Bursztynowy Wodospad

Beherit

Gwałtownie wyrwany z rozmyślań, spojrzał na wilczycę i patrzył tak na nią przez chwilę, dopóki nie dotarło do niego znaczenie jej słów. - Nikim szczególnym. Mówią na mnie Beherit - odpowiedział w końcu, choć był pewny, że niewiele jej to powie.

Sune

- Miło mi - odpowiedziałam. "Skoro nie zapytał mnie o to kim jestem, nie odpowiem mu" pomyślałam. "I tak sam o sobie niewiele powiedział" zapatrzyłam się na wodospad.

Beherit

- Mhm. Mnie również - odrzekł krótko. Westchnął. Zapowiadała się kolejna nudna rozmowa, taka sama jak wszystkie inne. Po chwili milczenia dodał. - Ja ci się przedstawiłem, więc z chęcią poznałbym twoje imię.

Sune

- Nazywają mnie Sune - odpowiedziałam, uważnie przyglądając się wilkowi. Popatrzyłam jak wiatr delikatnie otulał drzewa swoim oddechem . Zamknęłam oczy.
- Reszta nieważna - dodałam

Beherit

- Zapewne - mruknął. Podniósł drugie skrzydło i położył tak by przylegało do jego ciała. Noc robiła się coraz chłodniejsza. Po chwili dodał. - Ładne imię.

Sune

- Normalne, jest wiele ładniejszych - odpowiedziałam spokojnie. Wsłuchałam się w szum wody, spojrzałam na wilka - skrzydła.. - pomyślałam chyba trochę za głośno

Beherit

Gwałtownie odwrócił łeb i spojrzał na wilczycę. Uśmiechnął się kwaśno i rzekł. - Skrzydła. Są na tyle duże, że wszystkim rzucają się w oczy.

Sune

- Rzucają się, to prawda - odpowiedziałam patrząc na skrzydła. Znów przeszedł przeze mnie dreszcz. Robiło się coraz zimniej. "To już nie lato, niestety" pomyślałam i zwinęłam się w kłębek.

Beherit

Owinął łapy ogonem i z powrotem oparł pysk o przednie łapy. - "Te skrzydła są równie efektowne jak niepotrzebne" - pomyślał. Nic więcej o nich nie powiedział, w końcu Sune nie pytała.

Sune

Zastanawiałam się czy mogę zapytać o jego skrzydła "Może nie lubi o nich rozmawiać", myślałam. Zebrałam się na odwagę
- To nie częsty widok, spotkać wilka ze skrzydłami - stwierdziłam spokojnie zamykając oczy

Beherit

- W tej krainie owszem - odpowiedział, nie podnosząc głowy. - To wszystko zależy od rejonu. W niektórych miejscach żyją całe watahy, w których przeważają skrzydlate wilki.

Sune

"Hmm, więc tak" pomyślałam. Otworzyłam oczy, spojrzałam na skrzydła.
- Więc mam powód, by zapytać. Potrafisz latać? - zapytałam przenosząc wzrok na wodospad

Beherit

Westchnął. Wilczyca właśnie poruszyła wyjątkowo nieprzyjemny dla niego temat. - Umiałem i to nawet dobrze - powiedział, uniósł jedno skrzydło i podsunął jej wręcz pod nos. Wystarczyło się przyjrzeć by zauważyć, że w wielu miejscach jest wiele zgrubień i delikatnych skrzywień. Dodał. - Przyjrzyj im się. Kiedyś spadłem z bardzo wysoka podczas walki. Były tak pogruchotane, że zapewne minie jeszcze mnóstwo czasu zanim przywrócę je do stanu używalności. O ile w ogóle przywrócę.

Sune

Popatrzyłam na skrzydło, które podsunął "Rzeczywiście, nie wygląda najlepiej" pomyślałam
- Widzę - odpowiedziałam spokojnie - Nie musimy o tym rozmawiać jeśli nie chcesz - dodałam przenosząc wzrok na wilka

Beherit

Z powrotem położył skrzydło na ziemi. - Szczerze mówiąc, teraz to mi obojętne czy rozmawiamy o skrzydłach czy nie - powiedział. - Przywykłem.

Sune

- Przywykłeś? - powtórzyłam słowo wilka. Popatrzyłam na wodospad. Z każdą chwilą robiło się coraz zimniej.

Beherit

Zaśmiał się krótko. Czyżby wilczyca nie zrozumiała? - Tak... przywykłem do tego, że moje skrzydła są bezużyteczne - odpowiedział. - Jeśli od najmłodszych chwil życia posiada się jakąś zdolność i nagle się ją traci, na początku bardzo trudno się z tym pogodzić. A jeszcze trudniej rozmawiać.

Sune

- Rozumiem - odpowiedziałam po czym westchnęłam - pewnie chciałabyś znów zasmakować wzbicia się w górę niczym ptak? - zapytałam z nutką melancholii w głosie

Beherit

- Oczywiście, że tak - odpowiedział i westchnął lekko, mimowolnie spoglądając w gwieździste niebo. - Nawet sobie nie wyobrażasz jakie to wspaniałe uczucie... - o ile Beherit nigdy nie okazywał emocji, teraz w jego głosie nietrudno było dosłyszeć smutek.

Sune

Od razu wyczułam smutek w głosie wilka - takie jest życie... - odpowiedziałam z nostalgią - daje, a później zabiera - dodałam spuszczając łeb