Bursztynowy Wodospad

Dante · Gość

Patrzył na Johna z niedowierzaniem w oczach, lecz po chwili przemówił. - To naprawdę ty... A ja myślałem, że nie żyjesz!

Volire

Dumnym, pełnym gracji krokiem pojawiłam się nad wodą. Usiadłam tuż przy brzegu, machając ciemną kitą. Błyszczące, pełne egoizmu oczy patrzyły na taflę wody. Kątem oczu lustrowałam wszystkich wzrokiem.

Abaddon

Spomiędzy zarośli wyłonił się chudy wilk o jasnej grzywce. Na próżno było poszukiwać w nim choć jednej cechy tego Abaddona, który niegdyś opuścił tę krainę. Zatrzymał się w oddali od innych i zlustrował otoczenie charakterystycznym dla niego przenikliwym spojrzeniem. Tak długo go tu nie było... lecz tym razem wrócił na dobre.

Volire

Zmrużyłam jasne, niebieskie oczy, poruszając uchem. Wzrok zatrzymał się na nowoprzybyłym. Znam go? Oczy błysnęły jednoznacznie. Odwróciłam głowę w stronę tafli. Pochyliłam się i zaczęłam pić.

Abaddon

Ruszył ku rzece niespiesznym krokiem, lekko kuśtykając na tylną łapę. Zatrzymał się tuż przy brzegu i wlepił wzrok w taflę wody, mąconą nieustannie przez wodospad.

Volire

Uniosłam łeb dumnie, zwracając wzrok na wodospad. Ciche westchnięcie. Ciemna kita owinęła się wokół tylnych łap. Poruszyłam znów uchem, patrząc na spieniony wodospad.

Abaddon

Po chwili tego intensywnego wpatrywania się w lustro wody, Abaddon zbliżył pysk do tafli i zaczął chłeptać wodę łapczywie, jakby nie pił od dawna. A może rzeczywiście nie pił? Na westchnienie nieznajomej wilczycy zareagował tylko delikatnym poruszeniem poszarpanym uchem.

John

- Ja też tak myślałem ... Tak to ja dawny John -. odparł i przyjrzał się jeszcze raz bratu.
- Ależ ty się zmieniłeś ... Kiedyś taki chudy, mały. A teraz duży i pewnie silny -. powiedział do niego i o dziwo uśmiechnął się.

Atrita

Wyłoniła się spomiędzy konarów, lustrując uważnie otoczenie białymi ślepiami. Wyczuła zapach nieznajomych wilków, co jednak nie powstrzymało jej we wkroczeniu w to miejsce.

Abaddon

Zaspokoiwszy pragnienie, Abaddon położył się tuż przy brzegu i oparł pysk o przednie łapy. Spojrzenie wlepił w wodospad, jakby w spadającej wodzie dostrzegał coś bardzo ciekawego.

Atrita

Zastrzygła uszami, słuchając szumu wodospadu. Przechadzając się brzegiem, przyglądała się bez zainteresowania bursztynom. Nie widziała w nich nic ciekawego. Ot, kamienie stworzone z żywicy drzewa.

Abaddon

Wciąż leżał nieruchomo, patrząc się na wodospad z wyraźnym zainteresowaniem w chłodnych, niebieskich ślepiach. W jego umyśle kłębiło się mnóstwo wspomnień związanych właśnie z tym miejscem.

Atrita

Pchnęła łapą jeden z bursztynów, wrzucając go do wody. Mącona przez wodospad powierzchnia pokryła się na niewielką chwilę dodatkowymi kręgami. Wilczyca przysiadła przy brzegu, pochylając nieco łeb.

Abaddon

A Abaddon wciąż leżał w całkowitym bezruchu. Wyglądał, jakby przyglądał się wodospadowi, lecz myślami był daleko, daleko stąd.

Atrita

Ignorowała obecność innych wilków, traktując ich niczym powietrze. Nie zamierzała się nikomu naprzykrzać bez powodu. Może czasem na to nie wyglądało, lecz większość jej działań posiadała jakiś sens, przesłankę, cel. Zmrużyła ślepia, wpatrując się w spadającą z szumem wodę.

Abaddon

Mruknął pod nosem coś niezrozumiałego i przeniósł wzrok z wodospadu na zgromadzone w jego pobliżu wilki. Przyjrzał im się uważnie. Jak zwykle nikogo znajomego. Zresztą czy on w ogóle miał jeszcze w tej krainie znajomych?

Atrita

Spojrzała na brązowo-żółtego wilka, dostrzegając jego lustrujący zgromadzone wilki wzrok. Ciemne futro rozczochrał porywczy wiatr, woda pomarszczyła się w lekkie fale. Ona mrugnęła, odwracając łeb. Jednak nadal obserwowała go kątem oka.

Abaddon

Zauważywszy spojrzenie ciemnej wilczycy, jeszcze raz zerknął na nią, tym razem krótko. Odruchowo owinął się puszystym ogonem, by choć po części uchronić się przed mroźnym wiatrem.

Atrita

Pochyliła łeb, wbijając wzrok w falującą taflę. Wpatrywała się w swoje migotliwe odbicie, ignorując inne czynniki zewnętrzne. Zerknęła na jasnego wilka krótko, wcześniej pacnąwszy łapą wodę i rozmazawszy swój odbity wizerunek.

Abaddon

Westchnął cicho i przeniósł wzrok na ciemną wilczyce, pytając jej. - Czy naprawdę wyglądam na aż tak interesującego, że ciągle na mnie zerkasz?