Bursztynowy Wodospad

Beherit

- Wiemy, że jesteście złe. Że nie macie do Nas żadnego zaufania. My zaś wiemy, że popełniliśmy sporo błędów, które chcemy teraz naprawić. Zostawiliśmy Was, a Wy musieliście sobie sami ze wszystkim radzić. Wiemy, że możecie nie chcieć do Nas wrócić jednak my bardzo chcemy Was odzyskać. Chcemy poprawić nasze błędy - rzekł stanowczo i spokojnie.

A tak nawiasem... Dla Silentii:
Don't stop the party!

Jasmina

Jazz podeszła do siostry i zaatakowała ją od tyłu, wieszając się na jej szyi.
- Łaał, sioostra... - powiedziała z nieskrywanym uwielbieniem. - Jakie ty znasz mądre słówka! - pochwaliła ją, po czym poklepała po głowie. - KOCHAM CIĘ! - dodała jeszcze w celu uzupełnienia i wtuliła w futro panny S. swój łepek.

Beherit

//Ej, tak myślę: skoro postanowiliśmy, że z pierwszego miotu przywróciliśmy Silentię to może przywrócimy od razy Athesa i Sheta? Co wy na to? Byłaby niezłą rodzinka... I zakaz zakochiwania się w kimś z rodu Rennatty.//

- Jakie kochające się siostrzyczki... - zaśmiał się Behcio. Gdyby tylko pokochały na nowo swych rodziców... Tsa, to by było zupełnie inna bajka. Skrzydlaty spojrzał na różowego ptaszka, a ten uniósł się na własnych skrzydłach i usiadł na grzywce Jazz.

Jasmina

//Nie za dużo tego? W dodatku TO jest chyba pierwszy miot, biorąc pod uwagę, że potomstwo się wcześniej już urodziło. A co masz do rodu Rennaty?//

- Poootwóóór! - przeraziła się Jasmina, czując że jakieś krwiożercze zwierzę postanowiło usiąść na jej świętej głowie. - Złaaaź! - zawołała do niego, machając łapami jakby opędzała się przynajmniej od stada wściekłych szerszeni. Ujrzawszy jednak, że to tylko ptaszek, w dodatku jej obrzydliwie różowej barwy uspokoiła się i zdjęła ptaka z głowy.

Beherit

//No tak, ale teraz miały być trójka szczeniąt, czyli Jasmine, Eskarine i Senshi. Skoro postanowiliśmy dodać jeszcze Silentię to czemu by nie dodać Athhesa i Sheta? Do jej rodu nic nie mam, ale byłaby za dużo rodzinka. u.u//

- Spokojnie, moja księżniczko. To jest tylko ptaszek. Mały i spokojny. Nie groźny - ponownie się zaśmiał. Ach, takie mogłyby być wszystkie dni. Oglądanie swoich dzieci jak się czegoś niepotrzebnie boją jest wspaniałe. u.u

Jasmina

//Niegroźny - raaazeem. //

Jasmina zdjęła ptaszka z głowy i przyjrzała mu się badawczo. No cóż, była przecież tylko małym szczeniakiem, do tego bardzo ciekawskim i niezbyt inteligentnym. Czy to takie dziwne, że postanowiła sprawdzić jak ptaszek smakuje? Powoli, ostrożnie włożyła do paszczy różowe zwierzątko i lekko zacisnęła szczęki. Paniczny świergot wydobył się ze szczęk wadery.

Silentia

- Dziękuję, tatusiu, że to wszystko mi przypomniałeś. To, jaką krzywdę nam zrobiliście. Nie sądzisz, że skrzydlaty przyjaciel dla towarzystwa, z którym nawet nie posiadamy wspólnego języka nie jest za małym wynagrodzeniem tego samotnego czasu? - odrzekła na jego słowa, mając wciąż obrażoną minę. Jasmina jakoś szybko przeprosiła się z rodzicami i czyżby krzywda przepadła w niepamięć ot tak? Sil patrzyła oczekującym na odpowiedź wzrokiem w ślepia ojca. W dodatku powiedział, że te ptaki przygarnął po tym jak pomógł im, gdyż były ranne, a jakoś obydwa są żwawe i pięknie latają! Foch!
- Tak, Jasminko.. Też Cię kocham.. - mruknęła w stronę siostry, którą mimo wszystko bardzo lubiła, bo była siostrą.

/ Thx za napis xd' /

Hypnotic

Hypnotic nie chciała tłumaczyć. Za to spojrzała na całą rodzinę w komplecie i wściekła się. Wyszła spod wodospadu.Co chwila odwracała się, warcząc. Poszła gdzieś, nie wiadomo gdzie. Po coś nowego?

zt.

Beherit

- Jasminko! Wilki ptaków nie jedzą! Ech.. Silentio, wybacz Nam, proszę. Wiem, że nic nie jest w stanie uśmierzyć ból... Wy macie rodziców, którzy zawsze wrócą, ja swoich straciłem będąc troszeczkę starszym od Was. Proszę, Wybacz Nam naszą głupotę, moja księżniczko... - jego głos cały czas był spokojny.

Jasmina

Jasmina posłusznie, choć niechętnie wypluła ptaszka, który odleciał, gdzieś nie wiadomo gdzie... Wadera zaś zajęła się wydłubywaniem różowych piór spomiędzy zębów. Szło jej jako tako, w końcu jednak pozbyła się opierzenia ptaszyny i z zadowolonym uśmiechem położyła się i oparła głowę na łapkach.

Dermanotta

(Jestem za daniem Shety.)

Podeszła do Silenti i westchnęła ciężko.
-Tak, to jednak za mało za tą krzywdę. Skarbie, nie chcieliśmy źle. Przepraszam cię z całego serca i obiecuję, że od teraz poświęce Wam cały mój wolny czas moja droga.-powiedziałą.

Beherit

//Sam Sheta? Niee. Jak już brać dwójkę tak jakby prawdziwych szczeniaków to po co zostawiać ostatniego? Będzie fajnie z szóstką dzieci. ^^//

Beherit uśmiechnął się do Dermanotty.
- A odbiegając od tematu... Jeśli nie wiecie, moje kochane księżniczki, ja i Wasza mama znów jesteśmy razem. Po tych wszystkich przeżyciach i Waszym powrocie do Krainy zrozumieliśmy jak wiele Nas łączy i że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. - I na uroczyste zakończenie dał Dermanotcie buziaka.

Dermanotta

-Tak. Teraz zależy na tylko na tym, byście wy chcieli, byśmy znów byli... Rodziną. Na tym nam zależy. Silentio, naprawdę.-powiedziała kiwając łbem i patrząc na wilczycę.

Beherit

- Za wszelką cenę chcemy Was odzyskać. Całe Nasze potomstwo, zrozum. Na prawdę nam na Was zależy - westchnął skrzydlaty. Dobrze, że Der znów się odezwała i pomogła swym słowem. Powiedziała to czego zabrakło w Behciowej odpowiedzi.

Dermanotta

-Dzieci, zrozumcie... Niestety każde z nas popełniło, albo dopiero popełni okropny błąd. To był nasz błąd. Obiecuję, że dla Was mogę porzucić nawet posadę Dowódcy Tropicieli i poświęcić Wam wszystko. Wiecie jakie to uczucie, gdy obok ciebie leżą twoje szczeniaki? Wtulają swoje łebki w twoje futro? Czujesz, że kochasz je najbardziej na świecie i chcesz im pomagać na każdym kroku? To właśnie czułam ja.-powiedziała. Czuła, że w jej oczach zbieraja się łzy. Dopiero teraz zrozumiała, jaki błąd popełniła-Sil, proszę. Chciałabym jeszcze odsyzkać ciebie i Eskarine. Senshi mnie znienawidził. Nie dziwię się mu. Ale żałuję tego. Żałuję.

Beherit

Beherit przytulił Dermanottę. Czuł, że jej psychika jest aktualnie na wyczerpaniu. Heh, w końcu za jakiś czas chce zdawać na Lekarza. Ale... to zrobi dopiero wtedy kiedy jego dzieci znów będą... jego dziećmi.
- Przez Sehshi'ego mogliście nawet mamę stracić. Ona na prawdę wszystkiego żałuje, jak i ja, tyle że... ona trudniej to wytrzymuje... - rzekł nadal tym samym spokojnym głosem.

Silentia

- Utrzymujecie związek "dla dobra dzieci"? Długo to nie pożyje. - westchnęła jedynie. Smęcenie rodziców zaczęło się robić nudne i niepotrzebne, więc Sil przynajmniej zewnętrznie wybaczyła. Mogło być to także spowodowane brakiem pożywienia, więc przy boku ojca lub matki miałaby co jeść pić, miałaby ochronę, a wystarczyłoby tylko udawać, że wciąż się ich" kocha". Takie rozwiązanie byłoby idealne dla pasożyta, wrednego szczeniaka, lecz Silentia do takich nie należała. Czuła wciąż jakiś ból w środku ale chciała przebaczyć.
- Dobra.. to co teraz?

Dermanotta

Dermanotta uśmiechnęła się do niej delikatnie.
-Dziękuje, że dałaś nam szansę. No cóż, może teraz urządzimy jakieś małę przyjątko? Tylko jeszcze Eskarinkę znajdziemy, porozmawiam z nią. Ale może pójdźcie z tatą do... Skarbie, zabierz je moze do swojego legowiska? Albo mojego. Ja przyjdę z jakimiś łakociami i Eską, jeśli uda nam się pogodzić. To do zobaczenia.-powiedziała i uśmiechnęła się. Wstała i poszła po córkę.

zt.

Beherit

- Nie utrzymujemy związku dla Waszego dobra. To właśnie przez Was dowiedzieliśmy się jak bardzo do siebie pasujemy. - Pomaczał łapą na pożegnanie do Dermanotty. - Chodźcie, zapraszam do mnie, do mojego Legowiska. Tam mam też trochę jedzenia i wodę - powiedział spokojnie i skinął łbem do córek żeby poszły za nim. Ma nadzieję bezpiecznie i spokojnie doprowadzić je do swojego legowiska.

z/t

Legowisko

Silentia

Nie miała sił już się kłócić z rodziną. Poza tym nie taki był jej cel. Przybyła tu by ją odnaleźć i odzyskać. Niestety widząc obecne, nadopiekuńcze zachowanie matki była niemało wnerwiona. Nikt się teraz dziwić nie powinien, ze długi czas będzie się oswajała z rodzicami, którzy tak niespodziewanie się zmienili.. /zt