Skały wyjących

Kalina

- Raz widziałam dwugłowego karalucha. Ale to dobrze, że masz dystans do siebie - powiedziała Kalina, spoglądając spokojnie na wilka. - Samokrytyka w dzisiejszych czasach jest bardzo rzadko spotykana - nawet nie zdawała sobie sprawy, że przez przypadek może znowu narobić sobie wrogów... Ale akurat język nie był czymś, nad czym wadera panowała.

Tarvos Trigaranus

- Dystans? Samokrytyka? Nie. Brzydzę się sam siebie. Ale to nie zmienia faktu, że jest mi ze sobą dobrze. Kiedy widzę strach, panikę kiedy się pojawiam, kiedy doprowadzam do cierpienia... - powiedział z lubością - Zobacz jaki jestem! - to mówiąc otworzył czaszkę ukazując obdarty ze skóry łeb aż do linii brwi, nagą czaszkę, z której wiecznie spływała czarna krew. Miał pokiereszowaną resztę facjaty i ciekające pioruny czerwone oczy.

Kalina

- W istocie - obleśne - powiedziała Kalina, spoglądając na wilka z dziwnym opanowaniem i spokojem, jaki dziś gościł w jej oczach. Jednak coś w sposobie bycia tego wilka ją ciekawiło, więc nie odrywała od niego wzroku, nawet po stwierdzeniu tej obleśności.

Tarvos Trigaranus

Z rechotem zamknął czaszkę z charakterystycznym klapnięciem kości i przeciągnął zbyt długimi pazurami po skale ostrząc je, tak na zaś.
- Co tak się gapisz? - powiedział nie patrząc na nią a na swoje łapy. - Nie sądzę bym był na tyle interesujący. Może lepiej pokazałabyś tej pokrace, że to ty nad nią górujesz? Byłby to ciekawy widok... zwłaszcza, że zamierzam ją zabić. Nie, nie teraz. Jeszcze trochę czasu minie. Chcę by cierpiała opuszczając ten świat a nie sprawić tym innym istotom ulgę. - dodał z paskudnym uśmiechem.

Kalina

- Patrzę, bo do mnie mówisz - odpowiedziała Kalina. - Ale nie sądzę, bym miała ochotę z nią rozmawiać - dodała spokojnie, przenosząc swoje ciało z jednej skały, na drugą, nieco wyższą. Tak, lubiła mieć lepszy widok na wszystko, co się wokół niej działo - zwłaszcza z góry.

Tarvos Trigaranus

Wywrócił ślepiami.
- A czy ja mówię o rozmowie? - powiedział patrząc na Kaline spode łba. - Rozmowa to najmniej efektywny sposób "dogadywania" się z takimi robalami. Lepiej ich poturbować, patrzeć jak wyją z bólu, jak proszą o litość... To prawdziwe pokazanie swojej wyższości. Nie, rozmowa...tfu! - splunął śliną i wskoczył na skałę obok Kaliny - Ona nic nie wnosi. Kto mocny w pysku, ten nie ma nic do pokazania. Ten jest słaby i wątły. - dodał owijając ich obojga swym wyliniałym, w pewnych miejscach łysym ogonem.

Kalina

- Po co? - zapytała wilczyca, spoglądając z zaciekawieniem na wilka. Wzdrygnęła się lekko, kiedy usiadł obok niej, jednak czekała na odpowiedź - ona wolała patrzeć. Jeżeli ktoś cierpiał, to Kalina była obserwatorem. Nigdy w nic nie ingerowała, nigdy nie była sprawcą niczego co złe, czy dobre. Ona tylko stała z boku i póki sprawa bezpośrednio nie tyczyła się jej, nie robiła zupełnie nic.

Tarvos Trigaranus

Przeniósł na nią swoje spojrzenie, ukryte w ciemnych oczodołach.
- Po co? Dla satysfakcji, oczywiście. Sprawia mi to ogromną przyjemność... w pewnym sensie, to moja pasja. Upuszczać z ofiary krew, by czuła, że umiera. Rozrywać ich ciało, żeby wyli z bólu. Kiedy patrzę na cierpienie... czuję się jak w raju. - powiedział z ogromną satysfakcją w głosie przypominając sobie swoje ofiary.

Kalina

Kalina tylko wzruszyła ramionami. Owszem, inni nazywali ją wredną, pyskatą i niegrzeczną, jednak sprowadzało się to do jej sposobu bycia, nie czynów. Ot, na przykład gracze RPG nazwaliby jej charakter neutralnie złym. Bo była zła, oczywiście dopóki zanadto nie musiała się przemęczać.
- A nie jest to zbyt... nużące? - spytała. Ile w końcu flaków i krwi można oglądać w przeciągu całego życia?

Tarvos Trigaranus

Czyżby Kalina trafiła w sedno?
- Czasem. Wtedy jestem... raczej spokojną istotą. Jak teraz z tobą. Ponadto nie uważam cię za istotę wartą zamordowania. Może z ciebie jeszcze wyrosnąć godna uwagi wilczyca, nie jak to... coś na dole. Brzydzą mnie istoty takie jak ona, cukierkowate damulki, które nie poradziłyby sobie w normalnym życiu, gdyby nie rodzice albo kpina losu. Morduję, bo tak chcę. Bo tego mnie nauczyło moje własne rodzeństwo. - to mówiąc podniósł łeb ku niebu - Dobrze wam tam? - zarechotał paskudnie i westchnął z zadowoleniem.

Kalina

- Skoro zabijanie słabych, denerwujących istot sprawia ci radość, to niestety nie mogę cię zrozumieć. Po co tak uparcie robić to, co przychodzi łatwo i bez większych problemów? Prawdziwą satysfakcję może przynieść tylko to, co kosztowało dużo. To co przyszło łatwo szybko może się znudzić - powiedziała wilczyca spokojnie. Podobała jej się ta rozmowa i co najważniejsze - w końcu coś ciekawego zaczęło się dziać.

Tarvos Trigaranus

Uśmiechnął się.
- Właśnie chodzi o to by znajdować coraz to bardziej ekscytujące i ciekawe sposoby na mord.Każdy inaczej krzyczy, błaga... To jest ciekawe. Planowanie, zastraszanie, czekanie na odpowiedni moment... i doprowadzenie do mordu. Często broni tych istot rodzina, przyjaciele, stado. To ekscytujące... Np. porwanie jej dziecka i partnera, by musiała wybrać kogo uśmiercę a kogo jej oddam, w dniu jej urodzin lub innej ważnej dla tej istoty daty. - powiedział a jej oczy błysnęły.

Kalina

Kalina skrzywiła się.
- Czy ja wiem, czy to takie ekscytujące... - powiedziała spokojnie. - Znacznie lepiej czerpać z tego jakąś korzyść, niż tylko chwilowa radość. Dajmy na to, czemu by nie wykorzystać kogoś jako karmiciela, fundatora dachu nad głową, czy czegoś podobnego? Na co mi martwa osoba, skoro żywe przynoszą znacznie lepsze korzyści?

Tarvos Trigaranus

Tarvos potargał Kalinę po głowie.
- Uwierz mi, istoty w takim stanie robią co zechcę. Nawet nie muszę mówić, same pytają czego chcę. Wiele w swoim życiu już pobrałem od ofiar. Wszystko można uzyskać od takiej istoty. - zamruczał z zadowoleniem myśląc o ostatniej przygodzie z niejaką Morte. Taka była nieświadomie posłuszna, a do tego o wszystkim będzie pamiętała.

Kalina

Kalina zamyśliła się.
- Hmm... To rzeczywiście może być ciekawym doświadczeniem - powiedziała spoglądając w niebo. - A tak poza tym, jak się zwiesz? - zapytała. Wolała na w razie czego poznać imię swego rozmówcy. A nuż przyda się jej kiedyś. Do czegoś. Teraz nie wiem, do czego, ale może kiedyś będę już wiedziała.

Tarvos Trigaranus

- W istocie, ciekawe. - odparł i uśmiechnął się. - Tarvos Trigaranus. Spec od mordu. A ty? - zadał pytanie i aż się wzdrygnął. Od kiedy to go interesowało jakie imię nosi inna istota? Zadziwiające co się z nim dzieje... Niemniej jednak nie zamierzał się tym przejmować raz na jakiś czas warto się normalnie zachować. I musiał niechętnie przyznać, że Kalina go w pewnym sensie fascynowała.

Kalina

Wilczyca chwilę tylko zastanawiała się, czy zdradzić wilkowi swoje jakże tajemnicze imię, które przez jej nieuwagę i tak znało już zdecydowanie za dużo osób.
- Kalina - powiedziała w końcu, spokojnym, opanowanym głosem. - Masz długie imię - stwierdziła inteligentnie. - Znaczy ono coś? - spytała, z niewiadomych przyczyn nagle zainteresowana. A może chciała po prostu podtrzymać rozmowę?

Tarvos Trigaranus

- To imię nosił celtycki bóg wyobrażany jako byk z trzema żurawiami na grzbiecie. Mam takie imię, ponieważ... kiedy mi rozdrapywało rodzeństwo skórę na czaszce, to właśnie wskakiwało mi na plecy. - powiedział niezbyt zadowolonym tonem, wywołanym wyłącznie przez wspomnienia. Zacisnął jedynie łapę na kamieniu robiąc w nim lekkie szramy. - Ale spotkała ich zasłużona kara... - dodał i zaśmiał się złośliwie.

Kalina

- Żurawiami... - powtórzyła Kalina spokojnie, ponownie przenosząc wzrok na niebo. - I tak jest trochę za długie. Mogę mówić ci Tarvos? - zapytała. Zresztą, nieważne jaka by nie padła odpowiedź, Kalina właśnie tak miała zamiar od tej pory mówić do ów tajemniczego wilka. Niewiele było osób, których zdanie ją obchodziło, jeżeli już coś sobie wybrała. Zresztą, chyba w ogóle takich osób nie było.

Tarvos Trigaranus

- Wszystko jedno, który człon mego imienia wybierzesz. Rzadko kto bowiem mówi mi po imieniu lub je w ogóle zna. - odpowiedział patrząc na Kaline z zaciekawieniem. - Umiejętność bycia znanym bez wymieniania swego imienia jest moją pewną zaletą. A nazw przypinano mi wiele, jedne mniej zabawne, inne bardzo. Czasami zastanawiam się skąd te marne kreatury biorą owe nazwy, ale czasem śmiech bierze zważywszy na ich brak sensu.