Bursztynowy Wodospad

Maya

Myślała chwilę. Chyba zrozumiała. Czemu ona tak uważa? - Pomyślała. Uśmiechnęła się blado, a jej oczy wypełniły się zrozumieniem. Kiwnęła jej łbem. - Dzięki... - Szepnęła. Tak naprawdę nie wiedziała co o tym myśleć. ,,Może ma racje - pomyślała.

Atrita

Pokręciła głową leniwie, po czym przeniosła się na mokry od spadającej z wodospadu wody głaz. - Coś zyskujemy, coś tracimy. Zysk i strata - zwróciła się ku wilczycy, nim powróciła do obserwacji nieba.

Maya

Usiadła wygodnie i obserwowała wilczycę wchłaniając każde jej słowo.,, Zysk i strata... - Powtórzyła sobie w myślach. Cóż, ta nieznajoma wilczyca miała rację. ,,Tylko dlaczego musiałam stracić to co zyskałam, to co było dla mnie ważne?! Dlaczego?! - Myślała tak spoglądając na niebo. Poczuła ból w klatce piersiowej, jednak starała się o nim zapomnieć.

Atrita

Nie odezwała się już więcej, dając wilczycy ponownie czas na zastanowienie się nad słowami. Niektóre sytuacje wymagają przemyślenia. Czasem to, co wygląda tragicznie z czasem okazuje się dobrodziejstwem - pomyślała z zastanowieniem.

Maya

Patrzyła na niebo i w myślach zarzucała światu to, że straciła wszystko na czym jej zależało. Gdy tylko wymieniła wszystko, a trwało to około 15 min, Spuściła łeb i zacisnęła powieki. Walczyła z bólem...

Atrita

Westchnęła, spoglądając znów na wilczycę.
- Nigdy nie tracisz wszystkiego - odezwała się z nutą nagany, dostrzegając jej cierpienie. - Umierając, zyskujesz spokój. Tracąc przyjaciela, zyskujesz doświadczenie i przezorność. Stracona miłość daje szansę na nową. Wszystko stracone daje zyski, lecz czasem strata okazuje się większa - rzekła, przejeżdżając pazurem po mokrej skale.

Volire

Otworzyłam oczy. Musiałam zasnąć. Ziewnęłam, unosząc łeb znad łap. Rozejrzałam się dookoła, a następnie wstałam i napiłam się. Z uniesionym wysoko ogonem zmierzałam ku jednemu z drzew. Zwinnie na nie wskoczyłam, układając się na grubej gałęzi, strzepując z niej śnieg. Było to ciche miejsce, wręcz idealne.

Maya

Spojrzała na nią smutnym wzrokiem i zapytała cicho - A jeśli straciło się wszystkich przyjaciół, watahę, rodzinę, zaufanie? Jeśli zyskało się przez to tylko hańbę, wrogów, wygnanie - Tu wyciągnęła łapę i przejechała po sierści. Pod włosami była długa blizna. Szybko zabrała łapę i powróciła do poprzedniej pozycji. - Rany, straszne wspomnienia, które nigdy nie opuszczają twych myśli? - Westchnęła i czekała na odpowiedź.

Atrita

- Nie odpowiem ci. Sama musisz to zrobić. - Zastanowiła się chwilę. - Tam gdzie włada cień zawsze musi być choć iskra słońca - dodała. Przymknęła powieki, pochłonięta swymi myślami.

Abaddon

Wciąż leżał na skałach na górze wodospadu, patrząc przed siebie nieobecnym wzrokiem. Dopiero po chwili wyrwał się z rozmyślań i spojrzał w dół na zgromadzone przy rzece wilki.

Volire

//To wodospad//

Uniosłam wzrok. Miałam stąd piękny widok na spadającą wodę. Zaczęłam sobie przypominać, kogo poznałam przez ostatnie dni w krainie, zanim wybyłam. Nie było tego dużo... Dmuchnęłam w długą, ciemną grzywkę, układając łeb na łapach. Ogon zwisał samowolnie z gałęzi.

Abaddon

A wiesz, że wodospady powstają tylko i wyłącznie na rzekach? >.<

Skrzyżował przednie łapy i oparł o nie pysk, patrząc z góry, jak woda rozbija się o gładkie skały.

Ariana

Maleństwo przebudzilo się pisnęło.Powoli wstawało i z kartką na szyji poszlo przed siebie piszcząc jak maleńkie szczenię, nie mające rodziców,a potrzebujące dużo miłości.

Maya

Przymknęła oczy i zamyśliła się. Chwilę siedziała w milczeniu starając się zrozumieć, co mogła zyskać. Jednak nie wytrzymała i spuściła łeb. - Nie... Ja nic nie zyskałam.- Szepnęła. Wstała i powiedziała do nieznajomej. - Pozwól, że pójdę do siebie. - Odwróciła się i już miała iść, ale jednak się zatrzymała. Skierowała łeb w stronę nieznajomej i powiedziała - Dziękuję, za dobre chęci - Odwróciła łeb i popędziła ile sił w łapach do siebie.

Atrita

Spoglądała za oddalającą się wilczycą, uśmiechając się lekko ironicznie. Pokręciła łbem, owijając łapy puszystym ogonem.
- Upadła - powiedziała w przestrzeń, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Bo gdy gwiazda się odrodzi lśni jaśniej niż poprzednio. A ten blask to... - myśl urwała się, gdy bursztyn potoczył się i wpadł do wody z pluskiem.

Volire

Wstałam i zwinnym ruchem zeskoczyłam z gałęzi. Tym samym chodem co tu przybyłam, tak stąd wybyłam. Może nad innym wodospadem będzie ciekawiej. Pożyjemy, zobaczymy.

Atrita

Przeciągnęła się niespiesznie, po czym zeskoczyła z mokrego głazu. Otrzepała futro mocno, pozbywając się nadmiaru wilgoci z sierści. Rozejrzała się dookoła, a następnie odeszła z tego miejsca. Między drzewami zatrzymała się na krótki moment, nim zagłębiła się w cieniu.

Abaddon

Wyłonił się zza pokrytych śniegowym puchem krzewów. rozsiadł się wygodnie tuż przy brzegu wody i utkwił wzrok w bursztynach połyskujących na dnie rzeki. Ucieszyło go, że nie było tu zbyt wielu wilków. Wydawało mu się, że to właśnie nad tym wodospadem spotkał się z Rasterią, jednak nie miał pewności.

Aurameres

Na niebie można było dostrzec zieloną smoczycę, jej łuski mieniły się jak szmaragdy, wylądowała na skale przy wodospadzie, usiadła i zaczęła obserwować okolicę.
Ładnie tu...-powiedziała sama do siebie i uderzyła niechcący ogonem o ziemię, tak, że ona się zatrzęsła.

Sheala · Wysłany: Nie 15:18, 07 Mar 2010 Temat postu:

Sylwetka Sheali powoli wyłaniała się z bujnej roślinności. Stawiała wolno kroki, bo nigdzie jej się nie spieszyło. Spojrzała przez chwilę na zgromadzone wilki, a następnie usiadła na trawie.