Bursztynowy Wodospad

Ariana

Małeństwo było słabe żeby wstać i ruszyć , było nieprzytomne, nie regowało na żadne bodźce. Leżało jak mokra szmata do podlogi , z życiem ale tlącym się i bez ruchu.

Maya

Spojrzała na małą obojętnym wzrokiem. Nie wiedziała co ma z nią zrobić. Z góry wyglądała na jeszcze mniejszą. Znów westchnęła. -Uratowałam jej życie... A teraz co? Mam zanieść ją do lecznicy? A może se poradzi sama.. - Gadała tak sama z sobą nie wiedząc co począć.

Abaddon

Uniósł łeb i spojrzał na wilczycę. - Mnie wyciągnięcie tego potworka z wody wystarczyłoby na zabicie swojego sumienia - powiedział.

Maya

Spojrzała na niego. Jej oczy nie wyrażały nic prócz... Hmm... Zazdrości?! Może... - Szczęściarz - Mruknęła do niego pokazując przy tym swe białe wielkie kły i po chwili dodała - Tylko pozazdrościć - Powróciła wzrokiem na małą. Jednak po chwili jej także przestało zależeć na tym czy wziąść ją gdzieś czy nie.

Ariana

Maleństwo było nadal nie przytomne i niewydawało z siebie ciepła, ale mialo pod łapami kartkę napisaną wilczym językiem od dorosłej wadery,, Proszę o dobre wilki o zaopiekowanie się Arii i traktowanie jej jak własnej córki''.

Abaddon

Przewrócił tylko oczami i ponownie położył pysk na ziemi, wzrok kierując gdzieś przed siebie. Poruszał delikatnie końcem ogona, jakby zastanawiał się nad czymś.

Maya

Jej wzrok spoczął na kartce. Nawet z tak wielkiej odległości widziała świetnie. Przeczytała kartkę i zachichotała - Ktoś prosi o traktowanie jej jak własnej córki, a sam ją widocznie zostawił. - Znów zachichotała. - Ja nie pomogę. Co jak co, ale ja raczej dobra nie jestem. - Mruknęła z triumfalnym uśmieszkiem.

Abaddon

Nie zwrócił uwagi na kartkę ani na słowa wilczycy. Cóż go miał obchodzić nieznośny szczeniak, z którym rodzice zapewne nie mogli wytrzymać i go porzucili?

Maya

Zauważyła, że wilk jej nie słucha. No cóż widocznie nie ma na to ochoty. Odsunęła się od niego jak najdalej mogła i położyła się umieszczając swój łeb na łapach. ,, Dlaczego, zawsze jak mam zły humor to ze mną gadają, choć nie mam na to ochoty... A gdy mam dobry nastrój to siedzą cicho?! - Pytała siebie samą w myślach. Jej oczy znów wypełniły się cierpieniem. Wspomnienia jak zwykle powróciły...

Abaddon

Wciąż patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem, myślami odpływając gdzieś daleko. Końcem ogona poruszał energiczniej.

Maya

Jej sierść zjeżyła się. Obnażyła lekko kły. To może oznaczać tylko jedno... Wróciło najgorsze z wspomnień... Zamarła w tej pozycji jak posąg.

Abaddon

Abaddon nie zwracał uwagi zupełnie na nic, wciąż leżał w bezruchu i wpatrywał się tępo w jakiś bliżej nieokreślony punkt w oddali.

Maya

Po chwili zaczęła trzepać łbem jakby chciała wyrzucić wspomnienia z głowy. Wstała i zeskoczyła na dół. Z jej oczu lały się łzy. Łzy?! Czemu one były fioletowe?!

Atrita

Przyglądała się bez zainteresowania całej akcji, nie komentując wcześniejszego braku odzewu od jasnego wilka. Obrzuciła chłodnym spojrzeniem leżące młode, po czym najzwyczajniej w świecie zignorowała je. Przeniosła wzrok w górę, obserwując niebo.
- Gdy gwiazda umiera, rodzi się z jej prochów nowa - powiedziała niby w przestrzeń, do nikogo konkretnego.

Maya

W jej uszach zaczęło dzwonić. Otworzyła pysk dysząc. Jej język i zęby były całe zakrwawione. Podbiegła do wody i wsadziła łeb do wodospadu, zabarwiając wodę na czerwono. Po chwili wyjęła łeb. Była cała zadyszana, oczy miała zamknięte.

Atrita

Spojrzała na czerwoną plamę, która rozpływała się stopniowo.
- A gdy nowa się urodzi, zalśni jaśniej niż poprzednia kiedykolwiek - odezwała się bez śladu chłodu, dziwnie spokojnym i stonowanym głosem. Jej białe ślepia skierowały się na krwawiącą wilczycę.

Maya

Spojrzała na wilczycę. Dobrze słyszała jej słowa. Bardzo spodobało jej się to co powiedziała. Pod oczami miała czerwone plamy po jej krwi. - Piękne. - Szepnęła prawie bezgłośnie.

Atrita

- Lecz ta nowa, lśniąca jasno, jest też bardziej zubożała - dopowiedziała, nie odrywając białego spojrzenia od wilczycy. - Znajdź morał, Upadła - zwróciła się do niej, owijając ogonem łapy.

Maya

Zaczęła się zastanawiać co mogą znaczyć słowa wilczycy. Siedziała tak i myślała. Po dłuższym czasie westchnęła ciężko. Wstyd się było jej przyznać, że nie rozumie. Utkwiła wzrok w ziemi.

Atrita

Wpatrywała się w nią swoim zwykłym, lekko ironicznym spojrzeniem. Nie podeszła do niej, zachowała dzielącą je odległość. Po dłuższej ciszy uśmiechnęła się, ukazując parę dłuższych kłów.
- Spłonął feniks we własnym ogniu, odrodził się ze swych popiołów. Lecz część popiołów uciekła w świat z wiatrem. - Przekrzywiła łeb, dając jej ponownie czas.