Bursztynowy Wodospad

Beherit

- Skoro tak... - mruknął tylko i uśmiechnął się. On sam czegoś takiego na pewno nie uznałby za pomoc. Ba, jego drażniłaby czyjaś obecność gdy męczyłby się z bólu.

Sune

Popatrzyłam chwilę na wilka. Usiadłam i dotknęłam łapy. Opuchlizna prawie zeszła. Przeniosłam wzrok na niebo. Słońce powoli przybierało czerwoną jak krew barwę. "Lubię zachody słońca" pomyślałam.

Beherit

Z powrotem oparł pysk na przednich łapach. Choć siedział nad tym wodospadem już od dłuższego czasu, nie miał zamiaru się stąd ruszać.
Jak na razie tylko tu panowały cisza i spokój.

Sune

Siedzieliśmy razem przy wodospadzie. Ja wpatrywałam się w zachód słońca - on nie wiem. Siedzieliśmy tu już cały dzień, zamieniliśmy ze sobą kilka krótkich zdań i jakoś żadnemu z nas nie spieszyło się do rozpoczęcia rozmowy. I było mi tak dobrze, spokojnie.

Beherit

Wciąż uporczywie wpatrywał się w ścianę wody, wciąż rozmyślając nad jednym - sensem swojego pobytu w tej krainie. Do Sune się nie odzywał. Bo w końcu nie byli tu razem. Tkwili nad tym wodospadem zdecydowanie osobno, a fakt, że siedzieli niedaleko był zwykłym przypadkiem, choć dla Beherit a trochę dziwnym. Według niego nic nie działo się bez przyczyny.

Sune

Słońce prawie utopiło się w wodzie. Zrobiło się ciemniej, gwiazdy powoli były widoczne na niebie. Spojrzałam na nie i przypomniał mi się wczorajszy, teraz śmieszny, dla mnie wypadek. Położyłam się na grzbiecie, teraz wszystkie konstelacje miałam jak na dłoni.

Beherit

A Beherit nadal tkwił w bezruchu, przyglądając się wodospadowi. Teraz strugi wody połyskiwały bajecznie w świetne księżyca. Jedyne co się w nim zmieniło to ogon, który w tej chwili poruszał się nieco szybciej niż poprzednio.

Sune

- Bajecznie - pomyślałam. Byłam tak wpatrzona w gwiazdy, że nie zwróciłam uwagi na to, iż powiedziałam to na głos. Mój uśpiony romantyzm do mnie powrócił. - Być tu z... - kontynuowałam głośnie rozmyślanie, o czym dalej nie wiedziałam.

Beherit

/Łe! Łe! A tamten avatar był taki śliczny! :</

Zastrzygł uchem, lecz niespecjalnie przejął się faktem, iż wilczyca rozmawia z, jak od razu pomyślał, swoim niewidzialnym kolegom. Obserwował wodę od długiego czasu, ale nie było po nim widać znużenia.

Sune

/Tak myślisz? Mnie się wydawało, że tamta wilczyca miała dziwny pysk ;p/

"Czy ja to powiedziałam na głos?" zastanowiłam się. "Chyba tak...", wstałam, spojrzałam na wilka, dobiegłam do wody. Miałam wielką ochotę do niej wskoczyć.

Beherit

/Ten pysk był właśnie taki faaaajny *_*/

Usłyszawszy szybkie kroki, przerwał rozmyślania i oderwał w końcu wzrok od wodospadu. Spojrzał na Sune ciekawy jej zamiarów.

Sune

/hmm... Naprawdę tak uważasz? ;p /

Stałam przy wodzie, schyliłam się i zaczęłam popijać wodę. Odwróciłam się i uśmiechnęłam do wilka. Wskoczyłam do wody. "Mhmm, cudownie" pomyślałam.

Beherit

/Tak/

Zmrużył ślepia, jeszcze przez chwilę patrząc na pluskającą się w wodzie wilczyce, po czym z powrotem oparł pysk o przednie łapy. - "A potem inni piją tę wodę" - pomyślał tylko.

Sune

Przepłynęłam na drugi brzeg. Cała mokra położyłam się na trawie. "Coś z kondycją u mnie cienko" pomyślałam, gdyż odczułam zmęczenie.

Beherit

Z powrotem wrócił do swoich dawnych rozmyślań. Znów zaczął poruszać powoli końcówką ogona. Poruszył skrzydłem, którego koniec był zanurzony w wodzie. Odczuwał w tym skrzydle coraz dotkliwszy chłód.

Sune

Leżałam wpatrzona w niebo. Przez moje ciało przeszedł dreszcz, zrobiło mi się zimno. Starałam się o tym nie myśleć, więc zaczęły mnie dręczyć różne, inne rzeczy. Przypomniała mi się moja matka. W jednej chwili do moich oczu napłynęły łzy wzruszenia.

Beherit

Zaklął cicho pod nosem i podniósł skrzydło. Było mu już w nie wystarczająco zimno. Zamachał nim kilka razy by szybciej osuszyć jego końcówkę, robiąc przy tym lodowaty wiatr.

Sune

Poczułam zimny powiew wiatru. Wstałam i zobaczyłam jak wilk machał skrzydłami. Zastanawiałam się co teraz robić. "Może iść do legowiska.."pomyślałam.

Beherit

Położył skrzydło tak by nie moczyło się już w wodzie. Teraz przylegało do boku wilka. Beherit kilka razy machnął szybciej ogonem. Z każdą chwilą namysłu ogarniała go coraz większa chęć odejścia z tej krainy.

Sune

Przebiegłam górą wodospadu i znalazłam się znów przy wilku. Popatrzyłam chwilę na niego i spokojnie zapytałam - Kim jesteś? - przeniosłam wzrok na wodospad.