Urwiskowa Łączka

Lilia

Łąka jak łąka rosną tu czerwone kwiatki i przecina ją rzeczka czyściutka w której spokojnie można się wykąpać po polowaniu.Łąka jest obszerna sięga aż po urwisko i dół w urwisko.Można miękko wylądować bez urazu.Jest chłodno ale ciepło gdyż dociera tu słońce jest malowniczo kiedy zachodzi słońce.Wszędzie widać domy ludzi w oddali.Mozna myśleć
------------------------------
Usiadła lekko spoglądając krawędź urwiska.Skoczyła lekkomyślnie.Stukła sobie łapę.Wybiegła natychmiastowo do lecznicy.

Carly

W zwolnionym tempie przybiegła tu Carly, w głowie mając piosenkę 'we are the champions'. - Krocz pączku, krocz~! - odezwała się basowym głosem, również w zwolnionym tempie. Gdy ujrzała łąkę i słaniające się na niej ostatnie kwiaty, przystanęła i skoczyła na nią. Oczywiście nie wycelowała i wyryła łbem o ziemię. - Saaadzooonki... - wybełkotała, leżąc na brzuchu z tyłkiem w górze. Akurat wylądowała przed niebieskim kwiatkiem.

Siomha Lorcan

Idąc poczuła zapach jakiejś wadery. Skryta przez cień, sunęła, niemal nie dotykając łapami podłoża. Była cicha i bezszelestna. Gdy wadera upadła, Siom doskoczyła do niej jednym susem. Przechyliła łeb, patrząc z zaciekawieniem.

Carly

Carly widząc ten nagły skok, pisnęła krótko, poturlała się dalej i zwinnie wstała, na wszelki wypadek mając ogon położony sztywno, a głowę na wysokości jej tułowia. Gdy ujrzała, iż to biała wilczyca, uśmiechnęła się, a jej ogon opadł. - Cześć, jestem Carly - usiadła, machając ogonem na boki. Czuła od tej wilczycy silną woń Watahy Wiatru. Kilka dni temu słyszała głos Karenaj, zwołującej wilki Wiatru na zebranie. Więc wszystkie watahy teraz obchodzą sprawy organizacyjne, no, no. Raz na rok trzeba.

Siomha Lorcan

- A ja Siomha.- przedstawiła się. Znała woń Carly- Wataha Wiatru?- spytała. Również usiadła. Nie widziała jej na zebraniu, ale to nic nie znaczyło. Swój, pozna swego. Przechyliła łeb, badając wilczycę przenikliwym wzrokiem.

Carly

- Nie, Wody - pokręciła łbem przecząco - Chociaż faktycznie, winnam należeć do Wiatru, pasuję tam charakterem, dlatego rozumiem, że mogłaś się pomylić - uśmiechnęła się po przyjacielsku i jeszcze raz poruszyła porywczo ogonem, zaraz owijając go wokół łap i brzucha.

Siomha Lorcan

- No cóż. Mój błąd. Ale dałabym sobie łapę uciąć, że pochodzisz z Wiatru.- ,,I straciłabyś ją."- potrząsnęła łbem, by odgonić dzikie myśli.- Nieważne.- uśmiechnęła się.- Spacerowałaś, czy miałaś jakiś cel, przychodząc tutaj?- spytała.

KokuRai

Wiatr zaczął wiać, a Koku przyszłą właśnie w to miejsce. Ciągnęła ogon po ziemi, a z jej czerwonych oczy leciały łzy. Wadera podniosła głowę i zauważyła dwie wilczycę, a następnie jakiś zielony krzak. Wskoczyła do niego i zwinęła się w kłębek sierści. Zamknęła oczka, ale łzy nadal leciał z jej oczu.

Carly

Wilczyca uniosła łeb, przyglądając się szarzejącym z każdą chwilą chmurom. Zbiera się na deszcz. - Ot tak, przemierzałam krainę - powiedziała. Przez chwilę zatopiła się w tych pierzastych obłokach, gdy nagle ją olśniło. - Ah! Ty jesteś Siomha Lorcan, Dowódca Łowców w Watasze Wiatru! - uśmiechnęła się szeroko, dumna ze swego odkrycia. Fakt faktem, całkiem o tym zapomniała. Kto by pomyślał, że kiedyś będzie miała do czynienia z tak ważną osobistością jak Dowódca Łowców. Cóż, może sama spróbuje swych sił na Dowódcę Szpiegów? Tylko... komu by miała dowodzić..? Jest jedynym aktualnym Szpiegiem w Wodzie... Wtem usłyszała jakiś szmer i szlochanie. Uniosła do góry koliście uniesione uszka i wstała, rozglądając się dookoła.

Siomha Lorcan

- Tak, to ja.- zdziwiła się, że ktoś o niej słyszał. Lecz co to? słyszała cichutkie szlochanie. Wciąż miała miękkie serce, więc podniosła się. Spojrzała na Carly i wskazała łbem ,,szlochający krzew". Podeszła do niego i odgarnęła pyskiem gałęzie. Zobaczyła małą, puchatą, czarną kuleczkę.

Carly

Carly na znak towarzyszki podbiegła giętkim krokiem do krzewu. Jej oczom, ukazała się mała, czarna kulka. Z zaciekawieniem podniosła ogon, wywijając nim na boki. - Ale maleństwo... - szepnęła jakby do siebie, zapominając o całym świecie. Delikatnie tknęła zimnym nosem małą istotkę.

Siomha Lorcan

Siomha zniżyła pysk.- Ciekawe, czemu ta mała płacze.- szepnęła. Usiadła, wciąż pochylona nad małym ciałkiem. Spojrzała na Carly. Dawno nie miała do czynienia z płaczącymi wilczkami, ale czuła, że nie powinny go/jej tak zostawiać.

Carly

A wilczyca zapomniała o całym świecie, teraz liczyła się tylko malutka, bowiem Carly czuła się jak przy spotkaniu Ariany. Małe, bezbronne szczenię, usłane łzami. Usiadła, nie spuszczając wzroku z małej postaci.

Siomha Lorcan

Siomha zamilkła. Widziała w oczach Carly coś, co czasami widziała w odbiciu swoich oczu. Macierzyństwo? Tak... dokładnie to. Ona jednak nie dała się ponieść całkowicie uczuciom- nie mogła przecież przygarniać każdej takiej istotki. To było by nie realne.

KokuRai

Koku otworzyła oczka i ujrzała te wilczyce, które widziała wcześniej. - Witam - powiedziała zapłakanym głosem. Po chwili otarła łapką łzy i się uśmiechnęła. - Jestem KokuRai, ale mówcie na mnie Koku - przedstawiła się jednak w jej duszy nadal był płacz.

Carly

- Cześć KokuRai, ja jestem Carly - uśmiechnęła się do szczenięcia, a jej ogon od nowa zaczął merdać na boki. Delikatnie ujęła w łapy szczenię i wyciągnęła z krzaków. - Dlaczego płaczesz? - zapytała czułym głosem, owijając niesforny ogon wokół tylnych łap.

Siomha Lorcan

Siom zmrużyła ślepia, a jej pysk ukazał ciepły uśmiech.- Jestem Siomha.- przedstawiła się.- Koku... co Ci się stało?- spytała troskliwie. Była teraz usposobieniem łagodności i delikatności. Nie chciała wystraszyć małej.

Dorian

Wszedł na teren urwiska. Szedł już dłuższy czas kiedy wyczuł nieznajome sobie zapachy. Zaczął więc podchodzić bliżej i zauważył białą wilczycę oraz Szczeniaka jak i trzecią wilczycę. Podszedł najbliżej do białej wilczycy i powiedział jej do ucha.
-Witam.-Zawsze tak robił.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się krzywo.- Słyszałam cię.- odszepnęła. Odwróciła łeb w stronę wilka. Zlustrowała go spojrzeniem. widziała go po raz pierwszy w życiu.- Siomha.- przedstawiła się. Małe wilczątko przestało ja aż tak absorbować- Carly da sobie radę sama.- A Tyś kto?

Dorian

-Miło mi poznać tak piękną panią.-Powiedziała ukłonił się i podniósł jej łapę i pocałował ja.
-Zwę się Dorian.-Powiedział wyprostowując się.
Ten wilk zawsze miał tak wyszukane maniery. I zawszę się tak zachowywał taka to juz jego natura była.