Urwiskowa Łączka

Siomha Lorcan · Wysłany: Śro 22:42, 23 Mar 2011 Temat postu:

Posłała mu radosny uśmiech. Czemu? Poczuła się tak, jakby komuś pozwoliła wejść do jej prywatnego świata. Co prawda nie do końca tak było, ale uczucie podobne.
-Tak więc, za mną!- zawołała i paroma zwinnymi susami wyprzedziła Lauriego.- Musimy zejść z tych gór, bo wodospady są na terenie nizinnym, a więc będziemy mieć całkiem ładny spacerek.- uśmiechnęła się jeszcze raz i zniknęła za pobliskim zakrętem. Była pewna, ze wilk znajdzie ją po zapachu i dogoni.

zt.

//Jakby co, to nie mogę napisać pierwsza nad wodospadem, więc Ty to zrób, ok?//

Lauri Iloinen · Wysłany: Śro 22:52, 23 Mar 2011 Temat postu:

Ruszył biegiem za Siomhą, by nie stracić jej tropu i nie zbłądzić. Na jego pysku wciąż malował się wesoły uśmiech, biało-czarny, pręgowany ogon zaś majtał się radośnie na boki. Zaraz ślad po tym wilku zniknął z tego miejsca.

zt

Azazel

Maluch zwinnym krokiem, udał się ku urwiskowej łące. Jak to dziwnie brzmi. Go to i tak nie obchodziło, po prostu miał kaprys, by tu przyjść. Mały ogonek, machał szybko, a uszka postawione były na sztorc. Czemu ja wszystko zdrabniam? Nevermind. Kudos rozejrzał się dookoła. Nikogo tu nie ma. No cóż, pozostało mu tylko czekać, aż ktoś zagości w to miejsce. Samemu jest nudno!

Agresja

Długo czekać nie musiał, choć trudno powiedzieć, by był to jego szczęśliwy dzień. Albowiem przyszła tu Agresja. Agresja znudzona do granic możliwości, szukająca zaczepki - jakiejkolwiek. A szczeniak nadawał się do tego akuratnie... Ale zacznijmy od początku. Dawno, dawno temu urodziła się... Wróć! Przewińmy to do odpowiedniego momentu!
A więc: Wilczyca niebieskooka błąkała się po krainie i nudząc jak mops. Wynikało to z tego, ze nie miała przyjaciół, a to z kolei było skutkiem jej wybuchowego charakterku. Wilczyca więc szła i szła, aż w końcu wolnym, nieco zblazowanym krokiem weszła właśnie tu. Weszła i jej wzrok padł na szczeniaka. I sam widok takiego czegos, co nie jest jej rodzeństwem, ją zirytował.

Azazel

Maluch zaciekawiony spojrzał na nowo przybyłą. Podszedł kilka kroków bliżej niej, nadal bacznie ją obserwując. - Witam panią/ - Rzekł, po czym uśmiechnął się. 2 rzędy małych, acz ostrych ząbków ukazały się. Ten nadal machał wesoło ogonem, przyglądając się wciąż, szarej waderze. Usiadł, po czym zajął się sobą, bawiąc swym własnym ogonem. Jego ogon to doświadczony przeciwnik!

Agresja

- Witaj, mały... piesku - powiedziała, patrząc na jego obrożę. Ach, jak ona "kochała" wilki, które nosiły te parszywe "ozdóbki" pochodzące od ludzi. No ale cóż, jeśli chcą się zniżać do poziomu tych bez-mózgów psów. Warknęła cicho. Pociągnęła nosem i wyczuła słaby, ale jednak zapach Nocy. Czyli po zabawie - jak go skrzywdzi, to oni skrzywdzą ją. No ładnie.

Caro

Carosia bez skrupułów wtargnęła na polankę nucąc sobie jakąś przestarzałą piosenkę, za czasów, kiedy jeszcze mieszkała w puszczy. Widać, że nie była sama. No cóż, każdemu się przecież nie dogodzi, czyż nie? Uśmiechnęła się do siebie i usiadła nieopodal wilków.
- Witam... - odparła.

Agresja

Spojrzała na wilczycę. Jej spojrzenie nie było przychylne, zwłaszcza, gdy padło na uszy wadery:
- Witam kolejnego wielbiciela dwunogów - sarknęła cicho. Och, jak ona tego nie cierpiała! Tyle wilków nosiło ozdoby wyjęte spod ludzkiej ręki. Nawet jej matka niegdyś nosiła kolczyk, a teraz nosi szalik! Skaranie boskie z tą modą...

Qanthord

I nagle również w owe miejsce zjawił się smukły i pociągły basior o biało-fioletowej sierści. Zauważając wilki od razu do nich podbiegł.
- Witam. Jestem Qanthord, a wy? - rzekł z lekkim uśmiechem.
Najbardziej zaciekawiła go czarno-szara samica. Przyciągało go do niej też jeden fakt, że jest z Watahy Ognia. Po chwili samiec usiadł i zaczął oczekiwać na jakąś reakcję, któregoś wilka.

Caro

Młodsza przejechała łapą po kolczykach umieszczonych na jej lewym uchu. Zachichotała w stronę czarnej wilczycy i uśmiechnęła się do niej pogodnie.
- O to chodzi? - spytała. - Ah! Pojawiło się, gdy wyszłam z jeziora zmian! - dodała, po czym odgarnęła włosy sterczące jej przed oczyma.

Qanthord

Basior po chwili zaczął się przyglądać samicy, która właśnie przemawiała.
- Fajnie, w tym wglądasz. - oznajmił.
Basior wciąż siedział. Poprawił swoją grzywkę, postawił uszy na sztorc i oblizał się. Po chwili obrócił swój łeb w stronę młodego wilka, a następnie obrócił się ponownie w stronę jasno brązowej wilczycy.
- Jak się zwiesz? - zapytał kolejny raz, lecz tym razem chodziło mu głównie o ową wilczyce.

Agresja

- Ta, domyślam się. Ale to jezioro, jeśli się nie sprecyzujesz, spełnia życzenia twej duszy. Żałosne. - burknęła, odwracając głowę z niesmakiem. Spojrzała na wilka, którego dotąd ignorowała. Miał na sobie silny zapach Ognia, jednak na niej nie robiło to najmniejszego wrażenia. Równie dobrze dogadałaby się z kimś z Wiatru czy Wody. Równie dobrze, czyli w ogóle. Zlustrowała go dość zblazowanym i znudzonym spojrzeniem.

Qanthord

Wilk po jakimś czasie zrozumiał, że to nie ma większego sensu prosić się o odpowiedź lub kolejny raz pytać je o imię, gdyż wadery mają go daleko i głęboko gdzieś. Basior kiwnął głową, obrócił się i zaczął iść przed siebie. Po jakimś tam czasie zniknął i nie mogło było już go dostrzec.

z.t

Caro

No tak. Kolejny zastój. Dawno już go nie było. Łypnęła na odchodzącego wilka. Nie wypadało go już wołać, bo zniknął. Westchnęła i skierowała głowę na Agresję. Kolejna nie należąca do najmilszych, ale nie, Caro nie ma zamiaru kłócić się, czy walczyć. Uśmiechnęła się tylko do wilczycy po raz kolejny.
- Więc... - zaczęła. - Jak masz na imię?

Agresja

- Agresja - rzuciła krótko, odwracając głowę i westchnęła. Kolejna osoba do spławienia, czy tym razem może można będzie z takową pogadać? Rozejrzała się krótko i machnęła ogonem tuż nad ziemią, jakoby w geście irytacji. Leczy czy była to właśnie ona?

Caro

- Ah, tak... - westchnęła. - Ja jestem Caro.
Uśmiechnęła się lekko, po czym usiadła i poszurała łapą po ziemi.
- Więc... skąd pochodzisz? - rzekła wpatrując się w waderę. Było w niej coś interesującego, coś dziwnego, czego młodsza nie dostrzegła jeszcze w innych wilczycach.

Agresja

Westchnęła tylko i znów spojrzała na wilczycę.
- Stąd. Z Watahy Wiatru, konkretniej. - Położyła się, patrząc na waderę. Może tym razem porozmawia z kimś normalnie? Może... Odkąd dorosła nie robiła tego. No cóż. Nie łatwe jest życie "szaleńca". Zwłaszcza, gdy trzeba grać... Nieważne.

Caro

Wilczyca przymrużyła oczy i poruszyła lekko nosem. Zaraz potem znormalniała i wlepiła oczy w Agresję.
- Opowiedz mi coś o sobie... - odparła.
Tak, Carosia była zagorzałą słuchaczką. Uwielbiała słuchać innych, a potem przeprowadzać z nimi szczere, długie rozmowy. Podobnie jak i userka.

Agresja

Wilczyca tym razem zirytowała się poważnie. Nie lubiła, gdy ktoś obcy wtykał nos w jej sprawy. Z drugiej strony... Jeszcze nikomu nie opowiadała o sobie.
- Nie jestem pewna czy chcesz słuchać o mnie. Moja historia nie sprawi Ci przyjemności, a mi jej opowiadanie.
To dziwne. wilczyca nie warczała, nie rzucała się... Ciekawe, co by było, gdyby nie miała napadów agresji? I ciekawe, skąd one się wzięły... To nie było normalne...

Caro

Wilczyca zachowała lekki uśmieszek i zamknęła na chwile swe oczęta.
- No cóż... jeśli nie chcesz, to nie opowiadaj. - rzekła. - Jednak musisz wiedzieć, że zawsze chętnie Cię wysłucham i w każdej chwili będę mogła posłużyć dobrą radą.
Nagle Carosia przypomniała sobie o czymś ważnym co miała zrobić.
- Przepraszam... muszę iść! To pilne... - rzekła z przepraszającym wyrazem twarzy i szybko pobiegła w stronę ziem nocy i ognia. Wilki z pewnością potrzebowały pomocy z liskiem.