Bursztynowy Wodospad

Beherit

- Masz bardzo rozsądne podejście - powiedział po chwili ciszy. On sam twierdził, że przyjaciele są w życiu całkowicie zbędni. Zawsze ufał tylko sobie.

Sune

- Powiedziałam po prostu to co myślę. Mam w życiu zasady, które przestrzegam - powiedziałam, spojrzałam na wilka - A ty? masz przyjaciół? - zapytałam

Beherit

- Przyjaciele? A po cóż mi oni? - spytał nadzwyczaj beztroskim tonem. Dodał. - Mnie ci... przyjaciele do szczęścia nie są potrzebni.

Sune

Spojrzałam na wilka z niezrozumiałym wyrazem na pysku - hmm, można i tak - pomyślałam głośno. "Z jednej strony go podziwiam" zastanowiłam się - ja bym tak nie potrafiła - powiedziałam cicho patrząc na ziemię

Beherit

- Twierdzisz, że nie masz przyjaciół i że nie potrafiłabyś bez nich żyć? Ciekawe - powiedział i uśmiechnął się lekko. Dodał. - Nie wierzę w przyjaźń. Wszyscy są nieszczerymi, interesownymi egoistami.

Sune

Westchnęłam. - To, że ty jesteś egoistą, nie znaczy, że wszyscy tacy są - odpowiedziałam spoglądając na wilka - a co do przyjaciół - dodałam - uważam, że na dłuższą metę trudno by mi było beż nich żyć - stwierdziłam spokojnie

Beherit

Uśmiechnął się lekko. No proszę, jak szybko się na nim poznała. - Na pewno jest coś w twoich słowach, jednakże ja jeszcze nigdy nie spotkałem altruisty. Nie mówię tu tylko o rasie wilczej, oczywiście.

Sune

- A gdybyś spotkał altruistę, byłbyś skłonny się z nim zaprzyjaźnić? - zapytałam spokojnie. "Ta rozmowa jest bez sensu" pomyślałam po czym spojrzałam na niebo.

Beherit

- Zapewne tak, lecz na zostanie przyjacielem trzeba zasłużyć. A to wymaga czasu - odrzekł i spojrzał na wilczycę. Spytał. - Skoro tak cię nudzi nasza rozmowa, po co ją ciągniesz?

Sune

"Czyta niezbyt dokładnie w moich myślach?" pomyślałam - Nie powiedziałam, że nudzi mnie nasza rozmowa - oznajmiłam stanowczo - jak już ci wcześnie mówiłam, też sądzę, że przyjaciół poznaje się latami - dodałam

Beherit

- Po cóż taki ostry ton? - spytał i roześmiał się. - Rozglądasz się co chwilę, skupiasz na gwiazdozbiorach... nietrudno to zinterpretować w taki sposób.

Sune

- w takim razie przepraszam, jeśli tak to odbierasz - sprostowałam spoglądając na wilka z delikatnym uśmiechem - to, że patrzę raz na niebo raz na wodospad, nie znaczy, że cię nie słucham - dodałam po czym westchnęłam

Beherit

- Wiem o tym - odrzekł krótko. Cóż innego mógł powiedzieć? Nie miał zamiaru ciągnąć tej rozmowy na siłę, nie miał tego w zwyczaju. Tak, Beherit zdecydowanie nie był rozmownym wilkiem.

Sune

Nikt nigdy nie był w stanie mnie zrozumieć, trudno było się domyślić o co w danym momencie mi chodzi. Podobało mi się to, chodź z czasem zaczęło być denerwujące. Nie tylko dla mnie. Teraz też przez mój dziwny charakter zapadła cisza. Siedząc na trawie pomyślałam "wiatr trochę ustąpił"

Beherit

Ponownie skierował wzrok na wodospad. Lubił patrzeć na tę ścianę wody, w księżycową noc wyglądała wyjątkowo pięknie.

Sune

W kilka chwil z dość ciekawej rozmowy zrobiła się cisza "Dlaczego ja zawsze muszę coś zepsuć" myślałam, byłam na siebie zła, ale chyba udawało mi się to jakoś ukryć.

Beherit

Zastrzygł uchem. - Wszystko w porządku? - zapytał po bardzo długiej chwili całkowitej ciszy. - Tak nagle zmilkłaś...

Sune

Nie odpowiedziałam na pytanie. Wolałam zadać następne - masz czasem siebie dosyć? - "to chyba było głupie pytanie, ale cóż już po fakcie" pomyślałam

Beherit

Spojrzał na Sune z nieukrywanym zaciekawieniem. Skąd takie pytanie? - Nawet dość często. Mam siebie dość zawsze gdy spoglądam w moje odbicie w jeziorze, gdy patrzę wstecz, w przeszłość... - odpowiedział. - Ale uważam, że każdy czasem miewa takie dziwne myśli.

Sune

Pokiwałam głową mówiąc - tak.. - westchnęłam - robi się coraz zimniej, muszę uciekać do legowiska - powiedziałam - do zobaczenia - dodałam, uśmiechnęłam się na pożegnanie i zniknęłam między drzewami