Bursztynowy Wodospad

Ray

Dmuchnął sobie w grzywkę przygwożdżony do pierwszej warstwy śniegu - Może...- odmruknął zaczepnie i mlasnął kłami. Naprężył mięśnie i przewrócił się kilka metrów dalej i teraz on leżał na niej jednak przodem do jej pyska. - Już Ci nie jest zimno? - spytał przecierając swym pyskiem wzdłuż jej klatki piersiowej i spoglądając w oczy.

Charlie

- Hm, mógłbyś się bardziej postarać - odrzekła zaczepnie. Przejechała swoim ogonem zaczynając od szyi, kończąc na tylnych łapach. Na jej pyszczku malował się niewinny wyraz, który po chwili zmienił się w łobuzerski uśmiech.

Ray

Zeskoczył z niej i podniósł sowim pyskiem kładąc na grzbiecie. Ruszył wolnym krokiem ku rozłożystej wierzbie. Pod jej koroną było sucho. - Bardziej się postarać. Też coś. - mruczał w myślach rozbawiony. Położył ją na ziemi i sam położył się na jej grzbiecie. - Spokojnie...zaraz Ci będzie cieplej. - szepnął jej do ucha i leżąc na niej przekazywał jej swoje ciepło. Nie przygniatał jej jednak. - Sama nie wie czego chcę. - pomyślał i usmiechnał się pod nosem.

Charlie

Nie ma co się dziwić, że było jej zimno. Ogień był jej żywiołem, kochała wszystko co ogniste. Spojrzała prosto w jego ślepia
- Masz jakąś rodzinę? - zapytała po chwili ciszy.

Ray

- Hmm...- dlaczego temat rodziny był dal niego taki trudny. Odkąd tylko pamiętał był sam i nigdy nie miał nikogo bliskiego, naprawdę bliskiego jego sercu. - ...właściwie nie. Wychowałem się sam praktycznie choć wiem, że zaraz po moich narodzinach zajmował się mną wilk z watahy, ale nie trwało to długo tyle bym umiał stać o własnych łapach. - zmrużył ślepia i zamilkł gdy sobie przypominał. Wolność, podejmowanie decyzji, dbanie o samego siebie i rządzenie się sobą było i piękne i bolesne z drugiej strony. Zwłaszcza gdy nadchodziła zimna i w długie zimowe, chłodne wieczory leżał sam pod kołdrą ze śniegu. W jakimś opustoszałym miejscu.

Charlie

Dokładnie wsłuchiwała się w jego słowa. Jej ślepia wciąż spoczywały na jego fioletowych oczach
- W takim razie, od zawsze byłeś samotny. Chciałbyś to kiedyś zmienić? - zapytała poważniej. Cicho westchnęła.

Ray

- Raczej nie. Chyba bym się nie przyzwyczaił . - uśmiechnął się kątem pyska rozprostował łapy przejeżdżając pazurami po jej barkach. - Ty masz pewnie cały sztab bliskich co? - bardziej stwierdził niż zapytał.

Charlie

- Rozumiem - odrzekła spokojnie. Uśmiechnęła się zadziornie na przejechanie pazurami po jej barkach
- Tak, mam wielką rodzinę. Jednak, jak widzisz, przybyłam tu sama - dodała tą samą barwą głosu. Przejechała delikatnie swoim pyszczkiem po jego.

Ray

- No to faktycznie jesteś biedna, że musisz być tu sama. Bez rodziny. - zaczął żartować i obrócił się tak żeby mógł patrzeć prosto w jej oczy. - Masz ładne oczy. - dodał po chwili patrzenia i mlasnął kłami. Męczący dzień - pomyslał.

Charlie

- Tak, jestem niesamowicie biedna - drażniła się z nim. Wciąż leżała w tej samej pozycji. Jej ciało trochę się ogrzało, jednak i tak nie mogła doczekać się, aż wróci do ciepłego legowiska - Ty również - odrzekła patrząc w jego ślepia.

Ray

Wstał z niej w końcu i ziewnął. Oparł się łbem o pień drzewa i zapatrzył na śnieg, który dalej padał. Końcówką ogona nabrał trochę śniegu i sypnął nim Charlie. Usmiechnął się i zastanawiał czy nie pójdzie w jakieś cieplejsze miejsce.

Charlie

Strzepała z siebie śnieg, po czym wstała. Miała serdecznie dosyć zimna.
- Miło było Cię poznać. Będę się zbierać - rzekła spokojnie z delikatnym uśmiechem na pyszczku.

Ray

- Taa...do zobaczenia Baby. - rzucił krótko i zaczepnie na koniec i przechodząc obok niej niby przypadkowo się o nia otarł. - To Cya. - urwał obracając pysk przez bark i ruszył przed siebie. Zniknął w śnieżycy.

Charlie

- Do zobaczenia kociaku - rzuciła mu jeszcze muskając go końcówką ogona. Popatrzyła na jego sylwetkę znikającą w śnieżycy, po czym udała się do swojego legowiska w pobliżu ciepłego wulkanu.

Luna

Nad wodospad przyszła Luna. Uwielbiała nocą patrzeć na odbijający się w wodzie księżyc i gwiazdy. Było w tym coś magicznego.

Riven

Doszedł w końcu do niej Riven,wychodząc z cienia.
-Jestem już-powiedział miłym głosem do Luny.

Luna

Luna tylko się uśmiechnęła. Tak jak się umawiali. Popatrzyła na niebo. Dzisiaj nie było ani jednej chmurki, wszystko było idealnie widać.

Riven

-Ale pięknie-rzekł patrząc na Lunę.
Pomyślał-tak piękne jak ty.
Uśmiechnął się do siebie.Jakiś czas spoglądał na Lunę,a potem znów na niebo.
Bardzo się mu podobało.

Luna

-Dla takich chwil warto żyć- powiedziała Luna przed siebie. Lekko posmutniała. Nadal pztrzyła na księżyc odbity w wodzie i położyła głowę na łapach. Zawiał wiatr.

Riven

-Masz rację,dla takich chwil warto życ...-powiedział.
-Wiesz...cieszę się że jesteś tu ze mną-rzekł do Luny.
Postawił uszy lekko do tyłu.