Skały wyjących

Tarvos Trigaranus

- Moje plany? - zapytał nieco zdziwiony, że kogoś to obchodzi. - Nie mam planów. Egzystuję bo muszę. Odpłacam się wiecznie za moje krzywdy, nienawidzę istot cukierkowych i takich jak to coś na dole. Jestem czymś na zwór czarną owcą naszego gatunku, eliminuję robale, męty i i tego, kto akurat mi podpadnie lub się napatoczy. - odparł zastanawiając się nad sensem jego życia.

Kalina

Kalina zamyśliła się. Jej milczenia trwało dość długo, jak na tę jej niezawodną inteligencję, w końcu jednak spokojnie spojrzała na wilka i powiedziała:
- Musisz być strasznie nieszczęśliwy, Tarvosie - zmarszczyła czoło jakby w wyrazie głębokiej zadumy i tak właśnie przyglądała się wilkowi. Skoro całe życie tylko się mści i nienawidzi, to chyba nie jest najweselszym osobnikiem.

Viy Curay

- Z taką mordą to ja też bym był nieszczęśliwy. - burknął dotąd milczący Viju. Czasami zachowuje się niczym obrażone dziecko. Wprawdzie wyglądał na starego, ale duchem wciąż był młody. W końcu gdy to ciało mu się znudzi to znajdzie sobie inne, taka zaleta demoniczności. Zamachał nienaturalnie długim, postrzępionym ogonem. Na jego kufę wlazł szyderczy, demoniczny uśmieszek, a z braku tematu począł czekać, aż kto inny zacznie rozmowę.

Kalina

Kalina wysłała pełne wyrzutu spojrzenie w stronę demona. Dlaczego nie chciała, żeby obrażał Tarvosa? Tego nie umiała zrozumieć. Na pewno nie uważała go za sympatycznego, ale lubiła z nim rozmawiać i interesowało ją, co jeszcze ma do powiedzenia. Co nie zmienia faktu, iż przyczyna jej zachowania nadal pozostała niezbadana.

Tarvos Trigaranus

Tarvos chyba po raz pierwszy w swoim życiu uśmiechnął się normalnie, leciutko. Ani nie podle, ani złośliwie, nawet bez nutki złośliwości.
- Czy nieszczęśliwy. Myślę, że bardziej przywykłem do takiego stosunku do mnie, takiego stanu rzeczy, aniżeli tego czy daje mi to szczęście. Takie nawyki i taki stan świadomości. Jak mówiłem pewne rzeczy dają mi satysfakcję, ale w istocie, nie wiem co to szczęście. - odpowiedział spokojnym tonem, co było kolejną niecodziennością, tak jak fakt, że mówi o swoim wnętrzu osobie obcej. Przeniósł na chwilę swoje spojrzenie na Viya.
- Na całe szczęście nie wygląd jest jedynym wyznacznikiem stanu ducha i mi na wyglądzie nie zależy. Na opiniach takich istot jak ty tym bardziej mi nie zależy i mam cię głęboko w zadzie. - to mówiąc wskazał przydługim pazurem na swój wychudły tyłek i spojrzał na Kalinę. - Wybacz mi to odszczeknięcie. Nie potrafię zapanować do końca nad swoją podłą i skazaną na potępienie naturą. Ku mojej uciesze mam przyjemność rozmawiać z tobą, a twój widok potrafi... sprawić mi przyjemność. - powiedział w pewnym zamyśleniu, co było kompletną przeciwnością jego typowego stylu wysławiania.

Kalina

Kalina dokładnie wysłuchała słów wilka. Kiedy jednak skończył swoją wypowiedź na jej twarz wypłynął wyraz głębokiego zdumienia. To miało być miłe, czy wredne? To komplement czy kąśliwa uwaga? - pomyślała wilczyca, której nikt nigdy nie powiedział nic sympatycznego. Do dzisiaj.
- Dziękuję - burknęła tylko, a na jej pyszczku pojawił się dziwny rumieniec. Yep, tak właśnie jest być przez kogoś lubianym.

Tarvos Trigaranus

Tarvos skinął lekko łbem wilczycy. Był osobnikiem o specyficznym charakterze, ale nigdy nie doświadczył czegoś takiego. Spokoju i braku chęci rzucenia się na istotę, z którą prowadził konwersację. Nawet nie postrzegał jej jak kogoś do mordu. Potrząsnął łbem by wybić się z tego dziwactwa, ale nic z tego. Co się z nim działo? Czyżby się wreszcie uspokajał? O nie! Na pewno nie na stałe. Chyba tylko przy Kalinie taki był. Ciekawe kiedy ten dziwny stan jego świadomości się skończy a wróci normalny.

Kalina

Wilczyca zaś ponownie zaczęła zastanawiać się, dlaczego ta rozmowa stanęła. Czyżby pojawienie się Vija zaczęło ją krępować? Niemożliwe, nie było niczego, co mogłoby ją krępować przed powiedzeniem tego, co miałaby powiedzieć. Tylko po ostatnich słowach Tarvosa czuła dziwne zakłopotanie. Chcąc przerwać to zachowanie odetchnęła cicho i powiedziała:
- Ciemno się robi - po czym zastanowiła się, dlaczego stwierdziła ten widoczny fakt.

Tarvos Trigaranus

Wilk podniósł nieco łeb by spojrzeć na niebo.
- Tak. Nie przeszkadza mi to, a tobie? - zapytał opuszczając łeb. Obecność Viya była dla niego po prostu nieprzyjemnym obowiązkiem tej chwili, ale nie sądził by zmuszała go do zmiany otoczenia. Tacy jak on szybko się nudzą i prędzej czy później opuści to miejsce, a tak przynajmniej sądził pan TT.

Kalina

- Nie - odpowiedziała lakonicznie Kalina. Kiedy było ciemno, nie musiała patrzeć na nikogo i co lepsze - nikt nie musiał patrzeć na nią. Tak było znacznie, znacznie lepiej, niż kiedy promienie słońca odkrywały przed każdym wszystkie szczegóły. Wadera westchnęła i zaczęła bawić się końcówką swojego puszystego ogona. I znowu, znowu ta cisza...

Tarvos Trigaranus

- Ciemność jest dobra. W niej nie widać kiedy nadejdzie koniec. - powiedział w zamyśleniu. Tyle razy, kiedy on wyłaniał się z ciemności, tyle razy mordował w ciemnościach doprowadzając ofiarę do szaleństwa. - I daje ogrom możliwości na działanie. - dodał z lekkim uśmiechem szaleńca.

Kalina

Kalina wzdrygnęła się. W mroku zawsze mogła się ukryć, słuchać, kiedy było ciemno mniej osób ją otaczało... Lecz wraz z tym przychodził strach. Strach, że ktoś może za nią stać, że może w ciemności kryje się coś złego i że właściwie nigdy nie wiedziała, kiedy nadejdzie koniec - może właśnie w takiej ciemności?
- Tak, masz rację - powiedziała w końcu.

Tarvos Trigaranus

Tarvos zarechotał rozbawiony.
- I to nas różni. Nie boję się niczego, a ty końca. - powiedział kładąc się z gruchotem na głazie i założył łapę na łapę. Tak wiele istot bała się śmierci. Według niego był to śmieszny strach. Co życie takiego dawało? Chyba nic. A śmierć był tylko kolejnym przystankiem.

Kalina

Prawda była taka, że Kalina nie wierzyła w życie pozagrobowe. Dlatego nie chciała umierać. Bała się śmierci, bo czuła, że z jej nadejściem wszystko się skończy. Byli tacy, co żyli wyłącznie po to, żeby potem rozpocząć coś nowego - nawet swój żywot ustawiali względem tego życia po życiu. Ona nie. Ona żyła dla siebie, dla chwili, sama rozwiązywała kłopoty i wiedziała, że nikt się nią nie opiekuje i nikt nie obserwuje jej czynów. Można rzec, że była panią swego losu...

Tarvos Trigaranus

A pan T miał gdzieś życie pozagrobowe, reinkarnacje i wszelkie inne formy bytu. Jak to on.
- Słuchaj, umrze ci się, zostaniesz duchem, pójdziesz do jakiegoś szamana czy tam pośrednika dusz albo maga, zrobi z ciebie zombie albo kościotrupka i będzie miodzio. Dalej sobie żyjesz... tylko inaczej. - powiedział z psychopatycznym rechotem i po prostu strzelił ogonem niczym batem, przecinając powietrze.

Kalina

Kalina wzdrygnęła się ponownie. Zmartwychwstanie?
- Jakbym w ogóle miała po co wracać - powiedziała, oglądając się za siebie, żeby ten tekst brzmiał bardziej dramatycznie w chorym umyśle jego autorki, która zamroczona przeróżnymi anime robiła ze swoich postaci jakieś nie wiadomo co. Wilczyca jednak zaraz odwróciła wzrok i ponownie wlepiła go w Tarvosa. - A ty? Po swoich zemstach i sianiu grozy miałbyś po co wracać do świata żywych? - zapytała.

Tarvos Trigaranus

Wilk spojrzał na Kaline swym przenikliwym spojrzeniem.
- Choćby po to, żeby irytować, mordować i siać grozę wśród innych pokoleń. - odparł rozbawiony. W zasadzie nie przeszkadzałby mu smrodek zombie, ani gruchotanie kości kościotrupków. W zasadzie to już był skórą i kośćmi, zbyt wielkiej różnicy by nie było dla niego.

Kalina

- Ach, tak. Chyba masz tym punkcie obsesję. To niezdrowe - powiedziała wilczyca, jednak na jej pysku zabłąkał się cień lekkiego uśmiechu. Więc raczej nie mówiła poważnie, a nawet... O mój Boże, możliwe, iż żartowała. Cóż to się dzieje z tą istotą, gdzie chłód i powaga, które są jej nieodłączne? Wilczyca porzuciła swoje zajęcie, czyli zabawę końcówką ogona i omiotła spojrzeniem wszystko wokół. Tak, lepiej nie zagapiać się, kiedy w każdej chwili stać się może coś niespodziewanego.

Tarvos Trigaranus

Basior uśmiechnął się szeroko.
- Chyba trafiłaś w sedno mojego charakteru i egzystencji wiesz? - powiedział z nutką sarkazmu i tym samym szerokim wyszczerzem. Zaśmiał się wysoko i potrząsnął łbem by rozwiane wiatrem potargane kudły z niego się osunęły. Był na prawdę zaniedbanym osobnikiem. Ale kto na to patrzył, kiedy był mordowany?

Kalina

- To nie jest taki znów wyczyn, skoro wszelkie twoje myśli i cele zawsze łączą się z tym samym... - odpowiedziała spokojnie, zwracając na basiora swój zacny wzrok. Wtem, z przyczyn bliżej niewiadomych, Kalina uśmiechnęła się szeroko. A że nie uśmiechała się już dawno, w wyrazie twarzy nie dało się dostrzec ni radości, ni sympatii... Tak, ten gest był tylko zwykłym grymasem. Co nie znaczy, że Kaina nie robi postępów w stawaniu się normalną istotą.