Bursztynowy Wodospad

Luna

-Ja też.- Luna zamyśliła się. Pewnie tak czuł się Riven, kiedy dowiedział się o kochającym ojcu. Popatrzyła na wodę. Pod wpływem wiatru burzyła idealny obraz nieba, drzewa tez porusząły sie pod jego wpływem.
-Chyba będzie burza, albo coś.- powiedziała. Ale nie miała najmniejszego zamiaru stąd iść. Prócz chłodu nic jej nie przeszkadzało.

Riven

Położył się przy Lunie ogrzewając ją.
Jego pyszczek był obok jej pyszczka.
Zamknął oczy i wsłuchał się w wodę,wiatr i bicie jej serca.

Luna

-Wiesz? Jesteś inny niż wilki które znam. Dla nich natura nic nie znaczy, nie lubią jej słuchać, ani o niej mówić. To trochę smutne- powiedziała Luna. Mówiła tak cicho, że nie zagłuszało to wiatru, szumu drzew i wody...

Riven

-Bycie innym właśnie jest piękne...co się ma z życia jeśli się nie potrafi zrozumiec i wysłuchac natury i wszystkiego pięknego czego stworzyła?to znaczy wody,wiatru i wszystkiego innego...co się ma jeśli patrzy się w gwiazdy obojętnie?Są to na prawdę wspaniałe rzeczy...szczególnie,gdy patrzy się na nie z ukochaną osobą-powiedział
-owszem jest to smutne-dodał.

Dante · Gość

Nad wodospad przybył rosły wilk o jasnej sierści. Szedł powłóczystym krokiem, wzrok wbijając w rzekę. Zatrzymał się przy brzegu i zaczął chlipać wodę.

John

Duży, silny i mający na sobie wiele blizn wilk szedł powoli, ale stanowczym i ciężkim krokiem. Łeb miał nisko położoną. Poruszył uchem i rozejrzał się. Dostrzegł tylko jakiegoś młodzieńca i przewrócił ślepiami. Nie przypominał mu nikogo bliskiego. Położył się z boku pod drzewem i położył łeb na łapach.

Dante · Gość

Na dźwięk czyichś kroków, Dante zastrzygł tylko uchem. Nie oderwał pyska od tafli wody, jednak zachowywał czujność.

John

- Hm ... -. mruknął tylko przyglądając się wilkowi.
" Dziwny jakiś ... z resztą co mnie to obchodzi " pomyślał. Oderwał wzrok od młodzieńca i spojrzał w wodę. Nie było tu nic nadzwyczajnego.

Dante · Gość

Uniósł łeb i w końcu obrzucił znajdującego się niedaleko wilka krótkim spojrzeniem, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył ku najbliższemu drzewu, by przy nim spocząć.

kesame

Kesame wyłoniła się z zarośli bardzo powolnym krokiem.Widząc tyle wilków zawarczała pod nosem i z wrednym ,ironicznym uśmieszkiem im się przyglądała ...

John

Zmrużył oczy i spojrzał na wilka. Nie miał zamiaru podchodzić i pytać "Jak Ci na imię". Westchnął z ironią. Zaszurał ogonem po ziemi, a na jego pysku widoczny był nikły uśmiech. Wbił pazury w ziemię i zamknął oczy zamyślając się.

Dante · Gość

Położył się przy najbliższym drzewie, swym zwyczajem grzbietem opierając się o jego pień. Ponownie zlustrował wzrokiem zgromadzone nad wodospadem wilki. Samica wydała mu się wyjątkowo nieciekawa, za to jego uwagę przykuł wilk o ciemnej sierści. Czyżby dostrzegł w nim coś znajomego?

kesame

Usiadła przy wodospadzie. Napiła się trochę wody,była bardzo spragniona po swej dalekiej wędrówce.Wskakując na drzewo nie spuszczała wzroku z wilków.Była bardzo czujna.....

John

Otworzył oczy i spojrzał na wilka. Samicę zignorował była taka nieciekawa i irytująca. Przyjrzał się wilkowi.
" Kogoś mi przypomina .... " pomyślał.
" Ojca ? Nie ! ... Matkę ? Tym bardziej nie ! Brata ? O kurde to przecież niemożliwe, co ja se myślę przecież to nie może być on " pomyślał znów.

Dante · Gość

Spuścił wzrok z ciemnego wilka, rozmyślając. Czy to mógł być John? Przecież on zaginął gdy jeszcze był szczeniakiem...

John

Wilk postanowił jednak podejść. Powoli podniósł się z ziemi i podszedł stanowczym krokiem do wilka.
- Witaj ... -. przywitał go oschłym tonem i usiadł obok młodzieńca.
" Bardzo przypomina mi brata ... Wyglądem nie, ani budową " pomyślał.

Dante · Gość

- Witaj - odrzekł i obrzucił wilka przelotnym, lecz wbrew pozorom uważnym spojrzeniem. Zwrócił uwagę na blizny pokrywające jego ciało.

John

I w końcu przeszedł do tego pytania.
- Jak Ci na imię ? ... -. spytał. Niecierpliwie zaczął czekać na odpowiedź. Tak bardzo ciekawiło go czy to jednak on, jego brat.

Dante · Gość

- Dante - przedstawił się krótko, nie spuszczając wilka z oczu. Miał dziwne przeczucie, że to ktoś z rodziny, jednak wolał zachować czujność.

John

Przez chwilę zamarł w bezruchu.
- Dante ... -. powiedział cicho.
- Nie mogę uwierzyć to ty ... -. mówił cicho.
- To ja, twój brat John -. przedstawił się. Czekał na reakcję Dente'go. Pewnie się ucieszy. John rzuciłby się mu na szyję ale lepiej nie bo by go przygniótł.