Bursztynowy Wodospad

Veli-Matti Onni

- Już nigdy was nie zostawię - odrzekł. Teraz, kiedy wrócił, już nic nie łączyło go ze światem, z którego pochodził. Zostały zerwane ostatnie więzy. A on wreszcie mógł poczuć się prawdziwym mieszkańcem tej krainy i cały oddać się Evanie i dzieciom. Stella i Ventus. Aż strach pomyśleć, co będzie, gdy się z nimi spotka. Czy w ogóle chcą go znać? Stracił całe ich dzieciństwo.

Elena

- Wiesz co ci powiem? Zostałam dowódcą wojowników i mentorką. Przygotowuje wilki na objęcie stanowiska wojowników. A Stella chce zostać wojowniczką jak ja. Jest piękna, mądra i niezwykle bystra. Sam zobaczysz. Ale nasz syn jest troche nieobecny. - dodała nieco zmartwiona ale zaraz się rozpogodziła. - Teraz wszystko będzie dobrze, bo jesteś ze mną ty! - pocałowała go prosto w pysk i uśmiechnęła do niego.

Veli-Matti Onni

- Tak, tak... teraz na pewno wszystko będzie dobrze. I gratuluję - powiedział i odwzajemnił pocałunek. Znów mocno przytulił się do Evany. Musiał nacieszyć się obecnością ukochanej. Nie żywiła do niego urazy za to zniknięcie, ucieszyła się na jego widok... Veli-Mattiemu przemknęło przez myśl, że nadany mu przydomek Onni, czyli Szczęście, jest dla niego idealnym. Miał bowiem więcej szczęścia niż rozumu.

Stella

Stella powoli maszerowała z nosem przy ziemi. Wkońcu ją zamurowała. Wpatrywała się w brązowego wilka. To przecież jej ojciec. Powoli do niego podeszła, jakby się bała, niego.
-Tata...?-wyszeptała zszokowana.

Veli-Matti Onni

Puścił Evanę, by gwałtownie odwrócić się ku przybyłej wilczycy. Miał przed sobą młodą waderę, którą widział po raz pierwszy w życiu... mimo to nie była mu obca. Veli-Mattiemu wydało się to niesamowite - choć nie dane było mu wcześniej jej poznać i tak wyczuwał w niej coś bliskiego, znajomego. Był pewien, że ma przed sobą córkę.
- Stella... - mruknął tylko cicho, a w tonie jego głosu zdało się słyszeć nutę niepewności. Nie mógł przewidzieć, jakie wilczyca ma do niego nastawienie. Miał tylko nadzieję, że go nie skreśliła.

Stella

-Tak, to ja.-powiedziała cicho Stella.-Tak więc, cieszę się, że chociąż cię poznam.-wyszeptała. W sumie nie wiedziała sama, co teraz czuje. Była jednocześnie zła na ojca, że obce wilki znają ją już 100 razy lepiej niż on. Ale jednocześnie czuła w sercu wielką radość, że go spotkała i wreszcie pozna.

Veli-Matti Onni

Z trudem powstrzymał westchnięcie. Nie ma co teraz stękać nad swoim położeniem - złość w głosie Stelli była absolutnie uzasadniona. I spowodowana tylko i wyłącznie nieodpowiedzialnością Veli-Mattiego. Wilk milczał przez dobrą minutę, by wreszcie wydusić z siebie jedno krótkie słowo:
- Przepraszam.
Nie było sensu się tłumaczyć, wykręcać jakimiś marnymi wymówkami. Miał nielichy powód, by na tak długo odejść z krainy, to prawda, ale nawet to nie usprawiedliwiało faktu, iż zachował się jak łajdak. Nic nie mogło go usprawiedliwić.

Stella

Stella powoli się uspokoiła. To przecież nie jego wina. To ona sama próbowała uciekać od rodziców po całej krainie.
-Ja także przepraszam.-powiedziała, wpatrując się w swoje łapy. Nie lubiała tak niezręcznej ciszy.

Veli-Matti Onni

Stella przepraszała. Ale za co? Veli-Matti nie mógł wiedzieć ani tego ani wielu innych rzeczy o swojej córce. Właściwie to do dziś nie wiedział nawet, jak ma ona na imię... tak mnóstwo miał do nadrobienia, tyle chwil do odzyskania! Wiele z nich przepadło bezpowrotnie, ale dużo więcej było przed nim i córką. Uchylił pysk, jakby z zamiarem powiedzenia czegoś, lecz po krótkim namyśle z powrotem zwarł szczęki. Nie miał pojęcia, co powinien teraz powiedzieć.

Stella

-No to może m chociaż powiesz, w jakiej ty jesteś watasze?-spytała cicho Stella, wpatrując się w wilka ze smutkiem. Chyba powiedziała coś nie tak. Mogła go naprawdę zranić. Zwykłmi, głupimi słowami.

Elena

Uśmiechnęła się ciepło, radośnie. Wreszcie Veli wrócił.
- Och, dajcie spokój! - powiedziała doskoczywszy do nich i oboje uściskała. Po chwili Zbliżyła ich do siebie. - Jesteśmy rodziną a nie obcymi sobie wilkami. - powiedziała mając na myśli, by wreszcie się uściskali.

Veli-Matti Onni

- Należę do Watahy Nocy - odpowiedział i uśmiechnął się nieśmiało do Stelli. Atmosfera była gęsta, bardzo gęsta. Już nie mógł tego wytrzymać - czuł się, jak wśród wrogów, nie rodziny. Poczuł ulgę, kiedy Evana podjęła próbę rozładowania tego kiepskiego nastroju.

Stella

Stella opuściła głowę i nie odezwała się. Ona także była w Nocy. Dołączyła do tej watahy ze względu na ojca. Mama jej o tym powiedziała. Ale nie chciała przy mammie mówić, że nie dołączyła do Ognia, nie chciała jej ranić. Wiedziała, jak bardzo się dla Stelli poświęcała.
-Tak, Noc to naprawde wspaniała wataha.-powiedziała, uśmiechając się do wilka wesoło.

Veli-Matti Onni

- A... ty? Wybrałaś jakąś watahę? - Veli-Matti poczuł się chyba nieco pewniej, gdy na pyszczku córki zawitał uśmiech. Wciąż nie wiedział, o co pytać, jaki temat rozmowy obrać. Tak wiele chciał się dowiedzieć... nie miał pojęcia, o co pytać. Na początku padło na watahę. W końcu stwierdzenie, że Noc jest wspaniała wcale nie wyjaśniało wilkowi, do której grupy Stella dołączyła.

Stella

-Tak.-odpowiedziała Stella. Nagle wpadła na świetny pomysł.-No tak, ale ostatnio trochę się pozmieniało. Alfy i bety są w większości już nowe.-zmieniła szybko temat, nadal się uśmiechając.

Veli-Matti Onni

Uśmiechnął się trochę kwaśno. Sporo zaległości ma do nadrobienia, nie ma co!
- Nowe alfy, bety... bardzo wiele zmieniło się pod moją nieobecność. Mam spoooro do nadrobienia - powiedział, trochę pretensjonalnie przeciągając sylaby w wyrazie 'sporo', żeby jego wypowiedź nie zabrzmiała nazbyt ponuro. Bo nie miała taka być.
Prawdą jest jednak, że Veli-Matti aż bał się pomyśleć, ile czasu minie, zanim wszystkie zmiany ogarnie.

Elena

- Stella należy do nocy. - powiedziała z uśmiechem i poczochrała córkę po łebku tak, jak wtedy gdy była mała i mierzwiła jej długą grzywkę. Wiedziała, od początku wiedziała. Przecież była jej matką.
- Pochwal się lepiej tacie, że zaczęłaś trening by zostać wojowniczką. I świetnie jej idzie, zwłaszcza szybkość. - dodała by podrzucić temat. Wiedziała, że Veliemu musi być ciężko.

Stella

Stella popatrzyła na mamę. To ona już wie?! Ojjjeku...
-Tak, mama jest teraz Mentorką i uczy mnie. W przyszłości postanowiłam zostać Wojowniczką.-powiedziała spokojnie Stella, uśmiechając się lekko do mamy i taty.-Choć nie sądze, że będe tak dobra jak ona.

Veli-Matti Onni

Zaśmiał się i odrzekł:
- Zobaczymy. W końcu wszystko jeszcze przed tobą.
Co prawda on nigdy nie widział Evany w walce, nie mógł wiedzieć, czy naprawdę taka wyśmienita z niej wojowniczka. Ale skoro awansowała na stopień dowódcy, zdobyła profesję mentorki, musiała być w tym naprawdę dobra.

Stella

-No cóż, zobaczymy. A coś u ciebie się zmieniło w życiu?-spytała, uśmiechając się ciepło do ojca.-Miałeś może jakieś przygody w krainie. Na przykład ja nie. Trochę się nudziłam przez ostatnie tygodnie.