Bursztynowy Wodospad

Caro

Caro westchnęła. No tak, popełniła przecież głupstwo. Pokręciła przecząco głową, jak to miała w zwyczaju od lat, usiadła i zaczęła wspominać, kiedy była jeszcze figlarnym małolatem, który pragnął tylko się bawić. Uśmiechnęła się w duchu. Jej zadumę przerwał cichy szelest, zbudził ją do życia. Jej kot! Och, tak dawno go nie widziała. Poderwała się i biegiem ruszyła w strony terenów ludzi. A kot? Pewnie poszedł zaszyć się gdzieś w lesie, by potem znów przeszkodzić Carosi w długich zadumach.
z.t.

Silentia

Po niedawnym wykroczeniu poza znane tereny, postanowiła znów wrócić. Wielu terenów tutaj nie zwiedziła, więc wodospad, który przed sobą ujrzała był dla niej nowością. Nie znała legendy krążącej o tym miejscu, więc pomyślała, że to nic nadzwyczajnego. Usiadła na brzegu zatoczki i patrzyła z zaciekawieniem na spadające kaskady wody. Ciekawiło ją gdzie są teraz jej rodzice. Czy wszystko dobrze i jak jej rodzeństwo, którego prawie wcale nie pamięta..?

Hypnotic

Hypnotic weszła na brzeg jeziorka do którego wpadał bursztynowy wodospad.Spojrzała na młodego wilka oraz na starszego.Nie odzywała się.Obróciła głowę i zobaczyła jedno:wszędzie wilki.Przerażona mina Hypno była nie do okiełzania.Jednak wadera przełamała strach, który zrodził się po stracie rodziny.Po co bać się szczeniaka!Jesteś starsza, Hypnotic!
-Cześć.Jak się nazywasz?
Spytała wilczyca pewnie.Zauważyła wychodzącego kremowego wilka, ale nie zwracała uwagi.Była dumna, że pokonała traumę strachu przed wilkami wszelkiego rodzaju!Jednocześnie oczy mówiły co innego.Wilczyca próbowała okiełznać strach i agresję przez co zdarzało jej się warknąć.

Silentia

Sil siedziała spokojnie, nie odwracając wzroku od spływającej, a nawet można powiedzieć spadającej, po skałach wody. Nie miała na tyle dobrego węchu by odnaleźć zapach ojca i za tropem podążyć ku lokalizacji, w której przebywał. Liczyła jedynie, że odnajdą ją rodzice.
- Witaj. - przywitała nieznajomą cichym głosem. - Sądziłam, że przedstawi się pani pierwsza, nim zada to pytanie, ale jak już.. - skomentowała jej zachowanie, spoglądając zielonymi ślepiami tym razem w zatoczkę wodną.
- Jestem Silentia, córka Dermanotty. Może ją pani zna? - zapytała i dopiero teraz wzrok skierowała na oblicze wadery. Brwi lekko uniesione, oznaczające lekkie zaskoczenie.

Hypnotic

-Nie mów na mnie pani, możesz mówić Hypno. Jestem Hypnotic.Dermanotta..? Nie znam, raczej, ale chyba o niej słyszałam.-Wilczyca spojrzała w idealnie błękitne niebo.
-Jestem bloodersem, jeżeli się nie boisz.-powiedziała skrycie wilczyca.

Dermanotta

Dermanotta przybiegła tutaj. Widząc swoją córkę podbiegła do niej szczęśliwa i przytuliła ją.
-Silentia, jak dobrze cię widzieć!-wykrzyczała szczęśliwa. Wyszczerzyła zęby do małej waderki.-Tęskniłam.-wyszeptała.

Jasmina

Różowe dziecię szczęścia i radości właśnie nadciągało od strony północno-południowej. Tak, to właśnie Jasmina, czyli niemożliwe staje się możliwe! Waderka skakała radośnie, niczym barnkozając z domieszką kangura, a fioletowa grzywka opadała jej na oczy.
- Na na na na na na na na na na na na! Na na na na na na na na na na na na! Na na na na, nana, na na na na... - Śpiewała radośnie, aż jej oczom ukazała się biała wadera z niebieskimi fragmentami. - Maaaaamaaaaa! - zawołała pędząc w stronę Dermanotty, jednak w porę się zatrzymała, przypomniawszy sobie, że przecież mama o niej zapomniała. Mina automatycznie jej zrzedła, a pyszczek złożyła w naburmuszony dzióbek.

Dermanotta

-Jasminaaa!-krzyknęła szczęśliwa, ale widząc reakcje waderki westchnęła i opuściła łeb.
-Przepraszam. Żałuję. Obiecuję, że sie poprawię.-tu podniosła łeb-I obiecuje Tobie paczkę żelków. Jakich zechcesz.

Jasmina

Wadera jeszcze chwilę trzymała naburmuszony wyraz twarzy, jednak zaraz skoczyła na mamę i przytuliła ją całą swą różową egzystencją.
- Maaaamaaaa... - powtórzyła wsadzając pyszczek w futro wilczycy, więc jej głos był nieco zagłuszony.

Dermanotta

Wadera pogładziła Jasmine po łebku. Była szczęśliwa.
-Widziałaś gdzieś Eskarine?-spytała, nadal ją głaszcząc.-Aha i jeśli chcesz, tato zaproponował, że może cię pouczyć w lecznicy.-oczywiście zaproponuje, gdy Der go namói. x3 Nadal uśmiechała się do Silenti.

Jasmina

- Nie, nie widziałam nikogo. - pokręciła łebkiem wadera. - Ale ja nie chcę się uczyć. - powiedziała. Dlaczego miałaby się uczyć? PRZECIEŻ SĄ WAKACJE. Przynajmniej dla tej różowej istoty były wakacje. Wieczne wakacje. Jazz puściła mamę i spojrzała na siostrę. - Cześć, siostro! - powiedziała z uśmiechem. - A tata gdzie?

Dermanotta

-Dobrze, nie musisz się uczyć!-zaśmiała się ciepło i spojrzała na samiczkę.-Tata? No cóż, zaraz powienien tu przyjść.-powiedziała, rozglądając się. Pewnie zgubiła Behcia, ale on do niej trafi po jej śladach.

Jasmina

- Aaaaa... - powiedziała wadera, ledwie przypominając sobie, w jakim sposób ostatnio widziała tatę. Chyba kłócił się z mamą. Ale skoro wszystko już w porządku... - No to niech przyjdzie. - orzekło różowe stworzonko siadając na swych równie różowych czterech literach.

Dermanotta

-Zaraz powinien przyjść. Chyba po drodze coś zauważył i się zatrzymał.-powiedziała, wpatrując się na zmianę w córki. Pogrzebała w swojej torbie i wyciągnęła paczkę żelek.-Obiecane żelki.-powiedziała, podając je z uśmiechem Jas.

Beherit

Beherit spokojnie i dostojnie wkroczył na teren wodospadu. Uśmiechnął się szeroko na widok córek.
- Silentia, Jasmina! Moje ukochane księżniczki! Wybaczcie to spóźnienie, ale znalazłem rannego ptaszka, którego nie mogłem zostawić. Miał też znajomego... - Na jego barku usiadły dwa ptaszki: zielony i różowy. - Są Wasze. Eskarina również dostanie swojego. Wybaczcie mi moją głupotę. Obiecuję, że to się nigdy więcej nie wydarzy - rzekł stanowczo i jakże spokojnie.

Dermanotta

Deramnotta uderzyła łapą jakiś kamień leżący na ziemi.
-Eska powinna niedługo się tu pojawić.-powiedziała, unosząc łeb.-Już jest prawie cała rodzinka! Jeszcze tylko Eskarina i będzie wielka impra!

Beherit

Beherit westchnął.
- Nie chcę Cię zasmucać, ale wciąż pozostaje sprawa między nami a Senshim... - Ponownie westchnął. Tylko córki wrócą do tatusia? Toż to babiniec będzie. A na dodatek Jasmine i Silentia mają te same aspiracje co Beherit. Coż za rodzina lekarzy...

Silentia

- Bloo-dersi? Nie słyszałam nigdy. Mogłabyś mi powiedzieć kto to? - zapytała waderę. Słowo nie oznaczało raczej niczego dobrego, a tekst "jeżeli się nie boisz" ją zaniepokoił. Miała jednak w sobie tyle odwagi by prowadzić dalej swą rozmowę. Toteż jej matka, która przerwała konwersację nie wzbudziła w Sil wielkiej radości. Spojrzała na nią obojętnie, choć przybyła na te tereny właśnie po to, by odzyskać rodzinę.
- Witaj.. matko, siostro. Pozwolicie, że dokończę rozmowę z osobą, która jako pierwsza nawiązała ze mną kontakt. - szepnęła cicho, z lekkim bulwersem. Odwróciła znów łeb w stronę Hypno i uśmiechnęła się delikatnie. Jednak zaraz po chwili zjawił się kolejny osobnik. Mianowicie ojciec Sil. Wyczuwając jego zapach drgnęła, gdyż zapamiętał się w jej umyśle jakoś lepiej. Jednak jej kultura pozwoliła jedynie na odpowiedzenie na przywitanie i nie pozostawienie rozmówczyni w niepewności.

Beherit

- Sil, przerwiesz swą konwersację z panią Niebezpieczną i podejdziesz do tatusia? - Zielony ptaszek podleciał do młodej waderki i usiadł na jej nosku. Machając łebkiem w stronę Beherita dawał znak Silentii żeby podeszła do ojca.

Silentia

"Z panią niebezpieczną". Cóż.. ojciec chyba wiedział od niej więcej i nazwa "Blooders" nie była dobrym przypadkiem. Jednak skinęła głową do wadery i podniosła się z zimie, podchodząc do ojca. Ptak, który zasiadł na jej czarnym nosku szybko musiał się ewakuować, gdyż młoda kichnęła cicho, czując jego zapach.
- Spotykamy się po tak długim czasie, a wy tylko "cześć"? - zapytała, wyraźnie obrażona. Tatuś żadnych wyjaśnień nie wyłożył, a matka jedynie pusto żałowała i obiecywała. Obiecanki - cacanki, pfeh!