiegła. Westchnął i znikł z terenów urwiska, idąc w inną stronę niż oni.

/zt.

Onnea

Przepaść - miejsce śmierci tak wielu istnień - Onn nie do końca pojmowała, czemuż ktokolwiek mógłby odbierać sobie tak cudowny dar, jakim jest życie? A z resztą, pomińmy samą przyczynę - czemu akurat skok z Urwiska? Te sekundy, kiedy ciało i umysł trwają w kompletniej, końcowej agonii są niezwykle bolesne - jedyną zaletą takiego sposobu umierania, o ile w ogóle można powiedzieć, że śmierć ma jakieś zalety, że wygląda to naprawdę spektakularnie.
Jakby wilki liczyły, że ktoś w ostatnich momentach ich życia począł się zachwycać, jak zjawiskowo zakończyli życie. Głupie.
I tak trwając w głębokich zamysłach Onnea przybyła tu - z delikatnym, typowym dla niej uśmiechem na twarzy, przysiadła, spoglądając na eteryczną czerń nieboskłonu.

Shathow

Długo stała gapiąc się w dół. Myślała o czymś, ale już zdążyła zpomnieć, o czym. Opuściła to miejsce.

zt.

Pisz nieco dłuższe posty. Powyższego na upartego można by się przyczepić ; ))