Zielone Urwisko.

Sharera · Wysłany: Pon 21:24, 21 Mar 2011 Temat postu:

Trochę się zamyśliłam, uśmiechnęłam się do wilczycy i do wilka, rozejrzałam się dookoła, sprawdzałam czy nikt, nowy tu nie zawędrował, nie wiedziałam co powiedzieć, bo trochę rozmowy opuściłam, więc czekałam, aż coś powiedzą. Jednak po jakimś czasie, poszłam w stronę wyjścia, po chwili mnie tam nie było.
zt.

Mystic

Mystic przyszedł tu powoli. Od razu poczuł się pewniej, gdy pozwiedzał trochę. Cóż, teraz się rozejrzał. Było to urwisko, lecz jakże zielono było w tym miejscu. Wciągnął powietrze przesycone wonią trawy. odszedł do krawędzi i spojrzał w dół. Cóż, wysoko było. Jednak nie miał zamiaru tu długo siedzieć. Już uciekł stąd, zaginął w dali.

zt.

Tibia

Tibia bała się tędy przechodzić. Ale to jedyna krótka droga do doliny kwiatów. Szła więc powoli środkiem urwiska, omijając przepaście. Gdy wreszcie widziała koniec trasy, ucieszyła się niemiara!
*Uff, co za szczęście...*
Ale jak to się mówi: "Nie ciesz się za wcześniej" jest niestety prawdą...
Podłoże po którym chodziłą Tibia, zawaliło się mimo jej lekkiego ciała. Jednak, ponieważ jej atrybut to zwinnośc - Szybko chwyciła się gałązki i weszła na klif.
*Ale przygoda!* smiała się Tibia. Komu to powiedziec?

Trina

Nad Zielonym Urwiskiem pojawiła się niebieska wadera, z zielonymi oczami. Niecodzienny widok. Rozejrzała się dokładnie, w końcu musiała wiedzieć gdzie jest i zobaczyć, czy daleko ma do spadku. Położyła się więc na trawce, uważnie obserwując otoczenie. Przy odrobinie szczęścia może kogoś pozna.

Lauri Iloinen

Spomiędzy zarośli wyszedł duży, biały wilk z czarnymi pręgami. O, jak miło! Wreszcie Lauri wrócił do krainy po baaaardzo długiej włóczędze poza granicami. Złotooki zaśmiał się pod nosem na myśl, że Siomha byłaby zapewne zawiedziona, gdyby dowiedziała się, że nie zabrał jej na tak długi 'spacerek'. Właśnie, ciekawe, co u niej... wilk zatrzymał się na skraju urwiska i spojrzał w dół, na zieleniące się dno, jakby chciał wypatrzeć znajomą w tym gąszczu drzew i krzewów.

Trina

Podniosła pyszczek, patrząc na wilka, który właśnie się tu pojawił. Przekręciło go lekko i podniosła się powoli z trawy. Usiadła nieco bliżej wilka, z lekkim uśmiechem.
- Witam Pana... Jak zwie się tak zacny basior?
Powiedziała uwodzącym głosem. Ona nie robiła tego specjalnie, już miała taką barwę głosu. Zlustrowała go uważnie zielonymi oczami.

Lauri Iloinen

Dość gwałtownym ruchem odwrócił łeb ku wilczycy. Trochę go zaskoczyła, nie zauważył je wcześniej. Szybko na jego pysku pojawił się zwyczajny dla Lauriego łagodny uśmiech.
- Lauri Iloinen - odrzekł krótko. Popatrzył na waderę z uwagą i dodał, nie tracąc uśmiechu. - I ten zacny basior o skomplikowanym nazwisku też by chciał wiedzieć, z kim ma w tej chwili do czynienia.

Trina

Uśmiechnęła się do basiora i zatrzepotała rzęsami.
- Trina, mój drogi. Zwę się Trina. A Pan ma naprawdę bardzo ładne imię i nazwisko.
Powiedziała i poruszyła ogonem, nie spuszczając wilka z oczu. Podniosła się z miejsca i zaczęła okrążać wilka.
- Mhm.. Masz zamiar być kiedyś wojownikiem...? Wywnioskowałam to po budowie ciała..
Stanęła przed wilkiem z tym samym, uroczym uśmiechem.

Lauri Iloinen

- Cóż nie planowałem jeszcze przyszłości, droga Trino - odparł, a jego głos również nabrał głębszego, wyrazistego charakteru. Nie było to jednak spowodowane zamiarami uwodzenia rozmówczyni. Lauri bowiem kierował się w tej chwili myślą o zabawie. Śmieszyła go nieco postawa nowo poznanej wadery, choć na razie nie chciał dawać o tym znać, pomijając ten przerysowany ton. - Ja za to wolę nie zastanawiać się, jaki zawód ty planujesz obrać na podstawie nawyków, które sobie wyrobiłaś.

Trina

Ona też go wcale nie uwodziła, skądże znowu. W końcu ona była miła, grzeczna i urocza. Prawda?
- Jeszcze nie? Czemuż to?
Zapytała, nadal go pilnie obserwując. A kim ona chciała być w przyszłości? No cóż, nie zastanawiała się nad tym.
- W takim razie.. Na jakim stanowisku mnie widzisz?
No, chodziło oczywiście o range. Szpieg, łowca, czy jak.

Lauri Iloinen

- Ciebie... na stanowisku, hm... niańki? - odrzekł z lekkim rozbawieniem, obrzuciwszy wilczycę z pozoru bardzo uważnym spojrzeniem. Cóż, Trina nie skojarzyła mu się z nikim innym. Sprawiała wrażenie delikatnej wadery, co wykluczało większość rang.

Trina

-Niańka? O, to bardzo fajnie. Nie ma zbyt dużo roboty, aczkolwiek...
Chwilę się zastanowiła, no niańką to by była dobrą. Nie dość, że ładna, to delikatna jak kwiatek.
- Długo jesteś w tej krainie?
Zapytała, lekko przekrzywiając głowę w prawą stronę. Ta pozycja dodawała jej uroku i słodkości, dlatego bardzo ją lubiła.

Lauri Iloinen

- Na tyle długo, by w miarę rozeznać się w tych terenach. Ale swoim stażem w krainie stałych bywalców bym raczej nie zachwycił - odpowiedział. Cóż, Lauri często znikał, choć nieraz obiecywał sobie, że już więcej tego nie zrobi. Niestety, nie potrafił wyplenić z siebie natury włóczęgi. Ale przecież najważniejsze było, że zawsze tu wracał, prawda?

Trina

- Aha. Widać, że lubisz podróżować i poznawać nowe krainy.
Stwierdziła po chwili. Ciekawa była czy dużo miejsc już zwiedził, po za krainą. A może go o to zapyta? No właśnie, że wcześniej nie pomyślała.
- A dużo już miejsc zwiedziłeś, po za tą krainą?
Ach te piękne pytania. Naprawdę kochała je zadawać. Możliwe, że niektórych to irytowało. Ale na przykład gdyby ona miała odpowiadać, to byłoby gorzej, bo tego to nie lubiła.

Lauri Iloinen

- Całkiem sporo. Całe dzieciństwo spędziłem na wędrówce. Moi rodzice byli parą włóczykijów - odpowiedział i uśmiechnął się na wspomnienie rodziny. Rozmowa z Triną stała się nieco przyjemniejsza. Może dlatego, że wilczyca przestała kusząco trzepotać rzęsami, co go tylko denerwowało?

Trina

No tak, nie chciała mieć opinii jak Enary... Właśnie sobie o niej przypomniała, i dlatego przestała. Aż była ciekawa, czy Shajena też uda jej się uwieść, ale raczej nie.. On na takie nie leciał.
- W takim razie, miałeś również ciekawe dzieciństwo, czyż nie?
Zapytała, machając lekko puchatym ogonem. Ona nie wędrowała, ona miała wojny klanów. Więc nie można tego uznać za coś przyjemnego.

Lauri Iloinen

Zaśmiał się.
- Dzieciństwo, w którym nigdy nie budzisz się dwa razy w tym samym miejscu nie mogło być nudne - odpowiedział. Jak na razie jedyne, co go nudziło, to ta rozmowa. Cóż, początkowe zachowanie Triny automatycznie Lauriego do niej zdystansowało. Dlatego teraz nie starał się podjąć żadnego ciekawego tematu.

Trina

Szczerze, to i ją nudziła ta rozmowa. A.. Ciekawszych tematów to chyba raczej nie było... Aczkolwiek, gdyby się postarała to i by znalazła. Podniosła się z miejsca wyglądając za krawędź przepaści.
-Na pewno wiele osób tu zginęło, prawda?
Kurczę, nudziło jej się. A po tym wilku widać, że nie przepada za flirtami i tak dalej. No trudno... Wilczyca machnęła ogonami, patrząc w dół. Na pewno nie chciała by się znaleźć tam na dole.

Naomi

Nagle zza krzaków wyjawiła się ona. Drobna wilczyca z uśmiechem na twarzy i nieco rozczochranym, białym futrem. Po długiej wędrowce była już trochę zmęczona. Chciała odpocząć w miłym towarzystwie innych wilków, poznać kogoś nowego. Ucieszyła się na widok nieznajomych, którzy najwyraźniej ze sobą flirtowali. Chociaż.. gdy Ada nieco przyjrzała się wilkom.. uznała, że po prostu ze sobą rozmawiają.
- Witam.. jestem Ada - rzekła i uśmiechnęła się uroczo. - Mam nadzieje, że nie przeszkadzam - dodała pośpiesznie.

Trina

Wilczyca odeszła od krawędzi i obróciła się w stronę nowo przybyłej wadery, z uśmiechem, który prawie nigdy nie znika z jej drobnego i uroczego pyszczka.
-Witam, witam. Jestem Trina, miło mi Cię poznać Ado.
Powiedziała, patrząc na drobną waderę. No, rzeczywiście była drobna... Może bardziej niż Trina...