Bursztynowy Wodospad

Shire

- Miło mi cię poznać, Caro. - odpowiedział. ~ Miło... Milusieńko... - zaśmiało się coś. Oj, chyba Shire będzie musiał sobie uciąć z Czymś małą pogawędkę... No, cóż go winić. W końcu był tylko bezcielesnym upiorem napawającym się pierwszymi dniami w swoim nowym żywicielu. Powinien z czasem się uspokoić. Albo może to Shire powinien go zacząć słuchać.

Caro

Carosię powoli zaczął irytować to parszywe coś, zwane przez Caro 'głosem'. Wadera westchnęła. Była zmęczona. Z chęcią by się teraz ułożyła i ucięła sobie długą drzemkę. Pomimo tego pragnienia nadal siedziała tam z ciepłym uśmiechem i dużymi, iskrzącymi się, szarymi oczami. Ponownie westchnęła. Caro. Cała Caro.

Shire

Coś zamilkło. Shire westchnął. Ach, cóż może wyniknąć z tego burzliwego związku? Nawet nie znał imienia Czegoś. Chociaż... Może Coś zwało się właśnie Czymś?
- Długo tu jesteś? - spytał nagle. Nie przyszło mu spotkać wadery osobiście, a żył już w tej krainie... trochę. Może nawet jeszcze dłużej.

Caro

Caro zadumała się na chwile. Tu, to znaczy w krainie, czy w tym miejscu? No cóż, zapewne chodziło mu o pobyt w krainie.
- Niedługo minie... rok. - odparła, po czym zdjęła swój szalik i owinęła się nim tak, żeby było jej cieplej. Caro była typową osobą, której nawet przy najmniejszym spadku temperatury było zimno, podobnie jak userka.
- A ty? - zapytała w końcu.

Shire

- Dość sporo... Może nawet dłużej niż przyszło mi pamiętać. - powiedział Shire. Coś tymczasowo zamilkło, a może tylko szykowało siły do jakiegoś nieprzewidywanego ruchu? Na razie Shire podchodził do nowego 'lokatora' dość ostrożnie, w końcu nie wiadomo co może strzelić do głowy duszy utrapionej.

Iva

Wadera pojawiła się nad wodospadem, skuszona jego pięknem. Było to pierwsze miejsce, jakie przyszło jej odwiedzić. Zobaczyła grupę wilków i spokojnie, obojętnie do nich podeszła.
- Witajcie. Jestem Iva - usiadła.

Klarysa

Klarysa przyszła tu pewnym krokiem i usiadła niedaleko wodospadu. Usiadła i zaczęła przyglądać się innym.

Caro

A więc zbiegowisko, tak? Eh! Jak Caro nienawidziła takich zebrań i tysięcy oczu lampiących się na nią i na rozmówcę. Czysta ironia, prawda? Wadera westchnęła, po czym skierowała wzrok na Shire'a.
- Mhm... - odparła. Miała ochotę zapytać o ten głos, co to właściwie było? Jednakże nie miała pojęcia jak właściwie sformułować pytanie, i co by się stało gdyby je zadała...

Shire

Niewątpliwie mogłaby wtedy nawet otrzymać odpowiedź. To byłoby takie straszne. Shire uśmiechnął się do własnych myśli, a nawet mi nie przyszło dowiedzieć się, o czym on tak gorączkowo rozmyślał. Rzucił spojrzenie w stronę nowo przybyłych i zignorował wewnętrzny głos Czegoś ~ Obiad!

Wasp

Bursztynowy Wodospad nierozerwalnie łączył się z życiem Waspusia w tej krainie. To było pierwsze miejsce, które tu zobaczył, swego czasu spędzał tu wiele chwil z bliskimi, których teraz gdzieś wywiało... a teraz znów tutaj wrócił. Ot tak, bez żadnego konkretnego celu, tylko żeby powspominać. Klapnął na czterech literach i odruchowo zaczął bawić się kosmykiem swojej sierści, czarnej i troszkę dłuższej niż to zwykle u wilków bywa.

Caro

I kolejna osoba. Caroś prychnęła coś niezrozumiałego i spojrzała na nowo przybyłego. Dosłownie na sekundę uniosła brew i wpatrywała się w nieznanego basiora. Chyba już go gdzieś widziała, nie? Tak jej się przynajmniej zdawało.
- Witam. - odparła nie najgłośniej, po czym klapnęła sobie na cztery litery i siedziała długą chwilę w bezruchu, dopóki nie pacnęła łapą swoich piór doczepionych do szarej czuprynki, na których nagle przysiadł wróbel.

Wasp

- Witam - rzucił tylko w odpowiedzi. Prawdopodobnie gdyby powitanie wilczycy nie zostało poprzedzone jakimś dziwnym prychnięciem, które zdaniem Waspa zabrzmiało mało sympatycznie, spojrzałby na wilczycę i posłał jej przyjazny uśmiech, jak to zazwyczaj czynił. A tak to nieco się do tego zniechęcił. Poza tym myślami był w swoich wspomnieniach związanych z tym miejscem. Dużo tego było.

Shire

Shire spojrzał na nowo przybyłego. No tak, chyba już czas się zbierać... Wilk wstał i przeciągnął się smacznie, po czym powolnym krokiem oddalił znad wodospadu, ignorując zacięcie wewnętrzny głos upiora, jaki słyszał bez przerwy. Niemniej zaraz nie było go już w tym miejscu, bowiem był gdzie indziej...

zt.

Caro

Caroś obejrzała się jedynie za znikającym wilkiem, po czym jej ciekawski, niebieski wzrok przeniósł się z powrotem na nowo przybyłego, nieznanego wilka.
- Co cię tu sprowadza? - spytała już nieco pogodniej. Kultura musi być. Nawet jeśli ma się jakieś podejrzliwości co do określonego wilka. Chociaż w sumie nie wiadomo, czy Caro miała jakiekolwiek podejrzliwości co do Wasp'a. Może to po prostu wrażenie, że gdzieś się go widziało, jakie userka miewa bez przerwy.

Dasim

Samiec w zadumie przybył nad wodospad. Usiadł nad wodą. Wpatrywał się w swoje odbicie w tafli. Cóż się w nim zmieniło? Wiele. Oh, jak wiele. Stał się potworem zachłannie poszukującym miłości.

Yenn

Przyszła tutaj Yenn. Na jej pysku tkwił cwaniacki uśmieszek. Usiadła nad brzegiem i popatrzyła przed siebie. Zignorowała wszystkie inne wilki i zaśmiała się sama do siebie, lecz pod nosem, by nikt nie słyszał.
No cóż, już są święta, a ty nie masz swej drugiej połówki-bąknęła sama do siebie i spuściła łeb w dół.

Dasim

Dasim spojrzał na nowo przybyłą. Zastanowił się chwilę. Enary się nie zdenerwuje na niego. Sama tyle razy to robiła. I zostawiłago samego na święta.P odszedł do niej.
-Przepraszam, piękna wadero, mogę poznać twoje imię? Jestem Dasim, wilk Nocy.

Yenn

Yenn zastrzygła uchem. To przecież nie było do nie, prawda? A jednak się pomyliła, podniosła pysk i spojrzała na basiora uśmiechając się jednocześnie.
Ja? Jestem Yenn, wilk Ognia-powiedziała. Jej ogon lekko zamiótł po ziemi.

Dasim

-Czemuż jesteś smutna? Jesteś przecież taka piękna! Ja i tak samotnie spędze święta, mógłbym tylko marzyć o towarzystwie tak wspaniałej wadery.-powiedział ze spokojem w głosie.
-Jesteś wprost idealną waderą. Twój partner musi cię mocno kochać. Sam oddałbym wszytko, za kogoś tak wspaniałego. Jego ogon "pogłaskał" delikatnie jej ogon.
-Mam nadzieję, że masz towarzysza na Święta, hm?

Yenn

Yenn popatrzyła na niego.
Ja? Nie mam partnera, a Święta spędzam samotnie. Tak jak ty.- dodała i popatrzyła przed siebie. Nic jej nie przeszkadzało, ale to jednak był cios, że święta są tak rodzinne, a ona nikogo nie ma..