Bursztynowy Wodospad

Samuerian

- Parą? - spytał Jael, a poziom jego zdziwienia wzrósł kilkakrotnie. Nie chciał jednak, by Ferine zrobiło się przykro, więc nachylił się ku Anabell i wyszeptał jej zgryźliwym tonem. - Nie jesteśmy... parą. - po czym przeniósł pytający wzrok na Ferine

Ines

-Już się tak nie tłumacz...- znowu uderzyła ogonem. To co teraz? Może ona ich lepiej zostawi, niech sobie wszystko wytłumaczą, ale nie.. z drugiej strony była ciekawa co się stanie. Stwierdziła,że już się nie będzie odzywała. Wszystko było dobrze dopóki nie przylazła Ferine. Ana położyła się na kamieniu. Zamoczyła łapę w wodzie. ~I co teraz zrobisz...?~ zapytał Karu. Był to normalny ton jego głosu, ale właśnie... co ona teraz zrobi? -Nic.. nie zrobię, posiedzę tu nie odzywając się..- szepnęła w odpowiedzi dla kota. Ułożyła pyszczek na łapkach patrząc w wodę.

Samuerian

Jael machnął łapą. Niech sobie Anabell myśli, co chce.
- No więc, droga Ferine... - zaczął przyglądając się wilczycy z ciekawością. - Powiedz cóż cię przywiodło w to piękne miejsce, a dokładniej w me ramiona? - spytał uśmiechając się serdecznie.

Debra

Ferine podeszła do Anabell i szepneła jej na ucho:
-Wybacz za to, ale mam pomysł na nauczkę dla Jaela dobrze?- powiedziała do niej cicho i mrugneła. Podeszła do Jaela i powiedziała:
-No cóż co mnie tu przywiodło? Wiele rzeczy mój drogi-powiedziała i uśmiechneła się najpiękniej jak mogła.

Ines

Przecież to było wiadome, oj wiadome. Anaś nie jest wcale taka głupia, to wszystko było udawane. Można powiedzieć, że... wyczuł to nikt inny jak Karu. Kiwnęła głową i się podniosła. Otrzepała futro i machnęła ogonem. Usiadła patrząc to na Jaela, to na Ferine. Była poważna, sytuacja była śmieszna jak dla niej, ale trzeba zachować powagę.

Debra

Ferine nawijała odruchowo kosmyki włosów na palce i podchodziła bliżej Jaela robiąc te samą, romantyczną minę.
-Och, a jak ci dzień mija co Jael? Myśle że ty i twoja partnerka jesteście naprawde szczęśliwi co?

Samuerian

Jael spojrzał na Ferine z podniesioną brwią, jednak zaraz znów się przyjaźnie uśmiechnął.
- Wiele rzeczy? A cóż na przykład? - spytał serdecznym tonem. Nie chciał żeby Ferine się przestraszyła, cokolwiek ją tu przywiodło.

Debra

Ferine staneła na chwile i zaczeła się zastanawiać patrząc błagalnie na An. Jej plan się nie powiódł.
-No a co z twoją partnerką Jael co?-spytała dość delikatnie patrząc Jaelowi prosto w oczy stojąc blisko niego. Ha ha!

Elvan

Elvan przyszedł tu energicznym i szybkim krokiem. W oddali zauważył koło pięknego wodospadu kilka wilków. Nie wahał się podejść tylko od razu to zrobił. Gdy już był koło nich kultura nakazywała mu zapytać się:
- Przeszkadzam? - zapytał. Po tych ''kulturalnych'' słowach siadł na ziemie, a jego wzrok skierowany był raz na jednego wilka raz na drugiego. Jego ślepie przewracały się z miejsca na miejsce.

Samuerian

- Nie, nie przeszkadzasz. - rzekł Jael do wilka, który właśnie się pojawił, po czym odezwał się do Ferine. - Partnerki? Bynajmniej nie wydaje mi się, droga Ferine, bym takową posiadał. - z tymi słowami uśmiechnął się najniewinniej na świecie, a uśmiech ten na pewno nie był sztuczny.

Ines

A An się uśmiechnęła. -Wiesz.. sądzę Jael, że Ferine sprowadziła tutaj chęć do.. rozmowy, po prostu mogło jej się nudzić w domu, albo.. dawno tu nie była.- uśmiechnęła się do Ferine. ~Ale jej pomogłaś..~ ach ten jej kochany Karu, zawsze musi coś palnąć, albo ją jakoś krytykować, nawet ją pouczać od niedawna zaczął.. -Witaj.. kolego.- powiedziała do przybyłego wilka.

Debra

Ferine lekko się zdenerwowała. Stoi na preciwko Jaela, patrzy w jego oczy i nie może wydukać ani słowa. A on nie ma partnerki! Niestety znała jego kochliwą naturę. Bała się że go pokocha (w sumie już to zrobiła) pobędą miłością parę dni, a on ją zostawi. Serce jej łomotało w piersi jak oszalałe gdy na niego patrzyła. Co teraz??!!

Elvan

Patrzał się na inne wilki. Ich rozmowa wydawała mu się nie jasne. Gdyż rzec biorąc nie jest przecież w temacie, nie dawno tu się przywlekł. Aby przerwać postanowił się przedstawić ale najpierw coś dodać. - U to chyba dobrze dla mnie. - uśmiechnął się. - Jestem Elvan, a wy? - zapytał. Po tych słowach wstał.

Samuerian

- Elvanie, ja jestem Jael, miło mi cię poznać. - rzekł wilk do dojrzewającego, po czym zwrócił się do Anabell - Oczywiście, moja miła Anabell, bardzo możliwe jest, że nasza droga Ferine kierowana chęcią rozmowy pojawiła się nagle w mych ramionach. - jego głos był miły, lecz aż ociekał sarkazmem, a uśmiech nie schodził z jego pyska.

Ines

-Jestem Anabell, ale mówią mi An, albo Ana..- przedstawiła się. Grzywka opadła jej na prawe oko, ta ją zdmuchnęła tak jak za dawnych czasów i się uśmiechnęła. Otuliła się ogonem i zerknęła na Fer, biedna Fer... na szczęście Anie już z nim przeszło. Nie ma tych problemów, no i tych myśli, że szybko ją zostawi. W końcu to TYLKO Jael. -No wiadome! Pomyliła cię z kimś.. nie wiem jak tak w ogóle można, przecież jesteś aż za bardzo oryginalny..- dodała i wystawiła język w jego stronę.

Debra

-Jestem Ferine Elvan-powiedziała- I nie zamierzam by mówiono o mnie z sarkazmem panie Jaelu!-dodała w końcu! Co on myśli, że dzieczyny są jak liście, iż jest ich tak dużo, że każdje można namieszać w głowie i zostawić ją by uschneła z bólu! Była wściekła! Ale uważała, bo już nie raz widziała jak wściekła osoba daje tej drugiej... Buzi.

Elvan

Młody wilk nadal słuchał rozmowy wilków. Nagle po patrzał w niebo. Potem opuścił swój pyszczek i spojrzał na ''An''. - Piękna pogoda. Nie ma ani jednej chmurki na niebie, nieprawdaż? - rzekł z uśmiechem. Potem po patrzał się na kolejną wilczyce. Zauważył, że jest trochę zdenerwowana. Ale nie przykuło mu to tak wielkiej uwagi. Ponownie zaczął spoglądać w błękitne niebo.

Samuerian

- Oczywiście, moja miła Anabell, ja również uważam, że mogła zajść tu malutka pomyłka. - powiedział Jael, po czym znów zwrócił się do Ferine - Ależ spokojnie, moja droga Ferine! Nikt nie ma zamiaru używać sarkazmu wobec twej osoby, ja jestem jedynie nieco zaskoczony twym zachowaniem. I jedynie chciałbym się dowiedzieć co było jego przyczyną.

Ines

Spojrzała w niebo. -Rzeczywiście, jest bardzo ładna pogoda.. a jeszcze te promyczki słońca, jak nic się wiosna zbliża.- powiedziała i opuściła pyszczek. Teraz by się chętnie położyła i po wylegiwała na słońcu, ale jeszcze nie ten czas. Ziewnęła i wróciła do obserwowania przedstawienia- Ferine i Jael.

Debra

Co było jego przyczyną?! Najpierw rozkochujesz w sobie wilczyce, a później się dziwisz, że nie śpią po nocach!!! Och jesteś taki jak reszta!- krzykneła ze łzami w oczach.-I jak chcesz wiedzieć ide do mojego legowiska. Wiem, że cie to nie obchodzi! Zaraz pewnie pójdziesz i znajdziesz inną!-krzyczała nadal przez łzy. Wiedziała że Jael za nią nie pójdzie tylko wzruszy ramionami. Przed odejściem podbiegła jeszcze do An, przytuliła ją jak prawdziwą przyjaciółkę i pobiegła do domu.

zt.