Bursztynowy Wodospad

Beherit

Złączył przednie łapy i z powrotem oparł o nie pysk. Przymrużył lekko ślepia, całkiem oddając się rozmyślaniom. Przywoływał w pamięci wszystkie wilki i wilczyce poznane w tej krainie. Czy ktokolwiek z nich tu jeszcze mieszkał?

Sune

Wstałam i zaczęłam oglądać gwiazdy. Byłam w nie tak wpatrzona, że nie zauważyłam kamienia. Przewróciłam się. Leżałam przez chwilę w bezruchu. Odczuwałam straszny ból w łapie.

Beherit

Spojrzał na wilczycę. Nie miał zbytniej chęci na ciągnięcie jej do lecznicy, lecz czy nie obiecał sobie ostatnio, że spróbuje się zmienić? Wstał i jeszcze raz spojrzał na Sune. Podszedł do niej i spytał, pochylając nad nią łeb. - Pomóc ci w czymś?

Sune

- Nie, dziękuję. Chyba sobie poradzę - odpowiedziałam niepewnie. Obiecałam sobie być silną wilczycą. Sama nie wiedziałam co robić, ponieważ ból nie dawał mi spokoju.

Beherit

Odsunął się od wilczycy o dwa czy trzy kroki i usiadł, nie spuszczając jej z oczu. - Chyba? - powtórzył po niej i dodał. - W takim razie tu posiedzę. Na wszelki wypadek.

Sune

Patrzyłam przez chwilę na wilka. Wydawał mi się być raczej niedostępną i zamkniętą w sobie istotą, więc dlaczego usiadł obok mnie i powiedział coś, co dotarło do mnie dopiero po kilku sekundach?
- Muszę sobie jakoś radzić w życiu. Nie zawsze znajdzie się ktoś taki jak ty. I co wtedy zrobię? - odpowiedziałam

Beherit

- Zginiesz marnie - odrzekł, uśmiechając się nikle. Odchrząknął. Owinął łapy ogonem i dodał. - Skorzystanie z czyjejś pomocy nie zawsze oznacza słabość.

Sune

- Dobrze, w takim razie poddaję się - odpowiedziałam zupełnie rozkojarzona. Byłam trochę śpiąca, bolała mnie łapa, nie mogłam się na niczym skupić. Popatrzyłam na wilka jakbym chciała mu coś powiedzieć, nie miałam jednak siły.

Beherit

- Mam pomóc ci dojść do lecznicy? - zapytał. - Sam ci nie pomogę. Zanim odpowiesz sprawdź jednak czy łapa jest spuchnięta i czy możesz nią poruszyć.

Sune

Wstałam, popatrzyłam na łapę. Była spuchnięta, ale mogłam nią ruszać.
- Jest trochę spuchnięta. Poza tym wszystko w porządku - powiedziałam spokojnie, uśmiechając się delikanie

Beherit

- Czyli nie jest złamana i nie ma sensu zaprzątać głów medykom. Oczywiście, o ile w ogóle jacyś w tej lecznicy są - powiedział. Doskonale pamiętał jak to było kiedyś. Nawet nie było tu porządnego lekarza. A teraz? Znalazłoby się nawet kilku stróżów prawa.

Sune

- Całe szczęście - westchnęłam głośno. Położyłam się na grzbiecie i znów wpatrywałam się w gwiazdy. Później zamknęłam oczy. Ból stopniowo przechodził, a ja powoli przenosiłam się w świat snów.

Beherit

Wstał. Odwrócił się na pięcie i z powrotem poszedł do miejsca, w którym poprzednio leżał. Położył się tak samo jak wcześniej.

Sune

Słońce było już na niebie. Ogrzewając swoimi promieniami krainę, raziło mnie prosto w oczy. Powoli zaczęłam się budzić. Otworzyłam jedno oko, później drugie. Przeciągnęłam się i próbowałam sobie przypomnieć co tu robię. Spokojnie wstałam i zobaczyłam leżącego wilka. Wszystko mi się przypomniało.

Beherit

A on ani na chwilę nie zmrużył oka. Leżał z opartym o łapy pyskiem i, machając delikatnie końcówką ogona, był zajęty swoimi myślami.

Sune

Miałam ochotę podejść do wilka i podziękować za wczorajszą pomoc, jednak wydawało mi się, że był bardzo zamyślony. Nie chciałam mu przeszkadzać. Wstałam i dokładnie na niego patrzyłam.

Beherit

Nie musiał nawet sprawdzać by zorientować się, że wilczyca go obserwuje. Wystarczyła mu jego intuicja. - Masz do mnie jeszcze jakaś sprawę? - spytał, nie odrywajac wzroku od wodospadu.

Sune

- Chciałam tylko podziękować - odpowiedziałam spokojnie. Odwróciłam łeb w stronę drzew. "Trochę zgłodniałam" pomyślałam "Może bym się tak wybrała na małe polowanie" kontynuowałam rozmyślanie

Beherit

Dopiero teraz spojrzał na wilczycę. Uśmiechnął się delikatnie i odrzekł. - Nie masz za co mi dziękować. W końcu w niczym ci nie pomogłem, prawda?

Sune

- Dotrzymałeś mi towarzystwa gdy się źle czułam - powiedziałam. Delikatnie uśmiechnęłam się do wilka, a później spojrzałam na wodę.